Τοῦ ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, Ἱ. Κ. Φιλαδέλφου, Ἅγιον Ὅρος
Ὁ
γράφων, ὡς γνωρίζων ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸν ἅγιον Πορφυριον, ἀπὸ τὰ
φοιτητικά του χρόνια, κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὄτε οὗτος ἦτο
ἐφημέριος εἰς τὴν Πολυκλινικὴν Ἀθηνῶν τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς, καὶ διατηρήσας
τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, βεβαιώνει ὅτι ὁ
ἅγιος Πορφύριος δὲν συνεφώνει μὲ τὰς μεταβάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχου εἰς τὴν Ρώμην οὔτε μὲ τοὺς...διαλόγους, καθ’ ὂν τρόπον γίνονται. Τούτο μοὶ ἀνέφερε ἀπὸ τηλεφώνου, καὶ κατὰ μήνα Δεκέμβριον τοῦ 1987.
Αἴφνης
κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτός, κατὰ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1987, ὄτε
ἠσχολούμην, μὲ τὴν κατόπιν ἐντολῆς τῆς Ἱ. Κοινότητος, ὡς Ἀρχιγραμματεύς,
σύνταξιν τοῦ σχεδίου τῆς ἐπιστολῆς, δι’ ἢς ὁμοφώνως ἡ Ἱ. Κοινότης
ἀντέδρασεν εἰς τὴν Πατριαρχικὴν ἐπίσκεψιν ἐν Ρώμη καὶ τὰ ἐκεῖ γενόμενα
ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀκούω τὸ τηλέφωνον καὶ τὸν Γέροντα Πορφύριον
νὰ ὁμιλῆ. «Τί γράφεις, μωρέ;»
Γράφω, Γέροντα, τὴν ἐπιστολήν, ἢν προτίθεται ἡ Ἱ. Κοινότης νὰ ἀποστείλη,
ὡς διαμαρτυρίαν, εἰς τὸν Παναγιώτατον Πατριάρχην Δημήτριον, διὰ τὴν
ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ρώμην.
Καὶ
συνεχίζει: «Διάβασε τὸ γράμμα νὰ ἀκούσω». Ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τοιαῦτα
δύσκολα δογματικὰ θέματα ποτὲ δὲν ἔγραφε πρὸς τὸν Πατριάρχην, χωρὶς νὰ
συμβουλευθῆ τὸ ἀρχεῖον, πλούσιον εἰς τοιαῦτα θέματα, τῆς Ἱερᾶς
Κοινότητος, ἔνθα ἐξεφράζετο τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Ἔγραφα
λοιπόν: «Πῶς, Παναγιώτατε, μετέβητε ἐν τῷ ἀμοίρῳ τῆς Χάριτος Ναῷ τῶν
ἀπ’ αἰώνων αἱρετικῶν; Ἡ Ρώμη δὲν ἔχει τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
οὔτε ἔγκυρα μυστήρια».
Καὶ ὁ πατὴρ Πορφύριός μου ἀπαντᾶ: «Ὡραία τὰ γράφεις. Θὰ ἀρέση ἡ ἐπιστολὴ εἰς τὸν Πατριάρχην. Δὲν
μπορεῖς νὰ εἴπης εἰς τοὺς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καὶ Μυστήρια. Δὲν
ἔπρεπε ὁ Πατριάρχης νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ρώμην, διότι αὐτοὶ κερδίζουν,
χωρὶς νὰ διορθώνωνται καὶ ζημιοῦται ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Παπισμὸς εἶναι μόνον
ὑπερηφάνεια. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μόνον ταπείνωσις. Ἔβλεπον μὲ τὸ διορατικὸν χάρισμα τὸν ναὸν τοῦ ἁγ. Πέτρου καὶ τὸ Βατικανὸν κατέβαλε κάθε προσπάθειαν νὰ ἐντυπωσιάση μὲ τὴν τελετουργίαν. Ὁ Πατριάρχης ἵστατο σοβαρὸς καὶ σκεπτικός».
Ταῦτα
καταθέτω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κατ’ ἐνώπιον Κυρίου, ὅτι μοῦ εἶπε ἐπὶ λέξει
ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ καὶ προορατικὸς προφήτης Πορφύριος. «Τὰ μωρά τοῦ
κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἴνα καταισχύνη τοὺς σοφούς», ἴνα ἐκφρασθῶ κατὰ
τὸν ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον.
Τὸ φρόνημα λοιπὸν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ταυτίζεται μὲ τὸ Ἁγιορειτικὸν φρόνημα τοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ.
Σχετικῶς
μὲ τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα, ὡς τὸ μόνον ἀληθές, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰς πλάνας
τῶν θρησκειῶν, τὸ Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἐν
Μήλεσι, ἀπὸ εἰκοσαετίας, ἔχει ἐκδόσει κασσέταν μὲ τὴν ἰδίαν τὴν φωνὴν
τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, δι’ ἢς στηλιτεύονται αἱ πλάναι τῶν θρησκειῶν.
Ὅμως,
ὅπως διαστρέφουν τὸν διάλογον τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, ὡς καὶ
τοὺς ἁγίους Πατέρας, διαστρέφουν καὶ παρουσιάζουν καὶ τὸν Ἅγιον
Πορφύριον, ὡς δῆθεν σύμφωνον μὲ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, διὰ νὰ
στηρίξουν τὰς πλάνας των.
