Η ΠΡΩΤΗ Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀφιερωμένη στὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ἡ Ἐκκλησία μας ὅτι, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀποβάλλουμε τὴν ὑπερηφάνειά μας. Ἂν δὲν ἀπεκδυθοῦμε τὴν ἄτακτη ἀγάπη γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἂν δὲν καθηλώσουμε τὴ λατρεία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἂν δὲν καταλάβουμε ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ χειρότερο καὶ τὸν πλέον δαιμονικὸ πάθος, τὸ ὁποῖο καθιστᾶ τὸν ὑπερήφανο ἄνθρωπο ὅμοιο μὲ τὸ διάβολο, ἂν δὲν ταπεινωθοῦμε, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ κάνουμε οὔτε ἕνα βῆμα στὸ νοητὸ στάδιο τῆς ἱερῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου.
«Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σημειώνει σύγχρονος θεολόγος, ὅρισαν νὰ εἶναι ἀφιερωμένη ἡ πρώτη Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου στὴ διδακτικὴ αὐτὴ παραβολὴ τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἀγιάτρευτη ρίζα τοῦ κακοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία μᾶς κρατᾶ μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πὼς ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ σωτήριο ἀντίδοτο τῆς καταστροφικῆς πορείας, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἡ ἐγωπάθεια, τὸ χειρότερο ἐμπόδιο γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἡ ἐγωιστικὴ αὐτάρκεια, ὡς μία λίαν νοσηρὴ πνευματικὴ κατάσταση, ἐμποδίζει τὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ τὴ διάθεση γιὰ μετάνοια. Ἐγωισμὸς καὶ μετάνοια εἶναι δύο ἔννοιες ἐντελῶς ἀντίθετες, ἀσυμβίβαστες καὶ ἀλληλοαναιρούμενες. Οἱ πύλες τῆς ψυχῆς τοῦ ἐγωπαθοῦς ἀνθρώπου παραμένουν ἑρμητικὰ κλειστὲς γιὰ τὴ θεία χάρη καὶ κατὰ συνέπεια εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία του, ὅσο ἐμμένει στὴν ἐγωιστική του περιχάραξη». Ἡ ἐγωπάθεια εἶναι τὸ πλέον δαιμονικὸ πάθος!
