Έδωσε (προ)έγκριση η Ιερά Σύνοδος προετοιμασίας Ιερέων και Πιστών για Θεία Κοινωνία χωρίς Οίνο και Άρτο;
γράφει ο π.Γεώργιος Ανεστόπουλος, Κληρικός - Πρεσβύτερος της Ι.Μ.Διδυμοτείχου
Και λέω προέγκριση καθώς, ναι μεν, στους Ι.Ναούς η Θεία Κοινωνία - Δόξα τω Θεώ - ακόμη τελείται με Οίνο και Άρτο, πλην όμως, στους κόλπους της Ιεραποστολής της Εκκλησίας της Ελλάδος (εύχομαι μειοψηφία) αναπαράγεται η ισότητα όλων των υλικών μεταξύ τους προκειμένου να τελεστεί η Θεία Κοινωνία (ανάλογα τι παράγει κάθε τόπος), κόντρα βεβαίως σε κάθε σχετικό Ιερό Κανόνα Οικουμενικών Συνόδων.
Ταυτόχρονα δημοσιεύουν αλλά και διδάσκουν (φανερά) νέους ιερείς ως προς αυτές τις "απόψεις".
Και υποθέτω πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί φανερά εάν δεν είχε την έγκριση της Ιεράς Συνόδου δηλαδή της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία, εκ του αποτελέσματος κρίνουμε πως επιτρέπει να διαδίδονται και να διδάσκονται επίσημα αυτά τα κείμενα κι αυτές οι θέσεις (σε κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας να υποθέσω;).
Δεν αναφέρω περαιτέρω στοιχεία αυτών των ιεραποστόλων, των κειμένων τους και του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού θεσμού καθώς συνολικά εκτιμώ και σέβομαι το εν γένει έργο τους θεωρώντας αυτό ένα σημείο πλάνης που ευελπιστώ να διορθωθεί.
Εν τάχει στο θέμα. Αντλώ στοιχεία και "ερωτήματα" από τα "διδακτικά κείμενά" τους.
«Μπορούμε άραγε να τελέσουμε την θεία Ευχαριστία όχι με τον καθιερωμένο άρτο και οίνο, αλλά με άλλα υλικά;»
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα, αναπόφευκτα ενεργοποιείται ο πρώτος βασικός κανόνας που διδάσκεται ένας ορθόδοξος πιστός και δη πρωτίστως ένας Ιερέας και εν προκειμένω ακόμη και ως πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε Ορθόδοξης Ιερατικής σχολής:
Ή αποδέχεσαι την Ορθοδοξία όπως σου δόθηκε από την Αγία Γραφή και την Ιερά Πατερική Παράδοση ή αυτό που πιστεύεις δεν είναι Ορθοδοξία αλλά "ιδιωτική θεολογία και προτεσταντισμός".
Θυμάμαι εκεί κάπου στο 2013 ήμουν παρών στο κήρυγμα ενός Έλληνα Αρχιερέα Αφρικανικής Μητρόπολης σε κάποιο γνωστό Ι.Ναό της Αττικής.
"Βρέθηκα", είπε ο δεσπότης, σε ένα ναό της Μητροπολιτικής μου περιφέρειας όπου το μόνο ποτό που βρισκόταν διαθέσιμο ήταν coca cola. Κάναμε λοιπόν την Θεία Κοινωνία με αυτό προκειμένου να μην κάνουμε καθόλου Θεία Λειτουργία.
Προφανώς, είχε την σχετική "ευλογία" από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Όταν ανέφερα στους παραπάνω Έλληνες Ορθόδοξους Ιεραπόστολους το συγκεκριμένο περιστατικό έλαβα την απάντηση: "και καλώς έπραξε ο δεσπότης!"
Ήταν μια σαφής εισαγωγή σε αυτά με τα οποία θα ερχόμουν στη συνέχεια αντιμέτωπος ως προς τις "διδασκαλίες" τους.
Και ας δούμε ποιά είναι αυτά.
- Τι προβλέπουν οι ιεροί κανόνες για τα ευχαριστιακά υλικά;
Σύμφωνα με τα κείμενά τους (ναι, έχουν απόλυτη επίγνωση ποιούς Κανόνες παραβιάζουν και τους παρουσιάζουν ξεκάθαρα, δεν τους κρύβουν):
"...Στην Ορθόδοξη Ανατολή υπάρχουν επτά ιεροί κανόνες, από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα, οι οποίοι αποκλείουν τη χρήση άλλων υλικών στη Θεία Ευχαριστία, πλην άρτου και οίνου (και ύδατος, το οποίο αναμειγνύεται με τον οίνο).
Εκ των Κανόνων των Αγίων Αποστόλων ο 3ος κανόνας απαγορεύει στους λειτουργούς επί ποινή καθαιρέσεως να χρησιμοποιούν κατά παράβαση της οδηγίας του Κυρίου υλικά άλλα: μέλι, γάλα, οινοπνευματώδη πλην οίνου (οι συντάκτες του Πηδαλίου φέρνουν ως παράδειγμα ρακή και μπίρα), πουλερικά, τετράποδα ή όσπρια.
Το ίδιο και ο 37ος κανόνας της Συνόδου της Καρθαγένης (Ιππώνα 393, επικύρωση Καρθαγένη 419) επιτάσσει χρήση μόνον οίνου αναμεμειγμένου με ύδωρ ("ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε").
Το θέμα φαίνεται ξεκάθαρο. Οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν ρητά η Θεία Ευχαριστία να τελείται αποκλειστικά με ψωμί και κρασί "ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε "κατά τον Μυστικό Δείπνο...."
Λίγα λόγια για το background της διαχρονικής ιστορικά επίμονης απόπειρας (από πολλούς ενδιαφερόμενους) να "αλλάξουν τα υλικά της Θείας Ευχαριστίας:
Για ποιον λόγο οι διάφορες αιρέσεις απέκλιναν από όσα λένε οι ιεροί κανόνες;
Για δικούς τους λόγους ο καθένας, τόσο ορισμένοι ελληνορωμαϊκοί φιλοσοφικοί κύκλοι (με προεξάρχοντα τους Κυνικούς - συνοπτικά, εναντιώνονταν συμβολικά και εμπράκτως σε έναν διαδεδομένο ηδονικό τρόπο ζωής που εκφραζόταν εν πολλοίς και δια της κρεοφαγίας/οινοποσίας) όσο και εβραϊκοί θρησκευτικοί κύκλοι απείχαν από την κρεοφαγία και οινοποσία (θέλοντας να δείξουν την εναντίωσή τους στον παγανισμό), αντικαθιστώντας τα με νερό και άρτο.
