2ον
Συνεχίζοντας, θὰ δοῦμε δύο ἀκόμη πτυχὲς τῆς ἀπαράδεκτης κατάστασης τοῦ ἀθλητισμοῦ ποὺ ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο φύλλο, ὅπως εἶναι:
2. Τὸ ἄθλημα – θρησκεία (ἢ ἡ θρησκεία τῆς μπάλας!) καὶ ἡ… ἱερότητα τοῦ ἀθλητικοῦ τύπου! Τὸ ὅτι τὸ ἄθλημα, οὐσιαστικὰ δὲ ἡ μπάλα, ἔχει ἀναδειχθεῖ ἀπὸ τὴ «διεθνῆ τῶν πονηρῶν» σὲ θρησκεία, εἶναι περιττὸ καὶ νὰ τὸ συζητᾶμε!
Ἀποκαλεῖται «στρογγυλὴ θεά», γιατί ἔχει καταντήσει νὰ εἶναι ἕνα σύγχρονο εἴδωλο! Τέτοιο πού, πόση διαφορὰ ἔχει ἀπὸ τὰ γνωστὰ εἴδωλα τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐποχῶν ἢ λαῶν; Ἁπλῶς ἔχει ἀλλάξει ἡ μορφὴ τοῦ εἰδώλου! Τότε εἴχαμε, ἂς ποῦμε, τὸ χρυσὸ μοσχάρι, σήμερα ἔχουμε τὰ χρυσὰ πόδια τοῦ ἀθλητῆ! Ποιὰ ἡ διαφορά;
Ἔπειτα δὲν λέμε ὅτι ὁ τάδε εἶναι «κολλημένος» μὲ τὴν ὁμάδα; Τί σημαίνει αὐτό; Πώς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς διαβάζει ἀθλητικὲς ἐφημερίδες τῆς ὁμάδας, ἀκούει ἢ βλέπει μονάχα ποδοσφαιρικὲς ἐκπομπές, ὅλες του οἱ συζητήσεις, ἡ σκέψη καὶ τὰ ἐνδιαφέροντα περὶ τὴν «ὁμαδάρα» περιστρέφονται, ζεῖ καὶ ἀναπνέει γι’ αὐτήν, εἶναι τὸ μόνο ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ!
Ἡ ἴδια δὲ ἡ ὁμάδα, τὸ σῆμα, τὰ ἐμβλήματα, οἱ ὕμνοι καὶ βέβαια οἱ παῖκτες της, βρίσκονται παντοῦ πάνω του (στὰ βιβλία, τὰ τετράδια, τὰ ροῦχα, τὸ δωμάτιο, τὰ κλειδιὰ τοῦ σπιτιοῦ του κ.λπ.)! Κάθε της παιχνίδι εἶναι γι’ αὐτὸν «Τὸ Γεγονός»! Τὶς μπαλιές, τὶς φάσεις, τὰ γκόλ, τὶς ὅποιες κινήσεις τῶν παικτῶν, τὶς βλέπει στὸ γήπεδο, στὴν τηλεόραση, στὸ βίντεο ποὺ τὶς κατέγραψε, τὶς ἀκούει στὸ ραδιόφωνο, τὶς διαβάζει ξανὰ καὶ ξανὰ στὶς ἐφημερίδες, τὶς συζητᾶ μὲ ὅλους καὶ ἰδιαίτερα τοὺς ἄλλους «κολλημένους»!! Δηλαδὴ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι… ἡ ὁμάδα! Σύνθημά του; Τὰ γνωστὰ «Θρῦλε θεέ μου, Ὀλυμπιακέ μου», «ΠΑΟ θρησκεία, θύρα δεκατρία» καὶ τὰ παρόμοια μὲ τοὺς παῖχτες καὶ τοὺς συντελεστές! Σαφῶς ἡ ὁμάδα γι’ αὐτοὺς ἔχει μεταβληθεῖ σὲ θρησκευτικὸ ὑποκατάστατο!
Κι ὅπως κάθε θρησκεία ἔχει τὰ δικά της «ἱερὰ» κείμενα, τὰ ὁποῖα οἱ πιστοὶ μελετοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ ἀφοσίωση, τὸ ἴδιο συμβαίνει κι ἐδῶ μὲ τὸν ἀθλητικὸ τύπο!
Εἶναι γνωστὸ πὼς ὅλες οἱ ἔρευνες καὶ οἱ στατιστικὲς δείχνουν πὼς οἱ νέοι περιστασιακὰ καὶ μόνο διαβάζουν ἐφημερίδες, μία κατάσταση ποὺ τίποτα δὲν μπόρεσε νὰ ἀνατρέψει (π.χ. ἔνθετα, CD, δῶρα κ.λπ.) ! Ὡστόσο δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὶς ἀθλητικὲς ἐφημερίδες !! Ἡ μέση πανελλήνια κυκλοφορία τους πόρρω ἀπέχει τῶν ἄλλων ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν!
Καὶ μὴ ποῦμε πὼς ἡ κρίση τοῦ τύπου ὀφείλεται στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο κ.λπ), γιατί ἡ ἀπορία παραμένει, πῶς αὐτὸ δὲν συμβαίνει καὶ στὸν ἀθλητικὸ τύπο.
