ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Πρξ. ι΄ 44 – ια΄ 10
44 Ἔτι λαλοῦντος τοῦ Πέτρου τὰ ῥήματα ταῦτα ἐπέπεσε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας τὸν λόγον. 45 καὶ ἐξέστησαν οἱ ἐκ περιτομῆς πιστοὶ ὅσοι συνῆλθον τῷ Πέτρῳ, ὅτι καὶ ἐπὶ τὰ ἔθνη ἡ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκκέχυται· 46 ἤκουον γὰρ αὐτῶν λαλούντων γλώσσαις καὶ μεγαλυνόντων τὸν Θεόν. 47 τότε ἀπεκρίθη ὁ Πέτρος· μήτι τὸ ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔλαβον καθὼς καὶ ἡμεῖς; 48 προσέταξέ τε αὐτοὺς βαπτισθῆναι ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου. τότε ἠρώτησαν αὐτὸν ἐπιμεῖναι ἡμέρας τινάς.
ια΄ 1 Ἤκουσαν δὲ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ οἱ ὄντες κατὰ τὴν Ἰουδαίαν ὅτι καὶ τὰ ἔθνη ἐδέξαντο τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. 2 καὶ ὅτε ἀνέβη Πέτρος εἰς Ἱεροσόλυμα, διεκρίνοντο πρὸς αὐτὸν οἱ ἐκ περιτομῆς 3 λέγοντες ὅτι πρὸς ἄνδρας ἀκροβυστίαν ἔχοντας εἰσῆλθες καὶ συνέφαγες αὐτοῖς. 4 ἀρξάμενος δὲ ὁ Πέτρος ἐξετίθετο αὐτοῖς καθεξῆς λέγων· 5 ἐγὼ ἤμην ἐν πόλει Ἰόππῃ προσευχόμενος, καὶ εἶδον ἐν ἐκστάσει ὅραμα, καταβαῖνον σκεῦός τι ὡς ὀθόνην μεγάλην τέσσαρσιν ἀρχαῖς καθιεμένην ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἦλθεν ἄχρις ἐμοῦ· 6 εἰς ἣν ἀτενίσας κατενόουν, καὶ εἶδον τὰ τετράποδα τῆς γῆς καὶ τὰ θηρία καὶ τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. 7 ἤκουσα δὲ φωνῆς λεγούσης μοι· ἀναστάς, Πέτρε, θῦσον καὶ φάγε. 8 εἶπον δέ, μηδαμῶς, Κύριε· ὅτι πᾶν κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον οὐδέποτε εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου. 9 ἀπεκρίθη δέ μοι φωνὴ ἐκ δευτέρου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· ἃ ὁ Θεὸς ἐκαθάρισε σὺ μὴ κοίνου. 10 τοῦτο δὲ ἐγένετο ἐπὶ τρίς, καὶ πάλιν ἀνεσπάσθη ἅπαντα εἰς τὸν οὐρανόν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἰω. η΄ 21-30
21 Εἶπεν οὖν πάλιν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ ὑπάγω καὶ ζητήσετέ με, καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε· ὅπου ἐγὼ ὑπάγω, ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν. 22 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· μήτι ἀποκτενεῖ ἑαυτόν, ὅτι λέγει, ὅπου ἐγὼ ὑπάγω, ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν; 23 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί· ὑμεῖς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. 24 εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· σὺ τίς εἶ; καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· τὴν ἀρχὴν ὅτι καὶ λαλῶ ὑμῖν. 26 πολλὰ ἔχω περὶ ὑμῶν λαλεῖν καὶ κρίνειν· ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με ἀληθής ἐστι, κἀγὼ ἃ ἤκουσα παρ᾿ αὐτοῦ, ταῦτα λέγω εἰς τὸν κόσμον. 27 οὐκ ἔγνωσαν ὅτι τὸν πατέρα αὐτοῖς ἔλεγεν. 28 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼς ἐδίδαξέ με ὁ πατήρ μου, ταῦτα λαλῶ. 29 καὶ ὁ πέμψας με μετ᾿ ἐμοῦ ἐστιν· οὐκ ἀφῆκέ με μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγὼ τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ποιῶ πάντοτε. 30 Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ
