Ὑπάρχουν πολλά κενά στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πολλές χαράδρες στή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, καί περισσότερο στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Καί ἐκεῖνες εἶναι οἱ πιό ἀνατριχιαστικές καί πιό φρικαλέες από ὅλους τούς κρημνούς στόν κόσμο πού περιβάλλουν τόν ἄνθρωπο. Ἀπό ποῦ προέρχονται; Ἀπό τό κακό μας, τό ἀνθρώπινο, τό τῆς ἀνθρωπότητας κακό· ἀπό τήν ἁμαρτία μας, τήν ἀνθρώπινη, ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς ἀνθρωπότητας προκύπτουν.
Ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ὄντως εἶναι ἕνας σεισμός, ἐπειδή καί οἱ ἁμαρτίες πράγματι εἶναι σεισμοί, οἱ ὁποῖοι ἀναποδογυρίζουν ὅλη τήν ψυχή καί τό νοῦ καί τήν καρδιά, ὥστε νά δημιουργοῦν σ' αὐτά φαράγγια, χαράδρες, κρημνούς. Καί ἐμεῖς καταρρέουμε σ' αὐτά, τά ἐσωτερικά μας ἀβυσσώδη ἐρείπια. Ἐντούτοις, κάθε ἁμαρτία εἶναι μία ἀρρώστια τοῦ νοῦ, μία ἀσθένεια τῆς καρδιᾶς, μία νόσος τῆς ψυχῆς, ἡ ἀρρώστια πού ὁλοένα γεννᾶ ἀπό τόν ἑαυτό της τό θάνατο καί πάντα τά θανάσιμα. Καί πάνω ἀπό ὅλα κάθε ἁμαρτία εἶναι κόλαση πού βρίσκεται εἴτε στήν καρδιά εἴτε στήν ψυχή εἴτε στό νοῦ.
Ἐκεῖνος πού δέν αἰσθάνεται ἔτσι, ἀκόμη δέν ἔχει ἐκκολαφτεῖ σέ ἄνθρωπο, ἡ σκέψη του εἶναι πλήρης "ἀκατάπαυστης ἁμαρτίας" καί "ἐντρυφῶσα ἐν ταῖς ἀπάταις αὐτῆς" (Β΄ Πέτρ. 2, 14· 13).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς "Φιλοσοφικοί κρημνοί" (ἀποσπάσματα), Ἱερᾶ Μονή Χιλανδαρίου