Οι παραφυάδες τους - μέσα στον (πρωτο)χριστιανισμό πια - επηρεασμένοι από τέτοιες φιλοσοφικές επιλογές, οδηγήθηκαν στην αντικατάσταση του Οίνου - κυρίως - στην Θεία Ευχαριστία. Άλλοι με νερό, άλλοι με άλλα πόσιμα ή βρώσιμα υγρά (πχ ρευστό τυρί).
Κάποιοι άλλοι, πχ οι Μοντανιστές, αντικατέστησαν τον οίνο με γάλα, ισχυριζόμενοι ότι ακολουθούσαν παλαιοδιαθηκικές επιταγές...
...και άλλοι άσκησαν κατ' αυτόν τον τρόπο πολεμική στον οίνο καθώς τον συσχέτιζαν με την τρυφηλή ζωή, τις ηδονές, τις απολαύσεις, την ακράτεια παθών, ψυχής, σαρκός, νου και πνεύματος, την οργή, ακόμη και τη συγκρουσιακή/φονική διάθεση...
Άλλοι, θεωρούσαν πως τηρούσαν κατά γράμμα την επιταγή του Ιησού πως δεν πρόκειται να ξαναπιεί οίνο έως ότου ξαναβρεθεί με τους μαθητές στη Βασιλεία των Ουρανών και πιεί από το νέο κρασί.
Σύμφωνα με το κείμενο, μια άλλη ερμηνεία αποδίδει στις διάφορες "αρτοτυριτικές" και "μοντανικές" ομάδες την πρόθεση να αναβιώσουν μια αίσθηση αρχέτυπης επαφής με τις ρίζες των ανθρώπων. Θεωρούσαν πως πριν το φόνο του Άβελ από τον Κάιν η θυσιαστική συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είχε αιμάτινα χαρακτηριστικά. Πρόσφεραν δηλαδή στο Θεό γεννήματα της γης (σιτάρι, άρτο) και των ζώων (γάλα, τυρί) αλλά όχι τα ίδια τα ζώα, όχι αίμα και κρέας. Δεν υφίστατο δηλαδή, σφάξιμο ζώων, τουτέστιν αφαίρεση ζωής.
Μια από τις βασικές ερωτήσεις που "ρητορικά" θέτουν τα κείμενα αυτών των "Ιεραποστόλων"αναδεικνύοντας την "αναγκαιότητα γενικής τροποποίησης (βλ.ισοτίμησης/απελευθέρωσης) των υλικών της Θείας Ευχαριστίας" είναι η παρακάτω:
- Για ποιον λόγο χρειάζεται να εξετάσουμε σήμερα το θέμα; Αφορούν τη σημερινή ιεραποστολική πραγματικότητα οι εν λόγω κανόνες; Ή αφορούν κάτι διαφορετικό;
(Το ερώτημα επιδέχεται αντιστροφής:
Χρειάζεται να επανεξεταστεί σήμερα το θέμα;
Όχι, δεν χρειάζεται, λέω εγώ ο "απλός κληρικός". Έχει ήδη ασχοληθεί εκτενώς και απαντήσει η Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων και οι Οικουμενικές Σύνοδοι).
Και συμπληρώνει το κείμενο:
"Μήπως εμμένοντας στα υλικά που χρησιμοποίησε ο Χριστός, χωρίς να αναζητήσουμε γιατί τα επέλεξε, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε το νουν του Χριστού;"
Δηλαδή, κατ' αυτούς, ο Χριστός μας έδειχνε το δάσος αλλά εμείς είδαμε το δέντρο...
Ή αλλιώς, ο Χριστός θέλησε να μας μάθει να ψαρεύουμε ως άλλος Κομφούκιος αλλά εμείς "πλανεμένοι" θεωρήσαμε πως μας έδωσε απλά ένα...ψάρι...
Και κάποιοι επιχειρούν να "ξεστραβώσουν" τους πλανεμένους Ορθόδοξους και να τους "μάθουν να ψαρεύουν"...
Εντέλει, ποιός έχει την ευθύνη να τα "ερμηνεύει" αυτά;
Αν ήμασταν στον Προτεσταντισμό θα λέγαμε πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να ερμηνεύσει την Αγία Γραφή κατά πως εμπνέεται από την προσωπική του μούσα/δαίμονα.
Αλλά δεν είμαστε στον Προτεσταντισμό, σωστά;
Ανήκουμε στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Και μόνοι αρμόδιοι, σε αυτή την Εκκλησία, για να κάνουν κάτι τέτοιο είναι οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Άγιοι Πατέρες.
Κάτι που έκαναν επανειλημμένα και οριστικά. Αρχής γενομένης από την Αποστολική Σύνοδο.
Ακόμη και τοπικοί Σύνοδοι το έκαναν και επικυρώθηκαν από τις κατοπινές Οικουμενικές.
Η δε απόφασή τους ήταν "συνειδητή εμμονή" στα υλικά που χρησιμοποίησε ο Χριστός.
Οι δε Ιεροί Κανόνες αφορούν όλη την Εκκλησιαστική πραγματικότητα, χτες, σήμερα και αύριο.
Προσωπικά, μου θυμίζει μια συζήτηση που είχα κάποτε με ομοφυλόφιλο ιερέα:
Όταν του είπα πως υπάρχουν περιορισμοί για την ερωτική δραστηριότητα του ιερέα αλλά και του πιστού που θέλει να μπει στον δρόμο της άσκησης, μου απάντησε:
Ο Θεός δεν έχει καμία δουλειά από την μέση και κάτω, δεν έχει καμία δουλειά κάτω από τα παντελόνια.
Μα υπάρχουν αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων περί αυτών των θεμάτων, του είπα!
Ω, μα αυτά είναι ξεπερασμένα πια. Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα, μου απάντησε.
Άραγε είναι έτσι;
Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα;
Δεν ισχύουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι;
Δηλαδή, δεν υφίσταται ούτε και το Κανονικό Δίκαιο;
Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό, μήπως δεν ισχύουν ούτε οι κανόνες κατά της Σιμωνίας;
Πως δεν έχει σχέση;
Άμα δεν ισχύει ένας - και δη βασικός - Κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων, αυτομάτως τίθεται θέμα συνολικής ισχύος τους.
Η Σιμωνία πχ σημαίνει εξαγορά Αρχιερατικής θέσεως. Η εξαγορά δεν γίνεται κατ' ανάγκην μόνον δια του χρήματος.