Στίς 20 Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων Νικήτα, Ἰωάννου καί Ἰωσήφ, κτιτόρων τῆς ἐν Χίῳ Νέας Μονῆς. Οἱ ἅγιοι Νικήτας, Ἰωάννης καί Ἰωσήφ ἔζησαν τόν 11ο αἰώνα καί κατάγονταν ἀπό τήν νῆσο Χίο. Σέ νεαρά ἡλικία ἐγκατέλειψαν τίς χαρές τοῦ κόσμου καί πῆγαν στό ὄρος Προβάτειο, ὅπου ζοῦσαν σέ ἕνα σπήλαιο προσευχόμενοι καί ἀσκούμενοι. Ἐκεῖ ἔβλεπαν τήν νύκτα ἕνα φῶς στό δάσος πού βρισκόταν στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ὅταν ὅμως κατέβαιναν γιά νά βροῦν τό φῶς αὐτό ἐξαφανιζόταν. Γιά τόν λόγο αὐτό ἔβαλαν φωτιά στήν περιοχή πού ἐμφανιζόταν τό φῶς καί ἐνῶ ὅλα τά δένδρα κάηκαν, μία μυρσίνη εἶχε μείνει ἀνέπαφη ἔχοντας μία εἰκόνα τῆς Παναγίας κρεμασμένη στά κλαδιά της. Ὅταν τήν ἔφερναν στό σπήλαιο ἡ εἰκόνα ξαναγύριζε στήν μυρσίνη. Βλέποντας οἱ ὅσιοι τό θαῦμα ἔκτισαν στόν τόπο ἐκεῖνο μία ἐκκλησία ἀφιερωμένη στήν Παναγία. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὁ Μονομάχος βρισκόταν ἐξόριστος στήν Μυτιλήνη πῆγαν οἱ ἅγιοι μετά ἀπό θεῖο ὄνειρο νά τόν παρηγορήσουν καί νά τοῦ ποῦν ὅτι σύντομα θά γυρνοῦσε στήν Πόλη. Ὁ Κωνσταντῖνος τούς ὑποσχέθηκε ὅτι, ἄν ἐπιβεβαιωνόταν τό ὅραμα, θά τούς πραγματοποιοῦσε ὅ,τι τοῦ ζητοῦσαν, δίνοντάς τους ὡς ἐνέχειρο τό δακτυλίδι του. Πράγματι, πολύ σύντομα οἱ ἅγιοι πῆγαν στήν Πόλη, γιά νά παρακαλέσαν τόν Κωνσταντῖνο νά κτίση πρός τιμήν τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Ναό. Ἔτσι, ὁ Κωνσταντῖνος ἔστειλε ἕνα σπουδαῖο τεχνίτη καί ὑλικά, γιά νά κτισθῆ ὁ περίλαμπρος Ναός τῆς Νέας Μονῆς, τόν ὁποῖο καί προίκισε μέ μετόχια, κτήματα καί προνόμια. Οἱ δε ἅγιοι Νικήτας, Ἰωάννης καί Ἰωσήφ ἀφοῦ ἔζησαν τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς τους ὁσίως, κοιμήθηκαν ἐν εἰρήνῃ.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος α΄. Τούς τρεῖς μεγίστους φωστήρας)
Τοὺς τρεῖς Ὁσίους Πατέρας, τούς ἐν ἀσκήσει ἐκλάμψαντας, καὶ τὴν Χίον πᾶσαν, ἐνθέου βίου ταῖς ἀκτῖσι φωτίσαντας, τοὺς θεοκινήτως Μονήν, τοῖς μονοτρόπων πλήθεσιν, ἀνεγείραντας ἀξιάγαστον, τὸν ἔνδοξον Νικήταν, καὶ Ἰωάννην τὸν χαριτώνυμον, σὺν Ἰωσὴφ τῷ γενναίῳ, καὶ τὸν νοῦν θεόφρονι. Πάντες οἱ τῶν τρόπων αὐτῶν ἐρασταὶ, ἀθροισθέντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.
Μεγαλυνάριον
Τοὺς τῶν μοναζόντων καθηγητὰς, καὶ τῶν μονοτρόπων, διδασκάλους καὶ ὁδηγοὺς, τοὺς ἀναφανέντας ἐν Χίῳ θείου βίου, ὑπόδειγμα ἐν ὕμνοις ἀνευφημήσωμεν.
