π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ
Ηγούμενος της εν Πάρω Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ 125 ΠΑΡΙΟΥΣ
ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ ΠΑΡΟΥ
Κατά τον πρώτον και δεύτερον διωγμόν των Ελλήνων εκ της Μ. Ασίας 1915, 1923 πολλοί εκ διαφόρων μερών της Μ. Ασίας, ελθόντες και εις Πάρον και στερούμενοι και του επιουσίου άρτου, οι πλείστοι κατέφυγον εις την Μονήν ζητούντες βοήθειαν.
Οι μοναχοί ήνοιξαν τας πύλας της Μονής και, ευμενώς και ιλαρώς, προσεδέχοντο τούτους, παρέχοντες αυτοίς τα προς ζωήν και συντήρησιν αναγκαία. Αλλ’ επειδή οι προσερχόμενοι ήσαν πολλοί, ο εν τη αποθήκη καρπός ωλιγόστευσεν.
Ήτο μην Ιανουάριος και ο Οικονόμος της Μονής ήρχισε να διαμαρτύρεται και να λέγη: «Ιδού τετράμηνον έστιν, έως τον καιρόν του θέρους, της νέας συγκομιδής, και ο εν τη αποθήκη υποληφθείς καρπός μόνον δι’ ένα μήνα θα επαρκέση, δια τους αδελφούς της Μονής. Λάβετε τα μέτρα σας. Παύσατε να δίδετε, δια να μη αποθάνωμεν της πείνης».
Ημείς, καλώς γινώσκοντες, ότι πάντα όσα έχομεν δεν είναι ιδικά μας, είναι δώρα του Θεού ξένα, μας τα έδωκεν ο Θεός όχι μόνον δια τον εαυτόν μας, αλλά και δια τους ξένους, τους πτωχούς τους αδελφούς του, τω είπαμεν. «Προκειμένου να αποκάνουν ούτοι, οι δυστυχείς αδελφοί μας, ας συναποθάνωμεν και ημείς».
Έχοντες δε τας ελπίδας μας εις τον Θεόν και την Μητέρα Αυτού, την Ζωοδόχον Πηγήν, εδίδαμεν αδιακρίτως, εις πάντας και έμεινε καρπός εις την αποθήκη δια να περάσωμεν 10 έως 15 ημέρας. Αλλ’ ω των εξαισίων Σου θαυμάτων, Δέσποινα Αγνή, Μήτερ της Ευσπλαχνίας. Μήτερ του Θεού και Μήτερ πνευματική ημών των ταπεινών και αναξίων δούλων σου και όλων των Χριστιανών, των προστρεχόντων και ελπιζόντων εις Σε!
Ο καρπός ούτος, ο ολίγος, έμεινεν επί τρεις μήνας εις την θέσιν του ο ίδιος. Ελάμβανον οι αδελφοί, έστελλον εις τον μήλον, έτρωγεν όλον το προσωπικόν της Μονής, όλοι οι καθ’ εκάστην προσερχόμενοι 80-100- ενίοτε και περισσότεροι – και ο καρπός ουκ ηλαττονείτο, άχρι της νέας συγκομιδής.
Συνέβη παρόμοιόν τι με το της Σαραφθίας χήρας, της τον Προφήτην Ηλίαν θρεψάσης. Η υδρία του αλεύρου της χήρας ουκ εξέλιπε και ο καμψάκης ουκ ηλαττονήθη». Ο Δεσπότης Χριστός, ο Πολυέλεος, ο Πολυεύσπλαγχνος, ο Συμπαθής, ο Φιλάγαθος, ο Πανάγαθος, ο Φιλελεήμων, εκείνος, όστις ηυλόγησε τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας και, δι’ αυτών, εχόρτασε πεντακισχιλίους άνδρας χωρίς των γυναικών και παιδιών, Αυτός ο ίδιος, ο χθες και σήμερον και εις τους αιώνας ο αυτός δια των πρεσβειών της Παναχράντου Μητρός Αυτού, της Ζωοδόχου Πηγής, της προστάτιδος και καλής κουροτρόφου της Μονής, ηυλόγησε και τον ολίγον καρπόν της Μονής και εχόρτασε τόσας εκατοντάδας ανθρώπων.
Το όμοιον εγένετο και κατά τα τρία έτη 1941-1944 της κατοχής της Ελλάδος υπό των Ιταλο-γερμανών, ότε εγένετο λιμός μέγας. Η Κυρία Θεοτόκος, η Ζωοδόχος Πηγή, ταις ευλογίαις αυτής επλήθυνε θαυμασίως τα υπάρχοντα τρόφιμα της Μονής και ετρέφοντο οι κατά εκατοντάδας καθ’ εκάστην προσερχόμενοι πεινώντες και κατά τους υπολογισμούς πολλών 1500 άτομα, τα οποία λόγω της πείνης και των στερήσεων θα απέθνησκον εσώθησαν.
Αλλά πως να σιωπήσωμεν και το μέγιστον και υπερφυέστατον θαύμα, όπερ η Βασίλισσα του Ουρανού και της γης, η Κυρία ημών Θεοτόκος εποίησεν εις τους 125 νέους Παρίους και Αντιπαρίους, τους παρά των Γερμανών αποφασισθέντας εις θάνατον;
Η απόφασίς είχεν εκδοθή, η ημέρα της εκτελέσεως είχεν ορισθή και ο Διοικητής είχε δώσει διαταγήν, ότι όστις τολμήση να μεσιτεύση δια τους καταδίκους, θα τιμωρηθή αυστηρότατα. Ήτο ημέρα Κυριακή, καθ’ ην προσκαλεσθείς ο Διοικητής ήλθεν εις την Μονήν μετά τινών αξιωματικών του, τους οποίους εφιλοξενήσαμεν πλουσιοπαρόχως.
