«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Βασιλεύς
Ὁ Χριστός καθρεφτίζεται στόν κόσμο τόν ὁποῖον ἔπλασε;
Βασιλεύει ὁ Χριστός μέσα στόν κόσμον αὐτό;
Τί νόημα εἶχε ἡ Ἀποκάλυψη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Τί νόημα εἶχε ὁ παλαιός Ἰσραήλ;
Τί εἶναι ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ στήν ἱστορία; Τί εἶναι ὁ νέος Ἰσραήλ;
Τί εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης;
Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ χριστιανικοῦ μεσσιανισμοῦ;
Ποιός ἐργάζεται μέσῳ τῆς Χριστιανωσύνης;
Τί εἶναι ἡ πίστη; Τί εἶναι ἡ Χριστιανωσύνη; Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης στήν πνευματικότητα τοῦ κόσμου; Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία σέ σχέση μέ τόν κόσμο;
Ἡ χριστιανική πνευματικότητα εἶναι κάτι μακροπρόθεσμο γιά τόν κόσμο, εἶναι μία προσαρμογή στόν κόσμο, εἶναι δημιουργημένο φύραμα τοῦ κόσμου;
Ἡ χριστιανική πνευματικότητα ἕνας δημιουργός τοῦ πολιτισμοῦ; Αὐτή ἡ πνευματικότητα καλύπτεται ἀπό κάποιο πολιτισμό;
Δέν ἀκολουθεῖ αὐτή μία διπλῆ τελειοποίηση, στό πνεῦμα καί στό κατεστημένο τοῦ κόσμου;
Μπορεῖ ἡ χριστιανική πνευματικότητα νά περιοριστεῖ μόνο στήν ἐν Πνεύματι τελειότητα ἤ μόνο στήν τελειοποίηση τῆς κοινωνίας;
Μπορεῖ νά ταυτιστεῖ ἡ χριστιανική πνευματικότητα μέ κάποια κυριαρχία στόν κόσμο; Μπορεῖ αὐτή ἡ πνευματικότητα νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν καθοδήγηση τοῦ κόσμου;
Ἡ χριστιανική πνευματικότητα δημιουργεῖ ἕνα καινούργιο περιβάλλον, τό ὁποῖο νά τελειοποιεῖ τούς ἀνθρώπους μέ νέες ἰδέες οἱ ὁποῖες νά τελειοποιοῦν τήν κοινωνία, ποθώντας τόν οὐράνιο κόσμο;
Ὅταν οἱ χριστιανοί ἐγκαταλείπουν τήν γνησιότητα τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητας, δέν ἐνεργεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα;
Ἐπιδιώκουν οἱ χριστιανοί νά κάνουν ἀπό τήν χριστιανική πνευματικότητα μία δικαιολογία γιά τήν ἀνικανότητά τους, μία ἀπάτη γιά τόν κόσμο;
Δέν θά προκαλέσουν ἀνύποπτες πνευματικές δυνάμεις στήν Χριστιανωσύνη, οἱ ὁποῖες θά προδώσουν τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Χριστιανισμοῦ;
Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν ὑλιστικότητα τοῦ κόσμου;
Δέν ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου στό Χριστιανισμό ἡ ὑπευθυνότητα γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου; Δέν εἶναι τό καθῆκον τῆς Χριστιανωσύνης ν᾿ ἀγρυπνεῖ γιά τό μέλλον καί τά ἰδανικά τοῦ κόσμου;
Δέν ἀνήκει στήν Χριστιανωσύνη ἡ πρωτοβουλία γιά τήν διάδοση τοῦ καλοῦ στόν κόσμο;
Ὅταν ὁ Χριστιανισμός ἀπουσιάζει ἀπό τήν ἱστορική του ἀποστόλή, τί γίνεται; Εἶναι πλέον αὐτός ἀξιόπιστός; Ὑπάρχει λύτρωση ἐκτός αὐτοῦ γιά τόν κόσμο;