Μπορεί να προσφερθούν κι "άλλου είδους υπηρεσίες" από τον ενδιαφερόμενο προκειμένου να καταλάβει την "πολυπόθητη ισχυρή θέση". πχ ερωτικές. Ένας "φέρελπις" λαϊκός με υψηλές φιλοδοξίες ζευγαρώνει με έναν ομοφυλόφιλο ανώτερο κληρικό ο οποίος μετατρέπεται στο "ασανσέρ" του για ταχύτατη άνοδο στην Ιεραρχία.
Αυτή η Νικολαίτικη φιλοσοφία του "τα κάνω όλα" (ακολασία, σεξουαλική ανηθικότητα,"η σωτηρία της ψυχής δεν επηρεάζεται από τις σωματικές ερωτικές πράξεις και επιλογές, άρα μπορώ να ζω ασύδοτα") είναι που άνοιξε την πόρτα στην ιδιωτική θεολογία ("εγώ πιστεύω με τον τρόπο μου") και στον προτεσταντισμό.
Και συνακόλουθα, αυτοί οι άνθρωποι του "όλα επιτρέπονται και όλα τίθενται υπό διαρκή αναθεώρηση" (με την ισχύ της υψηλής τους ιεραρχικής θέσης) είναι που έδιναν ιστορικά και συνεχίζουν να δίνουν την έγκρισή τους για αιρετικές και υβριστικές του Αγίου Πνεύματος επιλογές, όπως αυτή που εξετάζουμε σήμερα, της Θείας Κοινωνίας με οποιοδήποτε υλικό.
Κατά καιρούς, κάποιοι γενναίοι ηθικοί αρχιερείς τους κατεδίωξαν, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αν και αμέσως διώχτηκαν με εξορίες, βασανιστήρια ή και θάνατο από τα πανταχού παρόντα πανίσχυρα "φιλονικολαϊτικα κυκλώματα".
Με το παραπάνω (Νικολαϊτικο) σκεπτικό λοιπόν παύει να είναι αμάρτημα αλλά και Κανονικό Αδίκημα τόσο αυτό όσο και μια σειρά άλλων παραπτωμάτων.
Παρ'ότι έχουν αποφανθεί επ'αυτού Οικουμενικές Σύνοδοι.
Και δεν υπάρχει κανένας λόγος επανεξέτασης θεμάτων που έχουν ήδη αποφανθεί Οικουμενικές Σύνοδοι και Άγιοι Πατέρες.
Αλλά το συγκεκριμένο θέμα (Νικολαϊτισμός ιστορία και σύγχρονη εκδοχή του), το είδαμε όσο χρειαζόταν για να στηριχτεί το παρόν θέμα. Εκτενέστερα θα το δούμε σε άλλο δημοσίευμα.
Επανερχόμενοι στο θέμα μας:
Είναι εντελώς άλλης τάξεως ζήτημα η Θεία Κοινωνία εν ώρα ανάγκης (φυλακή, πόλεμος, καταδιώξεις, ακραίες καταστάσεις καταστροφής, κλπ) όπου κατ' οικονομίαν γίνεται ίσως ανεκτή η χρήση οποιουδήποτε διαθέσιμου υλικού.
Είναι άλλο αυτό και άλλο η μετατροπή του υπό όρους αποδεκτού ακραίου περιστατικού σε μόνιμα αποδεκτή (αντικανονική) πρακτική.
Γιατί όχι και ψάρια στη Θεία Κοινωνία;
Στοιχείο της διατροφικής καθημερινότητάς τους τον καιρό του Ιησού ήταν και τα ψάρια (αλιείς γαρ κάποιοι μαθητές), άρα υπήρχαν κι εκείνα σε ΚΑΘΕ τραπέζι του Ιησού και των μαθητών. Ήταν ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΑ εμπρός του. Γιατί δεν επέλεξε εκείνα αντί του άρτου;
Δεν επέλεξε λοιπόν τον άρτο και τον οίνο ΑΠΛΑ γιατί έτυχε να είναι εκείνη τη στιγμή εκείνα εμπρός του (όπως ισχυρίζονται τα κείμενα που ομνύουν αυτοί οι "Ιεραπόστολοι").
Ήταν συνειδητή επιλογή του Ιησού ο Άρτος και ο Οίνος και μόνον Εκείνος γνωρίζει το γιατί. Εμείς οφείλουμε να αποδεχτούμε την ενέργειά του ως έχει.
Τα κείμενά τους σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται στην διδασκαλία του Νικολάου Καβάσιλα περί των Υλικών της Θείας Κοινωνίας.
(Μήπως εντέλει, με αυτούς τους προβληματισμούς ο Καβάσιλας μετατρέπεται σε έναν από τους (πολλούς) βυζαντινούς φιλοσοφικούς προγόνους του Προτεσταντισμού;)
Παρ'ότι ο Νικόλαος Καβάσιλας μαθήτευσε ως προς την Ησυχαστική διδασκαλία δίπλα στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, με αυτό το υπόμνημά του περί Υλικών της Θείας Κοινωνίας πήγε στην εντελώς αντίθετη όχθη.
Όπως κάποιοι αιρετικοί κάποτε είχαν χρησιμοποιήσει τον Λογικό (ελληνοπρεπή) φιλοσοφικό λογισμό για να ισχυριστούν πως ο Χριστός ήταν το πρώτο Κτίσμα του Θεού, έτσι και αυτός χρησιμοποίησε και δη στο έπακρο τον Λογικό (προτεσταντικό) Λογισμό (πριν από τη γέννηση του προτεσταντισμού) για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα ενάντια σε κάθε σχετική απόφαση μεγάλων Οικουμενικών Συνόδων.
Η τοποθέτηση του Καβάσιλα (πάντα μέσα από τα ίδια τα κείμενά τους):
"...Πρέπει να προσφερθεί αληθώς η ζωή των πραγματικών, των τωρινών ανθρώπων, στην ύψιστη χειροπιαστότητα και ακεραιότητά της: η αληθινή τροφή και το αληθινό ποτό του τόπου..."
Μα στην Θεία Λειτουργία δεν λέει τα "εμά εκ των εμών"(!!!), λέει "τα σα εκ των σων"!!!
Το Πνεύμα της Θείας Λειτουργίας, την σκέψη του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου, αφήνει παντελώς αδιάφορους το εάν αυτά τα δύο που θα προσφερθούν εκείνη την Μέγιστη των Μεγίστων Ιερή στιγμή θα προέρχονται από αυτά που αποτελούν το σύνηθες παραδοσιακό σιτηρέσιο του λαού που κάνει την Θεία Ευχαριστία/Λειτουργία.
