Η ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗ Ἐκκλησία ἔγινε πιὸ φτωχή, μὲ τὴν ἀναχώρηση γιὰ τὴν θριαμβεύουσα, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κυροῦ Κοσμᾶ, ἄνδρα ἐγνωσμένης ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας καὶ σπάνιου (γιὰ τὴν ἐποχή μας) ὁμολογητῆ Ἐπισκόπου. Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἔγραψε (καὶ) τὰ ἑξῆς ἐπαινετικὰ γιὰ τὸν ἀοίδιμο:
«Σὲ ὅλη τὴν ἀρχιερατική του πορεία ὑπῆρξε φάρος ὀρθόδοξης μαρτυρίας, λαμβάνοντας ξεκάθαρες θέσεις σὲ σοβαρὰ ζητήματα τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἠλεκτρονικὴ ἐπιτήρηση τῶν πολιτῶν μέσῳ ταυτοτήτων κ.λπ, μὲ νηφαλιότητα, χωρὶς φανατισμούς, χωρὶς ἐμπάθεια καὶ κυρίως μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Παντοδύναμο Κύριο. Παράλληλα, ἦταν πραγματικὸς πατέρας γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐπαρχίας του. Ταπεινός, πρᾶος καὶ λιγομίλητος, δαπανήθηκε γιὰ τὸν τελευταῖο πιστό. Παρὰ τὶς πολλὲς ἀρχιερατικὲς ὑποχρεώσεις του, δὲν σταμάτησε νὰ εἶναι πρῶτα ἀπὸ ὅλα πνευματικὸς πατέρας καθ’ ὅλο τὸ ἡμερονύκτιο, ἐξομολογώντας καὶ νουθετώντας ἐν Κυρίῳ τὰ πνευματικά του τέκνα. Ὅλη ἡ αὐτοθυσιαστικὴ ποιμαντικὴ διακονία του, τὸν ἀνέδειξε ὡς σπάνια περίπτωση λαοπροβλήτου Μητροπολίτου ποὺ ἀγάπησε καὶ ἀγαπήθηκε ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό, ὁ ὁποῖος ἀνεφώνησε “Ἅγιος” κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία καὶ κατὰ τὴν ταφή του».
Ἔτι δὲ ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος ὑπῆρξε φίλος καὶ ἀρωγὸς τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τῆς ἐφημερίδος μας. Εὐχόμαστε νὰ εἶναι αἰώνια ἡ μνήμη του καὶ ἐκεῖνος ἀέναος ἱκέτης μας στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ!