Ἡ Χριστιανωσύνη ἔχει τό δικαίωμα νά ἐγκαταλείπει τόν κόσμο ἤ μία ἀπό τίς πλευρές αὐτοῦ; Ὑπάρχει πλευρά τῆς ζωῆς ἡ ὁποία νά μή ἀσχολεῖται καθόλου γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου;
Ἔχουν τό δικαίωμα οἱ χριστιανοί νά παραμένουν ἀμόρφωτοι, νά εἶναι νυσταλέοι στό πνεῦμα, ὀκνηροί μέ τά ἔργα τους; Ἔχουν τό δικαίωμα νά εἶναι ὑποκριτές ἤ λιγόψυχοι;
Ὑπάρχουν δικαιολογίες γιά τήν ἀνικανότητα τῶν χριστιανῶν; Δέν ἀξίζουν τήν τιμωρία τους καί δεν ὑποφέρει ὁ κόσμος ἐξ αἰτίας αὐτῶν;
Δέν εἶναι ἡ Χριστιανωσύνη τό μυστήριο διά τοῦ ὁποίου ἐνεργεῖ καί βασιλεύει τό Ἅγιο Πνεῦμα, σώζοντάς την ἀπό τήν πτῶσι καί κάνοντάς την νικηφόρα;
Ποιός εἶναι ὁ ἱστορικός ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης; Οἱ χριστιανοί εἶναι δοῦλοι τῶν ἱστορικῶν μορφῶν ἤ εἶναι τό χωνευτήρι τῆς Βασιλείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Στά ἱστορικά γεγονότα πάντα ὑπῆρχαν καθοδηγημένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα χριστιανοί;
Μπορεῖ ἡ Χριστιανωσύνη νά ξεπεράσει τό ἀδιέξοδο τῆς παγκοσμιοποίησης;
Μπορεῖ ὁ Χριστιανισμός νά ἔχει ταυτόχρονα σταθερότητα καί νεωτερικότητα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου;
Ποιός εἶναι ὁ ἐσχατολογικός ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης; Δέν ἐπιδιώκει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν ἐργάζεται διά τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν οἰκοδομεῖ ἡ Χριστιανωσύνη κάθε μέρα περισσότερο τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;
Δέν ἀναλαμβάνει ὁ Χριστιανισμός τήν πορεία τοῦ κόσμου, γιά νά τόν σώσει; Δέν ὑπηρετεῖ τόν κόσμο, σέ ὅλες τίς πλευρές του; Δέν δίνει ὁ χριστιανισμός ἕνα ἅγιο νόημα στήν ἱστορία;
Μποροῦν οἱ χριστιανοί νά ἱκανοποιοῦνται μόνο μέ τήν χριστιανική τυπολατρία, μορφή χωρίς περιεχόμενο; Μποροῦν νά ἱκανοποιοῦνται μέ τήν χριστιανική πνευματικότητα, πού ἔχει βάθος, ἀλλά χωρίς μορφή;
Ἡ Χριστιανωσύνη ἔχει τήν πνευματική δύναμη καί τήν ἱκανότητα νά πείθει ἐλεύθερα τούς ἀνθρώπους;
Ἄν ἡ Χριστιανωσύνη παρομοιαζόταν μέ μία γήϊνη κυβέρνηση, δέν θά ἦταν μία ὑλιστική τυραννία;
Ἄν ὁ χριστιανισμός ταυτιζόταν μέ μία οὐράνια ἐλπίδα καί βίωμα, τότε δέν θά ἦταν μία ὑποκριτική καί ἀτελέσφορη φαντασίωση;
Σφάλουν στήν ἀποστολή τους οἱ χριστιανοί; Δέν σώζεται ἡ Χριστιανωσύνη διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Δέν εἶναι ἡ Χριστιανωσύνη ἕνα μυστήριο, μία ἱστορική βεβαιότητα, μία ἀναντικατάστατη ἐλπίδα;
Πρέπει νά ξέρουμε νά βασιλεύουμε, εἐ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, στίς καρδιές μας, στόν νοῦ καί στόν κόσμο; Πρέπει νά ξέρουμε νά βασιλεύουμε, ποθώντας πάντοτε τόν Χριστό, στίς καρδιές, στόν νοῦ, στόν κόσμο;
Πρέπει ν᾿ ἀγρυπνοῦμε καί νά οἰκοδομούμεθα συνεχῶς στήν πνευματικότητα καί στίς χριστιανικές ἱστορικές μορφές, πού εἶναι ἀναγκαῖες σέ κάθε ἐποχή.