Ουσιαστικά, εκμεταλλεύθηκε εκών άκων ένα πολιτικοθεολογικό κενό και ρευστό τοπίο που δημιουργήθηκε μετά την σύγκρουση Βαρλαάμ - Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σε συνδυασμό με την όλο και πιο κλιμακούμενη μάχη ενωτικών - ανθενωτικών.
Η εν λόγω "Λογική θεωρία" (ιδιωτική θεολογία) Καβάσιλα θα έδωσε υποθέτω εκείνη την εποχή στους Λατίνους πρώτης τάξεως επιχειρήματα εναντίον "της Ορθοδοξίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου" και των ανίσχυρων υπολειμμάτων του Βυζαντινού Θρόνου.
Έστω κι αν κάποτε είχε συγκαταλεχθεί στους "ενωτικούς".
Άλλοι διώχθηκαν για πολύ μικρότερης δυναμικής λόγους. Αυτός πως γλίτωσε άραγε και μάλιστα η "λογική θεωρία" του καταγράφηκε σε ισχυρή θέση στην Εκκλησιαστική Γραμματεία;
Μήπως γιατί ήταν προστατευόμενος πολιτικός του πανίσχυρου τότε Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Καβάσιλα και πρωτίστως αργότερα του ίδιου του αυτοκράτορα Καντακουζηνού, του οποίου επανειλημμένα διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος και συνεργάτης; https://opatmios.blogspot.com/2013/09/blog-post_4460.html
Τέτοιες "ιδιωτικές λογικές θεολογίες" είναι ηλίου φαεινότερον ότι συνέβαλλαν τα μέγιστα στην προετοιμασία της Προτεσταντικής θεολογίας.
Βασική παραδοχή των "κειμένων" αποτελεί το εξής:
Ο Χριστός, αν και Θεός δεν γνώριζε ούτε την πραγματική έκταση του πλανήτη, ούτε και το ότι δεν τρέφονταν όλοι με Άρτο και Οίνο
Σύμφωνα με τα "Ιερά τους κείμενα", από το 1492 που ανακαλύφθηκε η Αμερική, ο κόσμος και συνεπώς η ιεραποστολική πραγματικότητα άλλαξαν άρδην.
"...από τα τέλη του 15ου αιώνα (από την ανακάλυψη δηλαδή του νέου κόσμου) βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα την οποία φυσικά και δεν είχαν προ οφθαλμών οι ιεροί κανόνες. Ουδείς μπορούσε πρωτύτερα να υποθέσει την ύπαρξη πελώριων ηπείρων και απρόσμενων πολιτισμών..."
Δηλαδή, οι άγιοι πατέρες των οικουμενικών συνόδων, οι Άγιοι Απόστολοι της αποστολικής συνόδου - έστω κι αν ήταν έμπλεοι της Θείας Χάριτος ή/και ακόμη περισσότερο ο ίδιος ο Ιησούς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ..."!!!
Θεωρούν δηλαδή αυτοί οι "Ιεραπόστολοι" στα κείμενά τους πως στον κόσμο της Αγίας Γραφής ο γνωστός κόσμος είχε παρόμοια διατροφή. Ενώ ο νέος κόσμος παρουσιάζει σημαντικά στοιχεία διαφοροποίησης στη διατροφή. Πως δεν είναι βασικό στοιχείο της διατροφής όλων αυτών ο άρτος και ο οίνος. Θεωρεί επίσης το κείμενο πως ούτε αυτό το στοιχείο το γνώριζαν ο Ιησούς, οι Ιεροί Απόστολοι και οι κατοπινοί Άγιοι των Οικουμενικών συνόδων (και μη).
(Προσπερνώντας την Θεία Παντογνωστική Φύση του Ιησού, πρέπει να θυμίσουμε πως μπορεί η Αμερική να ανακαλύφθηκε 1500 χρόνια αργότερα, η Αφρική και η Ασία όμως ήταν από τότε γνωστή...όπως και οι όποιες διατροφικές τους ιδιαιτερότητες. Κι επειδή έτσι κι αλλιώς οι Αμερικανοί αυτόχθονες εξοντώθηκαν πριν εκχριστιανισθούν, ο λόγος αυτών των "Ιεραποστόλων" γίνεται πρωτίστως για Αφρική και Ασία).
Το ότι δεν υπήρξε ή δεν επικράτησε παντού ο άρτος ή ο οίνος είναι δεδομένο.
Όπως δεδομένο είναι και πως ο Ιησούς και οι "χαριτωμένοι διάδοχοί" Του το γνώριζαν εξίσου.
Συνεπώς, εσκεμμένα ο Ιησούς έκανε αυτή την επιλογή.
Το μόνο που θα μπορούσαμε και θα επιτρεπόταν να κάνουμε εμείς, χωρίς αιρετική διακινδύνευση, θα ήταν να αναρωτηθούμε περί του γιατί έκανε ίσως ο Ιησούς αυτή την επιλογή.
Τι θα γινόταν εάν....
Εάν είχε επιτραπεί η χρήση διαφορετικού οίνου από αυτόν της αμπέλου, τότε αυτομάτως θα είχε ανοίξει η πύλη για ελεύθερη χρήση και οποιουδήποτε άλλου τοπικού ποτού ανά τον πλανήτη.
Μεταξύ δε αυτών υπάρχουν και "αμφιλεγόμενα ποτά" (χημικά, θεολογικά, παγανιστικά/σαμανιστικά/σατανιστικά, παραισθησιογόνα ακόμη και βιολογικά).
Θα εμπλεκόταν μια διαδικασία ξεχωριστού κάθε φορά ελέγχου καθενός τέτοιου ποτού με σοβαρούς κινδύνους "εκτροπών".
Παρ'όλα αυτά θα πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν και ένα υγειονομικού χαρακτήρα στοιχείο.
Ένας από τους λόγους ευρείας - ιστορικά - κατανάλωσης του αλκοόλ είναι η έλλειψη συνθηκών απολύμανσης του πόσιμου νερού.
Έτσι, η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών ήταν εγγύηση πως θα έπιναν νερό αποκαθαρμένο σε μεγάλο βαθμό από παθογόνους μικροοργανισμούς (ήταν ο βασικός λόγος που γεννήθηκε ο κεκραμμένος οίνος - οίνος αραιωμένος με νερό).
Ο Χριστός με την επιλογή του Οίνου (συν τοις άλλοις) νομιμοποίησε εν τοις πράγμασι την υπό όρους λογική χρήση του αλκοόλ αποδεχόμενος αυτήν ακριβώς την αντιπαθογονική του ιδιότητα. Σε αντιδιαστολή πάντα με κάποιους "προφήτες αιρέσεων και άλλων θρησκειών" που αργότερα απαγόρευσαν στους πιστούς τους την χρήση του αλκοόλ καταδικάζοντας πληθυσμούς ολόκληρους στο θάνατο μέσα από την ανεπαρκή αντιμετώπιση των παθογόνων της διατροφής και του νερού.
