Τώρα
λοιπόν ὑπάρχει αὐτή ἡ τάσις, ὅλα νά βγοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία· νά
χωρίσουμε τόν πολιτισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ γιά τούς Ὀρθοδόξους ἦταν
αὐτονόητο, ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ ἀληθινή ζωή καί πολιτισμός ἔξω ἀπό
τήν Ἐκκλησία.
Ἱδρύονται σήμερα πολιτιστικοί σύλλογοι, πού ὀργανώνουν πολιτιστικές ἐκδηλώσεις χωρισμένες ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ ὅλες οἱ πολιτιστικές ἐκδηλώσεις τοῦ λαοῦ μας ἦταν συνυφασμένες μέ τήν Ἐκκλησία καί μέ τά ἐκκλησιαστικά πανηγύρια. Νά κάνουν ἑορτές ἄθεες, γιατί ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἑορτές. Ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, «βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος».
Γιά νά μή ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τίς
ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας καί μ᾿ αὐτές νά φωτίζωνται, νά ἀναπαύωνται, νά
ψυχαγωγοῦνται καί νά ἁγιάζωνται. Θέλουν νά φτιάξουν ἑορτές ἄθεες: Ἑορτή
τῆς ὑγείας, ἑορτή τοῦ ἀθλητισμοῦ, ἑορτή τοῦ παιδιοῦ κ.λπ. Νά μή
ἑορτάζουμε τίς μνῆμες τῶν Ἁγίων, πού φέρουμε τά ὀνόματά τους, ἀλλά τά
γενέθλιά μας. Βλέπετε πόσο ἀνθρωποκεντρικό εἶναι αὐτό; Ὅταν ἑορτάζω τά
γενέθλιά μου, τιμάω τόν ἑαυτό μου, σάν νἆ μαι ἐγώ κάποιος σπουδαῖος. Καί
ἀφήνω τόν Ἅγιο πού φέρω τό ὄνομά του. Ἐνῶ ἡ εὐσεβής παράδοσις τοῦ
ὀρθοδόξου λαοῦ μας εἶναι νά ἑορτάζουμε τόν Ἅγιό μας.
Καί ἄν δέν
ἔχουμε ἑορταζόμενο Ἅγιο, νά ἑορτάζουμε τῶν Ἁγίων Πάντων. Νά ἑτοιμάσουμε
τό πρόσφορο, νά τό πᾶμε στήν Ἐκκλησία, νά λειτουργηθοῦμε, νά
κοινωνήσουμε, νά πάρουμε τό «ὕψωμα», νά τό φέρουμε στό σπίτι, νά ἔρθῃ ὁ
ἱερεύς νά μᾶς εὐλογήσῃ καί ἔτσι νά τιμήσουμε τόν Ἅγιο, νά τιμηθοῦμε καί
ἐμεῖς.
Αὐτή ἡ προσπάθεια, νά παρακάμψουν τήν Ἐκκλησία καί νά
ὀργανώσουν τήν ζωή μας ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία καί παρά τήν Ἐκκλησία,
λέγεται ἐκκοσμίκευσις. Νά ἀπεκκλησιοποιήσουν τήν κοινωνία μας, τόν κόσμο
μας, τόν πολιτισμό μας, τήν ζωή μας.
Εἴπαμε ὅτι αὐτό τό ἰσχυρό ρεῦμα ἔρχεται ἀπό τήν Δύσι.