Την επομένην, ημέραν Δευτέραν, είχε διατάξει να προσαχθώσιν οι κατάδικοι, την δε Τρίτην να εκτελεσθώσιν. Επειδή επληροφορήθημεν, ότι ο Διοικητής δεν δέχεται μεσιτείας από ανθρώπους, εσκέφθημεν καλώς να βάλωμεν μεσίτην προς Θεόν την Παναγίαν Μητέρα Του, δια να μεταστρέψη και αθετήση τους λογισμούς του Διοικητού και μετατρέψη την απόφασίν του.
Κατήλθομεν πάντες οι αδελφοί εις τον Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής και μετά κατανύξεως και πίστεως ετελέσαμεν παράκλησιν υπέρ σωτηρίας των καταδίκων, την οποίαν παρηκολούθησε και ο Διοικητής με τους αξιωματικούς του. Μετά την παράκλησιν ανήλθομεν εις τον Ξενώνα και, ω του παραδόξου θαύματος! Ο Διοικητής, όστις πριν ήτο άγριος, σκαιός, αυστηρός, μετετράπη, εγένετο ήρεμος, πράος, γελαστός, ευπροσήγορος και ενώ ητοιμάζετο να αναχωρήσουν, μόνος του μοί επρότεινε να τω ζητήσω μίαν χάριν και εγώ τω εζήτησα να μοί κάμη την χάριν, να χαρίση την ζωήν εις τους μελλοθανάτους.
Μετ’ ολίγας αντιρρήσεις, μοί έδωκε την δεξιάν του και μετά συγκινήσεως μοί λέγει. «Σου τους χαρίζω». Αυτήν την στιγμήν, που χαράσσω τας γραμμάς ταύτας και οσάκις ενθυμηθώ τας τρεις ολιγοσυλλάβους ταύτας λέξεις «σου, τους, χαρίζω», συγκίνησις με καταλαμβάνει, οι οφθαλμοί μου γεμίζουν δάκρυα κατανύξεως, και όλος πληρούμαι χαράς και πνευματικής αγαλλιάσεως και μετά του Προφητάνακτος Δαβίδ αναφωνώ· «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου… Δεξιά Κυρίου εποίησε δύναμιν, δεξιά Κυρίου έσωσεν ημας και τους 125 μελοθανάτους.
Κύριος αθετεί λογισμούς αρχόντων», ως και μετά του μεγαλοφωνοτάτου Ησαΐου· «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός…Και ην αν βουλήν βουλεύσησθε, διασκεδάσει Κύριος…. Και λόγον, ον εάν λαλήσητε, ου μη εμμείνει εν υμίν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός».
Μετά δε του συγγραφέως του ιστορικού της ευρέσεως του εν Κων)πόλει αγιάσματος της Ζωοδόχου Πηγής και των εξαίσιων εν αυτώ γενομένων υπερφυών θαυμάτων και του ποιητού και μελωδού της Ιέρας ακολουθίας της Ζωοδόχου Πηγής Αγιωτάτου Πατριάρχου Κων)πόλεως Νικηφόρου Καλλίστου του Ξανθοπούλου χαρμονικώς συμψάλλω.
«Τις λαλήσει τας δυναστείας Σου, Πηγή; Ήτις εξ ακενώτων θαυμάτων πλημμυρούσα, πολλά και υπερ φύσιν ενεργείς δι’ ιάσεων. Βαβαί των μεγαλείων, ων τοις πάσιν επιρρέεις! Ου μόνον γαρ νοσήματα χαλεπά απήλασας των προσιόντων μετά πόθου, αλλά καί των ψυχών πάθη εκπλύνεις, καθαρίζουσα Πανάσπιλε, συν πασί βραβεύουσα το μέγα έλεος. Την πηγήν των θαυμάτων, τον ποταμόν των ιαμάτων, την ανεξάντλητον κρήνην, υμνήμωσεν Μαρίαν την Παρθένον, των ευσεβούντων το θαύμα και μοναζόντων το διάσωσμα. Αύτη γαρ ανεδείχθη Ποταμός και Πηγή των ιάσεων, πάσι πελαγίζουσα τα ρείθρα των θαυμάτων, το ζων γαρ ύδωρ σχούσα Πηγήν ακένωτος γεγέννηται… Ως θαυμαστά Σου τα τεράστια, Πανύμνητε! της προβατικής κολυμβήθρας, η πηγή σου ώφθη υπερτέρα, εκείνη γαρ ένα και μόνον ετησίως υγιή εποίει, των δε ενταύθα πιστών ουδείς σκυθρωπάζων απέρχεται…».
Στίχοι εις την Ζωοδόχον Πηγήν
Μάννα, Σιλωάμ, και Στοάν Σολομώντος, Πηγήν Κόρη Σην, εμφανώς πας τις βλέπει Ζωήρρυτον, Δέσποινα, Χάριν Σην δίδου πιστοίς, εμοί τε και ψυχής σωτηρίαν.
Ο πανευτελής και ανάξιος δούλος του Κυρίου και της Κυρίας ημών Θεοτόκου,
ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ
Ηγούμενος της εν Πάρω Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας
Από το περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ 4/1952
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