Αλλά ΩΣ ΕΚΕΙ!
Καθώς, αυτό με τη σειρά του, λογικά οδηγεί σε κάτι άλλο.
Έπρεπε να διατηρηθεί μεν η αντιπαθογονική δράση του αλκοόλ, αλλά έπρεπε από την άλλη να αναχαιτισθεί και η "συνοδός μέθη" ως μια βασική παρενέργεια.
Η μέθη συνδέεται κυρίως με τους υψηλούς βαθμούς αλκοόλ.
Το σταφύλι είναι ένας ευλογημένος ασφαλής καρπός που η ζύμωσή του δεν μπορεί να ξεπεράσει σε φυσικές συνθήκες τους 15 βαθμούς, καθώς οι ζυμομήκυτες πάνω από αυτό το όριο πεθαίνουν, συνεπώς παύει η περαιτέρω ζύμωσή του.
Είχε δηλαδή, πέραν των άλλων και τεράστια κοινωνική επίδραση ως προς αυτό η επιλογή του Οίνου για την Θεία Κοινωνία.
Αυτά βεβαίως τα διαπιστώνουμε εκ των υστέρων.
Άρα, το "κοινωνικά αποδεκτό" ποτό θα έπρεπε να είναι όχι ιδιαίτερα υψηλών βαθμών, ώστε μετά την "αραίωση/νέρωσή" τους (κράμα οίνου και νερού) να εξακολουθεί να έχει μεν αντιπαθογονική δράση, πλην όμως απενεργοποιημένη τη μέθη.
Πλήθος ποτών ήταν εξίσου διαδεδομένα. Πολλά απ' αυτά με επικίνδυνες αλκοολικές (ψυχοκινητικές και παραισθητικές) δυνατότητες.
Ένα ακόμη στοιχείο της εποχής είναι η ανάμειξή τους με μπαχαρικά, άλλοτε για λόγους επίσης αντιπαθογονικούς, άλλοτε για την επίγευση και άλλοτε για την κάλυψη του οξινωμένου (ξυδιασμένου) αλκοόλ. Κι εδώ εγκυμονούσε επίσης ο ίδιος κίνδυνος (ψυχοκινητικές και παραισθητικές ιδιότητες).
Ένα επίσης στοιχείο που εμπεριείχε "εκτροπή" είναι η φύλαξή τους - κατά τη ρωμαϊκή εποχή - σε δοχεία που εμπεριείχαν σταφίδα για λόγους στεγανοποίησης του δοχείου.
Άρα, το κρασί εμπεριείχε μέσα και υπολείμματα σταφίδας. Άλλοτε πάλι ήταν αναμεμειγμένο με μέλι (mulsum, ίσως για την επίγευση αλλά και τον αντιπαθογόνο χαρακτήρα της υπερβολικής παρουσίας σακχάρων). (Αυτά θα πρέπει να τα συνδυάσουμε με την σχετικές μελλοντικές απαγορεύσεις της χρήσης σταφυλιών και μελιού στη Θεία Κοινωνία).
Άλλοτε πάλι ήταν αναμεμειγμένο με θαλασσινό νερό. Πιθανά, εκτός από το άρωμα, στόχος να ήταν και ο εμπλουτισμός με έναν ακόμη αντιπαθογόνο παράγοντα όπως το αλάτι. Αλλά αυτό σήμαινε και "ζωϊκούς οργανισμούς".
https://www.kathimerini.gr/society/107987/h-istoria-toy-potoy-ana-toys-aiones/
Εάν είχαν επιτραπεί όλα αυτά μπορούμε να φανταστούμε την εφιαλτική συνέχεια;
Όχι ακόμη...Αλλά θα την δούμε πιο κάτω....
Περί Συμβολισμών...
"Το Μάννα της Παλαιάς Διαθήκης έπεφτε έτοιμο από τον ουρανό και ήταν τόσο άγνωστο και τόσο ξένο προς την καθημερινότητα, ώστε οι αποδέκτες του διερωτούνταν: "τι εστιν τούτο";..." (Εξ.16:15)
Στα κείμενά τους αυτοί οι "ιεραπόστολοι" θεωρούν πως στα μάτια του νεοεκχριστιανισθέντος, ο οίνος και ο άρτος μοιάζουν "άγνωστα" σαν το μάννα εξ ουρανού. Κάτι απαράδεκτο κατ' αυτούς.
Όσο "απόκοσμη τροφή" (εκ Θεού και όχι εκ του κόσμου τούτου) έμοιαζε το Μάννα, άλλο τόσο "απόκοσμο" - λένε - φαντάζει και το δίπτυχο "άρτος και οίνος" σε κάποιους λαούς.
Εάν απορρίπτουμε την Π.Διαθήκη, τότε απορρίπτουμε και το Μάννα.
Εάν αποδεχόμαστε την Π.Διαθήκη ως προτύπωση της Καινής Διαθήκης, τότε το Μάννα ως εν δυνάμει προτύπωση της Θείας Κοινωνίας δηλώνει ότι είναι θεμιτή η επιλογή ενός πιθανά άγνωστου βρωσίμου είδους όπως ο άρτος ή/και ο οίνος.
Κι ας μην αποτελεί τμήμα της διατροφικής καθημερινότητας και παράδοσης του τάδε λαού.
Τα σύμβολα είναι μέρος αναπόσπαστο της θεολογίας, της εκκλησιολογίας, της τελετουργικής.
Επίσης, ένα σύμβολο, όσο περισσότερο χρησιμοποιείται ιστορικά και γεωγραφικά (απ' όλους) τόσο περισσότερο ισχυροποιείται στο συλλογικό ασυνείδητο.
Τόση περισσότερη επιρροή αποκτά.
Κι αυτό δεν είναι μαγική θεολογία/θρησκευτικότητα.
Στην ψυχή ενός ανώτερου πνευματικά πιστού, σαφώς και δεν θα παίξει τόσο σημαίνοντα ρόλο.
Στα πρώτα και χαμηλά πνευματικά στάδια όμως ενός πιστού, η γενικότερη συμβολική παίζει πρωτεύοντα ρόλο.
Μην ξεχνάμε τον περιβόητο ιστορικό ρόλο της αγιογραφίας στους ναούς ως "σχολείο των αγραμμάτων".
Ο αποσυμβολισμός επίσης μιας παραβολής είναι διδακτικός.