Ἐξάλλου ἡ τηλεόραση κατακλύζεται ἀπὸ τὴν προβολὴ πλήθους ἀγώνων καὶ συναφῶν ἐκπομπῶν, ὁπότε οἱ ἀθλητικὲς εἰδήσεις γίνονται ἀμέσως γνωστὲς καὶ ὄχι τὴν ἑπομένη ποὺ κυκλοφοροῦν οἱ ἐφημερίδες! Καὶ ὅμως οἱ ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἀγοράζονται καὶ διαβάζονται ὅλο καὶ πιὸ πολύ!
Καὶ τοῦτο γιατί αὐτὲς εἶναι… ἰδεολογικές! Χωρισμένες κι αὐτὲς σὲ κόκκινες, πράσινες καὶ κίτρινες. Ὅταν κάποτε καὶ οἱ ἄλλες ἐφημερίδες ἦταν ἰδεολογικές, τὸ ἴδιο δὲν συνέβαινε; Βλέπετε ἀπευθύνονται στοὺς «πιστούς», στοὺς συγκεκριμένους «πιστούς», καὶ μάλιστα μὲ τὸν δικό τους ἰδιάζοντα (ἢ ἱερό;) τρόπο! Ἕνα τρόπο ποὺ ἀναβιώνει, καλλιεργεῖ καὶ ἐξυψώνει τή… λατρεία τους! Κάτι ποὺ βέβαια δὲν κάνουν ἡ τηλεόραση, τὸ ραδιόφωνο καὶ τὸ διαδίκτυο, οὔτε δὲ κι αὐτὰ τὰ ἀθλητικὰ περιοδικά.
Σαφῶς ὁ ἀναγνώστης τοὺς ἀναζητᾶ σ’ αὐτὲς κάτι πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ἐνημέρωση, δηλαδὴ τὴν ἴδια τὴν τροφοδότηση τῆς λατρείας του πρὸς τὴν ὁμάδα – θρησκεία!!!
Σὲ τί εἰδωλολατρία ἔχουν ὁδηγήσει τοὺς νέους! Μιλᾶμε γιὰ μιὰ ἄλλη λατρεία (μὲ σύμβολα, σημαῖες, ὕμνους, κείμενα καί… προσευχές!), ἐκείνη τὴ λατρεία ποὺ ἔχει ὑποκαταστήσει τὴν ὀφειλόμενη πρὸς τὸν Θεό, κυριολεκτικά!
3. Ἡ κατάντια τοῦ πρωταθλητισμοῦ! Ἀλλὰ τὸ ἀπαύγασμα τῆς ἐμπορευματοποίησης δὲν εἶναι μόνο τὸ ποδόσφαιρο, εἶναι καὶ ὁ πρωταθλητισμός, τὸ μεγάλο αὐτὸ κατάντημα τοῦ (κλασσικοῦ) ἀθλητισμοῦ!
Γιατί μὲ τὸν πρωταθλητισμὸ ἀλλάζουμε ἀμέσως ἄποψη γιὰ τὸν ἀγῶνα, τὸν ὁποῖο βλέπουμε ἀπὸ ἄλλη σκοπιά! Δηλαδή, δὲν ἀγωνιζόμαστε πιὰ γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἀξία τοῦ ἀγώνα καὶ γιὰ τὸ ἄθλημα, ἀλλὰ γιὰ τὴν πρωτιά! Δὲν πηγαίνουμε στὸ στίβο, δὲν κοπιάζουμε καὶ δὲν ἀθλούμαστε γιὰ τὰ ὀφέλη ποὺ θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἄθλημα (σωματικά, ψυχικά, πνευματικά), ἀλλὰ γιὰ νὰ βγοῦμε πρῶτοι (κι ὄχι δεύτεροι) καὶ μόνο γι’ αὐτό!
Βεβαίως ὅταν εἴμαστε ἀθλητές, θέλουμε νὰ νικήσουμε, νὰ βγοῦμε νικητὲς στὸ συγκεκριμένο ἄθλημα καὶ ἀπὸ τὸν συγκεκριμένο ἀγῶνα. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτό, θὰ εἶχε ὑποβιβασθεῖ ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἀξία τοῦ ἀθλήματος καὶ τὰ τόσα ὀφέλη ἀπ’ αὐτὸ (εὐγενὴς ἅμιλλα, ὀρθὸς ἀνταγωνισμός, πειθαρχία, ἐγκαρτέρηση κ.λπ.) καὶ θὰ εἶχε καταλήξει σέ… γυμναστική!
Ὡστόσο, ὑπάρχει ἐδῶ μία σημαντικὴ διαφορά. Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴ νίκη, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα. Ἂν ἔρθει, ἔχει καλῶς. Ἂν δὲν ἔρθει, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε καὶ πάλι. Καλύτερα, δηλαδή, καὶ ἀποτελεσματικότερα. Στὸν πρωταθλητισμό, ὅμως, ζητᾶμε τὴ νίκη καὶ κυρίως τὴν πρωτιά, πάσῃ θυσίᾳ! Μὲ ὁποιαδήποτε μέσα, ὡς καὶ ἀθέμιτα ἀκόμη! Ὁπότε, ἐνῷ στὸν ἀθλητισμὸ ὁ «ἄλλος» εἶναι συναθλητής, δηλαδὴ συναγωνιστής, ἔστω καὶ ἀνταγωνιστής, στὸν πρωταθλητισμὸ εἶναι σαφῶς ἀντίπαλος, μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξης!
(Θὰ συνεχίσουμε καὶ στὸ ἑπόμενο)