Σχόλιον Ο.Τ.:
Ὀφείλομεν
νὰ ὑπενθυμίσωμεν εἰς τοὺς ἀναγνώστας ὅτι εἰς τὸ ἰστολόγιον amen.gr, τοῦ
ὁποίου ὁ διαχειριστὴς ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης μὲ κάθε
τίμημα, ἐδημοσιεύθη τὴν 5ην Μαΐου 2016, δηλ. πρὸ τῆς συγκλήσεως αὐτῆς,
κείμενον τοῦ κ. Κώστα Νούση ἐπιγραφόμενον «Περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης
Συνόδου – σκέψεις μέσα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ ἑνὸς σύγχρονου ἁγίου». Εἰς τὸ
ἄρθρον αὐτὸ ὁ κ. Νούσης ἐπιχειρεῖ μεταξὺ ἄλλων νὰ ὑπερασπιθῆ τὴν
παρουσίαν αἱρετικῶν ὡς παρατηρητῶν εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Κρήτης. Δία νὰ τὸ
ἐπιτύχη αὐτὸ προσκομίζει ἀπὸ βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. Ἀνανίου Κουστένη διὰ
τὸν Ἅγιον Πορφύριον δύο περιστατικὰ μὲ μίαν κυρίαν. Εἰς τὸ πρῶτον ἡ
κυρία αὐτὴ ἐλάμβανε μαζί της εἰς ξεναγήσεις παπικῶν τουριστῶν τὸν Ἅγιον,
ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον τοὺς ὡμιλοῦσε, ἀλλὰ τοὺς προσκαλοῦσε νὰ κάνουν μαζὶ
προσευχήν! Τὸ δεύτερον περιστατικὸν περιγράφεται ὡς ἑξῆς:
«Μία
φορὰ ρώτησε ἡ κυρία αὐτὴ τὸν Γέροντα, «ὅταν πηγαίνω, κάνουν λειτουργία
αὐτοί, εἶναι Καθολικοί. Καὶ μοῦ δίνουν καὶ μένα ὄστια, νὰ πάρω. Τί νὰ
κάνω;». Σὰν νὰ τῆς λένε νὰ μεταλάβει. Καὶ τί ἀπήντησε ὁ Γέροντας;
Κρατηθεῖτε, νὰ μὴ πέσετε. «Παρ’ τό, παιδί μου. Ψωμάκι εἶναι κι αὐτό. Δὲν
εἶναι τίποτε. Μὴ τοὺς στενοχωρεῖς… Εἶν’ ἀνάγκη νὰ τονίζουμε τί μᾶς
χωρίζει;»».
Εἰς
τὰ περιστατικὰ αὐτὰ φαίνεται ὡς νὰ ἀντιφάσκη ὁ Ἅγιος. Ποία εἶναι
ἀξιόπιστα; Ἀπεναντίας πρὸς τὸν κ. Νούσην, ποὺ δὲν ἐγνώρισε τὸν Ἅγιον, ὁ
π. Δαμασκηνὸς ἦτο πνευματικόν του ἀνάστημα καὶ ἔζησε τὸν Ἅγιον καὶ
γνωρίζει ὡς αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος πολλὰ περισσότερα. Τὰ ὅσα ἀναφέρει ὁ
κ. Νούσης εἶναι ἀπὸ δεύτερον χέρι καὶ χρειάζεται μεγάλη ἐπιφύλαξις,
διότι πολλὰ γράφονται διὰ τοὺς προσφάτους Ἁγίους Πορφύριον καὶ Παΐσιον,
ἀλλὰ δὲν ἀπεικονίζουν τὴν πραγματικότητα ἤ δὲν ἀποτυπώνονται ὀρθῶς.
Ἀκόμη
ὅμως καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ὅπου δεχθῆ κανεὶς ὅτι τὰ περιστατικὰ αὐτὰ
εἶναι ἱστορικῶς ἀκριβέστατα δὲν εἶναι ἁπλῶς μεμονωμένα, ὅπου θὰ
ἠμποροῦσε νὰ ὑποθέση κανεὶς ὅτι ἦτο ἕνα σφάλμα -καθὼς καὶ οἱ Ἅγιοι δὲν
εἶναι ἀλάθητοι-, ἀλλὰ κυρίως ὅτι πρόκειται διὰ προσωπικᾶς συμβουλᾶς τοῦ
Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὡς πνευματικός τῆς κυρίας ἐγνώριζε τὰ μύχια τῆς καρδίας
της, καὶ ὄχι διὰ γενικὸν κανόνα. Παρατηροῦμεν ὅτι ἡ τοποθέτησις τοῦ
Ἁγίου Πορφυρίου εἰς τὴν συνομιλίαν του μετὰ τοῦ π. Δαμασκηνοῦ εἶναι
ξεκάθαρη: Οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν χάριν οὔτε μυστήρια καὶ αἱ μεταβάσεις
ἐπισήμων προσώπων πχ. τοῦ Πατριάρχου εἰς Ρώμην ζημιώνουν τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Κατακλείοντες,
νὰ ἀναφέρωμεν ὅτι εἰς ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ
Ἁγίου Ὅρους ἐπιτάσσει ἡ Ἱ. Κοινότης καὶ ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖται νὰ
«συμβουλεύωνται τὸ ἀρχεῖον», δηλ. τὰς γνησίας γραπτᾶς καὶ προφορικᾶς
παρακαταθήκας τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν, διὰ νὰ συστοιχοῦν τὰς ἀντιδράσεις
των πρὸς αὐτᾶς, ὡς ἐπραξεν ὁ π. Δαμασκηνὸς καθὼς τὸ ἐπέτασσεν ἡ εὐθύνη
ὡς ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱ. Κοινότητος.