Τι έχει σειρά μετά να αλλάξει;
Ένα από τα "μοτο" τους είναι: η Π.Διαθήκη επιβάλλει και την περιτομή. Εσύ ως Χριστιανός ορθόδοξος γιατί δεν αποδέχεσαι κι αυτό και το κριτικάρεις και αντιδράς;
Αφού αντιδράς σε ένα στοιχείο, τότε έχεις αποδεχτεί μέσα σου την δυνατότητα της αντίδρασης και του αυτοκαθορισμού. Τουτέστιν, μπορείς, δικαιούσαι και πρέπει να αντιδράσεις και σε άλλο σημείο που δεν είναι ορθοπραξία; όπως τα υλικά της Θείας Κοινωνίας!
Πρώτα αλλάζει κάτι μικρό, μετά περισσότερα μικρά, μετά κάτι μεγαλύτερο...
Τι θα γινόταν αν κάποιος, μετά την ελεύθερη επιλογή διατροφικών ειδών για τη Θεία Κοινωνία, έκρινε πως οι παραβολές πρέπει να ταιριάζουν με την πολιτιστική παράδοση κάθε λαού, οπότε, πχ τα περί μοιχείας του λόγου του Ιησού δεν ταιριάζουν με την πολυγαμική συνήθεια κάποιων λαών;
Θα έπρεπε να "στρογγυλέψει" ο συγκεκριμένος λόγος μέχρις αφαίρεσής του;
Θα θεωρούταν θεμιτό πχ σε μια κοινωνία πολυγαμικών να "παραλλάξει" η παραβολή του γάμου στην Κανά και να παρεισφρύσουν μέσα στο κείμενο "νέες προσαρμοστικές λεπτομέρειες" του τύπου "η νύφη ήταν η 5η κατά σειρά" και κάθισε στην τιμητική θέση εκείνη την βραδιά δίπλα στην 1η και κορυφαία νύφη";
Μήπως θα ήταν εξίσου θεμιτό να αλλάζει και η ονομασία "οίνος" της εν λόγω παραβολής (επειδή μπορεί να συμβαίνει στο Μεξικό και η τοπική κοινωνία μπορεί να λάτρευε το παραισθησιογόνο εκχύλισμα του πεγιότ;) και στη θέση του "οίνου" στην παραβολή να ακουγόταν πλέον ΠΕΓΙΟΤ (το θαύμα της μετατροπής του νερού σε πεγιότ στην Κανά της Γαλιλαίας;)
Η σύνοδος των Αποστόλων αποφάσισε για την περιτομή όπως αποφάσισε και για τον Οίνο και Άρτο. Θα μπορούσε αντί οίνου και άρτου να αποφασίσει αλλιώς. πχ να το κάνει "σίκερα". Κι έτσι να συμπεριλάβει κάθε παρασκεύασμα αλκοόλ, όχι μόνον της εποχής αλλά και διαχρονικά.
Επέλεξε να μην το κάνει.
Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, βασική διατροφή - εκτός από το ρύζι - είναι και τα έντομα, τα σκουλήκια, τα ερπετά...επεξεργασμένα μετέχουν στις πίτες και στα ποτά τους. Θα επιτραπεί η συμμετοχή κι αυτών στη Θεία Κοινωνία;
Σε άλλες περιοχές, για λόγους οικονομίας δεν πετιέται τίποτα...βασική διατροφή είναι ακόμη και το αίμα των ζώων...θα επιτραπεί η συμμετοχή αυτού του επεξεργασμένου αίματος (πχ blood - black - pudding Σκωτίας), είτε μόνο του είτε αναμεμειγμένο στην παρασκευή άρτου είτε αναμεμειγμένου στον οίνο της Θείας Κοινωνίας;
Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη και πρόσφατα σχετικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπεται η κατανάλωση εντόμων, καρκινοειδών, ακαρεοειδών, προνυμφών (πχ μύγας) και σκωλήκων στην μαγειρική και στην αρτοποιϊα ( https://ec.europa.eu/newsroom/sante/items/712990/el ). Εάν σε μια περιοχή του κόσμου ή πλέον ακόμη και στην ΕΕ, κάποιος εμφανίσει έναν τέτοιο άρτο, όπου εμπεριέχονται αποξηραμένοι/επεξεργασμένοι τέτοιοι (πρώην) ζωντανοί ζωϊκοί οργανισμοί, θα θεωρηθεί θεμιτή η χρήση ενός τέτοιου άρτου για τη Θεία Κοινωνία;
Ή θα μπούμε σε μια διαδικασία "ναι, μεν αλλά...";
Το γενικό θέμα είναι ποιός λαμβάνει τις αποφάσεις.
Το οποιοδήποτε μέλος της εκκλησίας;
Ή, πρωτίστως ο Χριστός και κατόπιν οι Απόστολοι και οι οικουμενικές σύνοδοι;
Η λογική ήταν με το μέρος του Αρείου όταν έλεγε πως όλα συντείνουν στο ότι ο Χριστός είναι κτίσμα.
Ήταν πολύ ισχυρή στην λογική φιλοσοφική ανάλυση η ομάδα που στάθηκε δίπλα του.
Κατόρθωσε δε, να φέρει δίπλα του ακόμη και τον ισχυρότερο αυτοκράτορα που πέρασε ποτέ από την ρωμαϊκή και την βυζαντινή αυτοκρατορία, τον Κωνσταντίνο και τους δύο του γιούς διαδόχους.
Κάτι που έβαλε απαρχής γεννήσεώς της Χριστιανικής αυτοκρατορίας τα σπέρματα της μελλοντικής καταστροφής της.
Όπου επετράπη στην Λογική να υπεραναλύσει μέσα στην Ορθοδοξία, γεννήθηκαν αιρέσεις.
Η μία "λογική αλλαγή" έφερε την άλλη και στο τέλος, δια του ρωμαιοκαθολικού καναλιού έφερε τον "λογικό οδοστρωτήρα του Προτεσταντισμού", όπου το κάθε μέλος της Εκκλησίας επιτρέπεται να δίνει την δική του ερμηνεία στην Αγία Γραφή και απαγορεύεται η πρωτοκαθεδρία της Ιεράς Πατερικής Παράδοσης και του ερμηνευτικού, διδακτικού λόγου των Αγίων Πατέρων.
Τι θα γινόταν αν ο Ιησούς έλεγε αντί Άρτου και Οίνου, Πλακούντα και Σίκερα;
Δεν γνώριζε άραγε ο Ιησούς πως δεν καταναλώνουν όλοι άρτο και οίνο;
Σίγουρα το γνώριζε.
