Σημειώνει ὁ Μοναχός Μιχαήλ: «Θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα περιστατικό τό ὁποῖο μᾶς διηγήθηκε ὁ παπα-Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης. "Περί τό '42", μᾶς εἶπε "σ' ἕνα ἀσκητή ἐδῶ πιό κάτω, στα Καρούλια, τελείωσε τό ἀλεύρι του. Ἀλλά ἐκεῖνον τόν καιρό οὔτε κἂν ἐλπίδα ὑπῆρχε νά βρῆ κανείς ἀλεύρι.
Τότε, πῆγε αὐτός ὁ παππούλης, μάζεψε βελανίδια μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτο τό Ἅγιο Ὄρος, τά ξέρανε, τα στούμπισε, ἔγιναν ἀλεύρι, καί τά ἔφαγε. Καί συνέχισε ἔτσι 4-5 χρόνια, μέχρι τό '46, ὁπότε ἦρθαν τά πρῶτα ἀλεύρια στό Ἅγιο Ὄρος ἀπ' τήν ἀμερικανική βοήθεια, τήν UNRA.
Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια ἀπό τότε, καί κάποιο ἄλλο γεροντάκι θυμήθηκε αὐτό τό περιστατικό, καί εἶπε:
‘Δέν σταματάω τό ἐργόχειρό μου, νά ζῶ ξέγνοιαστα καί νά τρώω καί γώ μόνο βελανίδια, μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ περιοχή μας;
Μάζεψε λοιπόν βελανίδια, τά στούμπισε, τά ἔφαγε, ἔπαθε αἱμορραγία, καί πέθανε σέ μερικές ώρες".
Ξαφνιάστηκα μέ τήν κατάληξη τῆς ἱστορίας καί ρώτησα τό Γέροντα:
"Καί πῶς πέθανε αὐτός ἔτσι; Ὁ ἄλλος γιατί δέν πέθανε τόσα χρόνια κατά τά ὁποῖα ἔτρωγε τά βελανίδια;".
"Διότι", μοῦ ἐξήγησε ὁ Γέροντας, “ἀνάλογα μέ τόν πειρασμό δίνει ὁ Θεός καί τή δύναμι νά τόν ἀντιμετωπίσουμε. Τό πρῶτο γεροντάκι δέν εἶχε ἀλεύρι κι ἔτσι τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τή δυνατότητα να τρώη βελανίδια. Τά ἀγριογούρουνα πού τρῶνε βελανίδια βαρυστομαχιάζουν καί ὑποφέρουν.
Κι ὅμως αὐτό τό γεροντάκι, 4-5 χρόνια τά ἔτρωγε χωρίς να νοιώθη καμμία δυσκολία· διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τόν ἀλλοίωνε.
Ο δεύτερος ὅμως π. Θεοδόσιος ἀσκητής, ποιός τοῦ εἶπε νά πηδήξη μόνος του στή φωτιά καί νά ὑποβάλλη τόν ἑαυτό του στον πειρασμό; Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου. Γι' αυτό καί τέλειωσε ἄδοξα. Φυσικά δέν σημαίνει ὅτι δέν σώθηκε κιόλας. Ἄλλο τό ἕνα, ἄλλο τό ἄλλο"» .
Αρχιμανδριτη Ιωάννη Κωστώφ.Aπό το βιβλίο «Βάλσαμο της ψυχής».Εκδόσεις Ι.Μ.Αγ.Ιωάννου του Δαμασκηνού
Τότε, πῆγε αὐτός ὁ παππούλης, μάζεψε βελανίδια μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτο τό Ἅγιο Ὄρος, τά ξέρανε, τα στούμπισε, ἔγιναν ἀλεύρι, καί τά ἔφαγε. Καί συνέχισε ἔτσι 4-5 χρόνια, μέχρι τό '46, ὁπότε ἦρθαν τά πρῶτα ἀλεύρια στό Ἅγιο Ὄρος ἀπ' τήν ἀμερικανική βοήθεια, τήν UNRA.
Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια ἀπό τότε, καί κάποιο ἄλλο γεροντάκι θυμήθηκε αὐτό τό περιστατικό, καί εἶπε:
‘Δέν σταματάω τό ἐργόχειρό μου, νά ζῶ ξέγνοιαστα καί νά τρώω καί γώ μόνο βελανίδια, μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ περιοχή μας;
Μάζεψε λοιπόν βελανίδια, τά στούμπισε, τά ἔφαγε, ἔπαθε αἱμορραγία, καί πέθανε σέ μερικές ώρες".
Ξαφνιάστηκα μέ τήν κατάληξη τῆς ἱστορίας καί ρώτησα τό Γέροντα:
"Καί πῶς πέθανε αὐτός ἔτσι; Ὁ ἄλλος γιατί δέν πέθανε τόσα χρόνια κατά τά ὁποῖα ἔτρωγε τά βελανίδια;".
"Διότι", μοῦ ἐξήγησε ὁ Γέροντας, “ἀνάλογα μέ τόν πειρασμό δίνει ὁ Θεός καί τή δύναμι νά τόν ἀντιμετωπίσουμε. Τό πρῶτο γεροντάκι δέν εἶχε ἀλεύρι κι ἔτσι τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τή δυνατότητα να τρώη βελανίδια. Τά ἀγριογούρουνα πού τρῶνε βελανίδια βαρυστομαχιάζουν καί ὑποφέρουν.
Κι ὅμως αὐτό τό γεροντάκι, 4-5 χρόνια τά ἔτρωγε χωρίς να νοιώθη καμμία δυσκολία· διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τόν ἀλλοίωνε.
Ο δεύτερος ὅμως π. Θεοδόσιος ἀσκητής, ποιός τοῦ εἶπε νά πηδήξη μόνος του στή φωτιά καί νά ὑποβάλλη τόν ἑαυτό του στον πειρασμό; Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου. Γι' αυτό καί τέλειωσε ἄδοξα. Φυσικά δέν σημαίνει ὅτι δέν σώθηκε κιόλας. Ἄλλο τό ἕνα, ἄλλο τό ἄλλο"» .
Αρχιμανδριτη Ιωάννη Κωστώφ.Aπό το βιβλίο «Βάλσαμο της ψυχής».Εκδόσεις Ι.Μ.Αγ.Ιωάννου του Δαμασκηνού
