Μία
μαύρη σελίδα στην ιστορία της Εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 είναι οι
δύο εμφύλιες διαμάχες της Ελληνικής Επανάστασης. Αρχικά εκδηλώθηκαν με
αιματηρές συγκρούσεις Ελλήνων στρατιωτικών και πολιτικών (Α’ Εμφύλιος,
Φθινόπωρο 1823 – Ιούλιος 1824) και αμέσως μετά με διαμάχες μεταξύ
Πελοποννησίων από τη μία πλευρά και Στερεοελλαδιτών και Νησιωτών από την
άλλη (Β’ Εμφύλιος, Ιούλιος 1824 – Ιανουάριος 1825).
Οι
διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών, που υπέβοσκαν από το πρώτο έτος
της Επανάστασης οξύνθηκαν με την ολοκλήρωση της Β’ Εθνοσυνέλευσης στο
Άστρος (18 Απριλίου 1823). Η πολιτική κρίση εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο
το πρώτο εξάμηνο του 1824. Οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις ήταν από τη
μία πλευρά οι σημαντικότεροι στρατιωτικοί της Πελοποννήσου με επικεφαλής
τον Κολοκοτρώνη («Αντικυβερνητικοί») και από την άλλη οι σημαντικότεροι
πολιτικοί της Πελοποννήσου και οι νησιώτες («Κυβερνητικοί»).
Έτσι,
δημιουργούνται δύο πόλοι εξουσίας, ο ένας με έδρα το Κρανίδι
(«Κυβερνητικοί») και ο άλλος με έδρα την Τριπολιτσά
(«Αντικυβερνητικοί»). Η μία κυβέρνηση κατηγορούσε την άλλη ως παράνομη,
ενώ και οι δύο προκήρυξαν εκλογές για την ανάδειξη νέου Βουλευτικού. Το
δίμηνο Φεβρουαρίου – Μαρτίου δόθηκαν σκληρές μάχες στις περιοχές της
Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών, οι
οποίοι είχαν σαν όπλο το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας, που συνήφθη για
τις πολεμικές ανάγκες της χώρας, αλλά κατασπαταλήθηκε στην εμφύλια
διαμάχη.
Τελικά
επικράτησε ο συμβιβασμός και ο Κολοκοτρώνης αναγκάστηκε να έρθει σε
συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις
επιτεύχθηκε συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών στις 22 Μαΐου 1824.
Ο Κολοκοτρώνης αναγνώρισε την κυβέρνηση Κουντουριώτη, η οποία στις
αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της.
Το
έναυσμα για τον δεύτερο εμφύλιο έδωσε η άρνηση των κατοίκων της
Τριφυλλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Αυτός
έστειλε στρατεύματα για να επιβάλει τη θέληση της κυβέρνησης. Οι
«κυβερνητικοί» υπό τον Παπαφλέσσα νικήθηκαν και οι συγκρούσεις
γενικεύτηκαν. Με τα χρήματα του δανείου ο Κουντουριώτης έστρεψε τους
Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων. Σε ενέδρα έξω από την
Τριπολιτσά σκοτώνεται ο γιος το Κολοκοτρώνη, Πάνος, στις 13 Νοεμβρίου
1824. Ο Γέρος του Μωριά συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του
αποσύρθηκε στη Βυτίνα, μετανιωμένος για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο.
Ο
Κουντουριώτης με τα χρήματα του δανείου εξαγόραζε μικροκαπεταναίους και
πλήρωνε τους μισθούς των στρατιωτών τους. Έτσι, μέρα με τη μέρα
αποδυνάμωνε την πλευρά των Πελοποννησίων. Η χαριστική βολή δόθηκε με την
εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. Με αρχηγούς τους
Γκούρα και Καραϊσκάκη προκάλεσαν απερίγραπτες καταστροφές και λεηλασίες,
ιδιαίτερα στην περιοχή της Αχαΐας. Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως
ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της εμφύλιας
αιματοχυσίας, σε μια περίοδο που η σύμπραξη Σουλτάνου και Μοχάμετ Άλι
της Αιγύπτου απειλούσε την Επανάσταση.
Ο
Κολοκοτρώνης δέχθηκε να μεταβεί στο Ναύπλιο και να «προσφέρη εις την
Διοίκησιν την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της
πατρίδος…». Είχε λάβει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι η Κυβέρνηση θα
χορηγούσε αμνηστία στους αντιπάλους της. Όμως, ο Κουντουριώτης δεν
πίστεψε τα λόγια του μεγάλου του αντιπάλου και αφού τον συνέλαβε στις 6
Φεβρουαρίου 1825 τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα.
Τον Απρίλιο η κυβέρνηση κατάφερε να υποτάξει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που
ήταν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και στους δύο εμφυλίους. Φυλακίστηκε
στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.
Ο
Ιμπραήμ εκείνη την περίοδο είχε ήδη καταλάβει τη μισή Πελοπόννησο και ο
Κιουταχής πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Η Ελληνική Επανάσταση βρισκόταν στη
πιο μελανή της φάση.
Εικονιζόμενοι:
Σύλλογος Ιστορικής Αναβίωσης “Βοστίτσα 1821”
Όμιλος Φίλων Ιστορικής Φορεσιάς και Οπλισμού “Ο Λιάρος”
Φωτογραφία: Ηλίας Περγαντής