Γιατί λοιπόν δεν έκανε λόγο απλά πχ για σίκερα και πλακούντας ώστε να συμπεριλάβει τα πάντα σε αυτό τον υλικό κόσμο, τότε και πάντα;
Θα γίνονταν έτσι δεκτά και τα ισχυρά αποστάγματα αλκοόλ.
Όπως και το Ινδουϊστικό (δηλ. θρησκευτικό ποτό) Σόμα.
Όπως και τα "εμπλουτισμένα με παραισθησιογόνες και αφιονιστικές ουσίες" ποτά που κατά καιρούς διάφοροι λαοί χρησιμοποίησαν στην "τοπική τους (σαμανιστική) παράδοση".
Θα γινόταν δεκτό μέχρι και το Αψέντι (ποτό με βάση το όπιο!)
Κάποιοι στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα έβαζαν τον τρελό του χωριού να καταναλώνει παραισθησιογόνα μανιτάρια και κατόπιν έπιναν (με μίξεις ποτών) τα (παραισθησιογόνα) ούρα του που πλέον όμως δεν ήταν φονικά, αφού τα νεφρά του άμοιρου τρελού είχαν φιλτράρει και παρακρατήσει τα πιο τοξικά στοιχεία. Θα γίνονταν κι αυτά τα ποτά δεκτά στη Θεία Κοινωνία;
Ή ακόμη και το υδρόμελι (ενώ το μέλι απαγορεύτηκε από Συνόδους);
Ή ακόμη και το αλκοόλ που έφτιαχναν από γάλα φοράδας οι κεντρασιατικοί λαοί (και το γάλα απαγορεύτηκε);
Νομάδες κτηνοτρόφοι της Αφρικής για να επιβιώσουν στις μακρινές πορείες τους αναμειγνύουν γάλα και αίμα από τα ζώα τους και το πίνουν. Το σκεπτικό είναι πως το γάλα είναι λίγο και πολύτιμο για τα μικρά γεννητούρια αλλά και για πώληση, ενώ τα ζώα θα ξαναπαράγουν αμέσως το λιγοστό αίμα που τους αφαιμάσσουν και το οποίο άλλωστε δεν έχει καμία άλλη εμπορική αξία. Θα χρησιμοποιηθεί και αυτό το ποτό στην Θεία Κοινωνία;
Διάφοροι λαοί στο διάβα της ιστορίας χρησιμοποίησαν το φρέσκο αίμα στην διατροφή τους. Θα χρησιμοποιηθεί και αυτό;
Η διατροφή άλλων λαών περιλαμβάνει λυωμένα, υγροποιημένα μικρά έμβια όντα (πχ σκουλήκια, έντομα) ή χρησιμοποιούν πτώματα ζώων (όπως τα παραπάνω ή/και ερπετά) για τη ζύμωση των ποτών τους. Θα χρησιμοποιηθούν και αυτά;
Σε τι θα διαφέρει μετά η Θεία Κοινωνία από μια Σατανιστική Τελετή όπου πίνουν ωμό φρέσκο αίμα και ποτά όπως τα παραπάνω προκειμένου να επιτύχουν σαμανιστικές εκστάσεις και δαιμονικές επικλήσεις και επαφές;
Εάν δεν υπάρχει ο παραπάνω περιορισμός στον άρτο, τι εμποδίζει τότε κάποιον μια μέρα να χρησιμοποιήσει για Θεία Κοινωνία έναν "πλακούντα" (πίτα) μέσα στην οποία θα έχει βάλει ένα σωρό από τα παραπάνω ή/και πολύ σιχαμερότερα στοιχεία;
(Ίσως από την άλλη, εσκεμμένα να άφησε πιο "ελεύθερο" το πεδίο ως προς τον "άρτο" - μέσα σε κάποια λογικά και αυστηρά πλαίσια περιορισμών φυσικά. Να μην είχε δηλαδή καμία σημασία εάν είναι από σίτο ή καλαμπόκι, κεχρί, κριθάρι ή ρύζι ή μπαομπαμπ).
Δεν γνώριζε άραγε ο Χριστός τι θα συνέβαινε εάν δεν "περιόριζε" το πεδίο, ιδίως στο θέμα του αλκοόλ;
Το δήθεν κρασί από φοίνικα (που κατά κόρον πίνουν στην Αφρική) είναι ο χυμός του λουλουδιού (και όχι από φρούτο όπως το σταφύλι), το οποίο έχει ιδιαίτερα ταχεία ζύμωση στους 4 βαθμούς και με επεξεργασία από τους 4 βαθμούς αλκοόλ εκτοξεύεται στους 40.
Ένα "κρασί" με εξαιρετικά πολλές "ποικιλίες".
Κρασί λένε οι ντόπιοι και το ένα, κρασί και το άλλο. Εάν αυτοί θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ισχυρό; Κι αν αυτό μετά ανοίξει το δρόμο για επικίνδυνες "προσμείξεις"; Τι θα συμβεί μετά;
Δεν γνώριζε ο Ιησούς πόσο και πόσα δυσώδη απόνερα θα παρήγαγε αυτή η ιστορία του αλκοόλ της Θείας Κοινωνίας εάν αφήνονταν ανεξέλεγκτη;
Δεν γνώριζε πως το πεδίο του "αλκοόλ" εμπεριείχε πλείστες όσες σκοτεινές παγίδες;
Το περιβόητο Σακε (αλκοόλ από ρύζι) δεν είναι κρασί. Προέρχεται από ζύμωση (ρυζιού).
Τόσο αυτό, όσο και ο Μηλίτης (αλκοόλ από ζύμωση μήλου), η μπίρα (αλκοόλ από απόσταξη δημητριακών, μαγιάς, λυκίσκου) ανοίγουν την πύλη για αλκοόλ από οποιαδήποτε (φρουτώδη ή μη) πρώτη ύλη και δη με ύποπτες προσμίξεις. Ακόμη και παραισθησιογόνα μανιτάρια ή άλλους μήκυτες.
Η σαμανιστική παράδοση κάποιων λαών τους έχει αφήσει κληρονομιά τη χρήση παραισθησιογόνων φυτών. Και αν πχ κάποιοι Μεξικανοί ινδιάνοι θελήσουν να χρησιμοποιήσουν το εκχύλισμα πεγιότ (παραισθησιογόνα μεσκαλίνη) σε νερό που χρησιμοποιούν στην παράδοσή τους; https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%84
Ο παραισθησιογόνος αρχαίος Κυκεώνας της Οδύσσειας αλλά και των Ελευσίνιων Μυστηρίων (με βάση ένα υψηλόβαθμο κρασί εμπλουτισμένο μεταξύ άλλων και με κριθάλευρο μολυσμένο από τον παραισθησιογόνο μύκητα Ερυσίβη) https://www.pentapostagma.gr/politismos/istoria/6652285_kykeonas-ti-perieihe-kokteil-ton-arhaion-ellinon
Τα παραισθησιογόνα της ελληνικής φύσης από την αρχαιότητα έως σήμερα (πχ ντάτουρα στραμόνιουμ, μπελαντόνα, μανδραγόρας, υοσκίαμος, κλπ) συμβάλλουν στην επικίνδυνη option. https://dasarxeio.com/2019/04/20/67017/
Ή το τοξικό/τρελλό μέλι (Rothothedron) από τα βάθη της τουρκικής ανατολίας (όπως αναφέρεται και στην Κύρου Ανάβασις του Ξενοφώντος όπου έθεσε εκτός μάχης για πολλές ημέρες ένα στράτευμα μαζί με τους ακόλουθους της τάξεως των 15,000 ανθρώπων!) και από το Νεπάλ και τα οποία προκαλούν από παραισθήσεις και μέθη έως τον θάνατο (https://cibum.gr/nea/asfaleia-trofimon/trelo-meli-to-meli-poy-prokalei-dilitiriasi-kai-methaei-i-gnomodotisi-tis-efsa/).
Υλικά που κάλλιστα μπορούν να γίνουν πρώτη ή δεύτερη ύλη για παραισθησιογόνο αλκοόλ. Μπορούμε να φανταστούμε υδρόμελι από τέτοια πρώτη ύλη να χρησιμοποιείται στη Θεία Κοινωνία;
Ή ποτά και εκχυλίσματα από φύλλα κόκας, ακόμη και κρασιά "εμπλουτισμένα με κόκα" (πχ Vin Marianni 1863 στο οποίο όμνυαν ακόμη και δύο Πάπες, ο Λέων ΙΓ΄ και ο Πίος Ι΄) https://www.newsbeast.gr/world/arthro/7251724/vin-mariani-to-krasi-me-tin-kokaini-i-enochi-apolafsi-pou-kaneis-den-borouse-na-pei-ochi
Ή ρόφημα με στοιχεία παπαρούνας της υπνωφόρου (όπιο) (πχ poppy tea chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/https://www.justice.gov/archive/ndic/pubs40/40404/sw-Opium_Tea.pdf )
Όλοι οι ενδιαφερόμενοι λαοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν με πάθος ότι τα παραπάνω αποτελούν βασικό τμήμα της καθημερινότητάς τους και της διατροφής τους, οπότε δικαιούνται να τα χρησιμοποιήσουν στην Θεία Κοινωνία.
Τι θα τους απαντήσει τότε ο τοπικός επίσκοπος;
Η αλκοόλη ταξινομείται φαρμακολογικά στα γενικά κατασταλτικά του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Ανέκαθεν η αλκοόλη και οι ψυχότροπες γενικά ουσίες ήταν συνδεδεμένες με την θρησκευτική (βλ.σαμανιστική) λατρεία.
Η "αλλαγή συνειδητότητας", από την απλή ζάλη έως την διονυσιακή έκσταση, στον έναν ή στον άλλον βαθμό, ήταν πάντα το ζητούμενο.
Θα βλέπαμε λοιπόν παρεισδύσεις νεογνωστικών ομάδων μέσα από τέτοια κανάλια.
Η επιλογή του νερού από φιλοσοφικές ομάδες για να καταδείξουν την εναντίωσή τους στο αλκοόλ που κατά κόρον χρησιμοποιούσαν "όλοι οι άλλοι" της θρησκευτικής πανσπερμίας της Ρωμαιο-ελληνιστικής περιόδου είναι δείκτης ικανός να δώσει την εικόνα της γενικευμένης χρήσης του αλκοόλ από κάθε τύπο θρησκευτικής ομάδας.
Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι η επιλογή του "αλκοολούχου υγρού" από τον Ιησού (αντί πχ του απλού νερού) ήταν το κλειδί για να γίνει αποδεκτός ο Χριστιανισμός από όλη αυτή την συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία που ήταν εξοικειωμένη με το αλκοόλ.
Η επιλογή, από την άλλη, του απλού κρασιού ίσως επιχειρούσε να βάλει εξ' αρχής ένα "αυστηρό κοινωνικό όριο".
ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ!!!
Τι θα είχε γίνει εάν ο Ιησούς είχε χρησιμοποιήσει τον όρο "σίκερα"; ή αν πχ η Αποστολική Σύνοδος αποφάσιζε να ερμηνεύσει τον οίνο με τον "γενικό όρο σίκερα";
Μήπως θα είχε ανοίξει ίσως η πύλη για την επιλογή κάθε μα κάθε τύπου αλκοόλ, ακόμη και δυνητικά επικίνδυνων ως προς την αρνητική ψυχοκοινωνική τους δυναμική;
Αντιθέτως, έβαλε όρια.
Και, Ναι, κόκκινο για να ανταποκρίνεται στο "ο πίνων μου το αίμα", αλλά ως εκεί (επειδή και αυτό στηλιτεύεται μέσα στα εν λόγω "Κείμενα των Ιεραποστόλων").
Και οι Άγιοι κάνουν λάθη.
Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας είναι ένας από αυτούς.
Έκανε λάθος.
Θα έπρεπε να λάβει υπ'όψιν του πιο σοβαρά όλες αυτές τις προγενέστερες Άγιες Μορφές των Συνόδων που αποφάσισαν διαφορετικά επ' αυτού.
Αυτό που έκανε, με καλές θέλω να πιστεύω προθέσεις, ήταν ν' ανοίξει μια Πύλη της Κολάσεως.
Και η πλέον καίρια ερώτηση που θέτουν στα κείμενά τους αυτοί οι "ιεραπόστολοι":
- Ποια θεολογικά κριτήρια χρειάζεται να λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να οριστούν τα ευχαριστιακά υλικά;
Δηλαδή, καλούμαστε σώνει και καλά να αλλάξουμε τα Υλικά της Θείας Ευχαριστίας, οπότε αναφέρατε τα θεολογικά κριτήρια που πρέπει να πληρούνται. Εμμέσως πλην σαφώς, είναι ήδη δηλαδή προαποφασισμένο (από ποιόν άραγε;) πως ΠΡΕΠΕΙ να διευρυνθεί η γκάμα των Υλικών...
Η απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ:
"...ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε..."
Άρτο και Οίνο.
Αυτό και μόνον αυτό το θεολογικό κριτήριο....τίποτε άλλο...
Κληρικός - Πρεσβύτερος Ι.Μ.Διδυμοτείχου
Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών
Διοίκηση Επιχειρήσεων ΤΕΙ Αθηνών