Συμβαδίζουμε μέ τούς καιρούς, ἤ βαδίζουμε ἐνάντια αὐτῶν;
Πότε καί πῶς θά ἔρθει ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ; Δέν εἶναι αὐτή μία προετοιμασία τοῦ κόσμου, δέν εἶναι μία ἁγία πράξη;
Δεν πρέπει νά εἶναι ἐξίσου μία πνευματική καί κοινωνική τελειοποίηση τοῦ κόσμου, μία τελειότητα τῆς φύσης καί τοῦ σύμπαντος;
Ἔχουν οἱ χριστιανοί τό δικαίωμα νά ξεκουράζονται μέχρι τήν τελειοποίηση αὐτοῦ τοῦ ἰδανικοῦ;
Ἄραγε ὁ Χριστός ξεκουράζεται στήν ἱστορία τοῦ κόσμου;
Δέν πρέπει νά νικιέται ὁ ἐντός καί ὁ ἐκτός ἡμῶν εχθρός;
Θά βασιλεύσουν οἱ χριστιανοί μαζί μέ τόν Χριστό; Θά εἶναι αἰώνια ἡ Βασιλεία Του; Θά εἶναι μακάρια ἡ Βασιλεία Του;
Μπορεῖ νά ὑπάρχει κάποιο ἄλλο ἰδανικό καί κάποιαἄλλη δύναμις ἡ ὁποία νά προσφέρει αἰώνια εὐτυχία στόν κόσμο;
Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἐλεύθερος, μέ σκοπό νά ὁμοιάσει μέ τόν Θεό. Ὅσο καιρό διετήρησε τήν ἐλευθερία του στό καλό, ζοῦσε φωτισμένος ἀπό τόν Θεό μέ πλήρη συνείδηση καί ἀγνεία, μέσα στόν Παράδεισο.
Διά τῆς ἁμαρτίας οἱ ἄνθρωποι μπῆκαν στό στάδιο τῆς δραματικῆς ἐλευθερίας μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ. Ἡ κατάσταση τῆς Χάριτος ἔχει ἐξαφανιστεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τούς παρέμεινε ἡ πίστη καί ἡ νοσταλγία τοῦ χαμένου παραδείσου. Τό κακό πῆρε μεγάλες διαστάσεις καί μέ πιό ἰσχυρές μορφές, οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά χάσουν τήν ἐπαφή μέ τόν Θεό. Λόγω τῆς φιλανθρωπίας Του, ὁ Θεός ἀποκάλυψε τόν Ἑαυτό Του στό λαό τῶν ἑβραίων, διαλέγοντας τον γιά νά δεχθεῖ τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος θά εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου.
Ὁ Χριστός ἔδωσε στό Χριστιανισμό τήν διδασκαλία Του, τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό ἴδιο τό Μυστικό Του Σῶμα, οὕτως ὥστε ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἅγιος δι᾿ Αὐτοῦ, εἶναι τέλειος καί αἰώνιος δι᾿ Αὐτοῦ.
Ὁ Χριστός ἐνεργεῖ στόν κόσμο διά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτός πάντα ἔρχεται στόν κόσμο διά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Χριστός νικᾶ τήν ἁμαρτία καί τό κακό τοῦ κόσμου διά τῆς Χριστιανωσύνης. Ὅ,τι εἶναι ἱερό στόν κόσμο εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς Χριστιανωσύνης. Ὁ σκοπός τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὀμορφιά της νεκρανασταίνει ὅλες τίς γενεές τοῦ κόσμου.
Ἡ χριστιανική πνευματικότητα κυβερνᾶ τόν κόσμο, τόν νεκρανασταίνει καί τόν τελειοποιεῖ, τόσο πνευματικά, ὅσο καί ὑλικά. Ἡ Χριστιανωσύνη διαθέτει τήν ἀνεξάντλητη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ παρέχει ἀνίκητη δύναμι, οὕτως ὥστε κανένας δέν θά μπορέσει νά τήν συντρίψει.
Οἱ σατανικές προσπάθειες νά ἀντικαταστήσουν τήν Χριστιανωσύνη καταλήγουν σέ ἀποτυχία διά τοῦ ἁπλοῦ γεγονότος ὅτι δέν εἶναι θεϊκῆς προέλευσης, οὔτε ποθοῦν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τό κακό στόν κόσμο δέν θά ἔρθει μόνο ὑπό τήν ἀντιχριστική του μορφή, ἀλλά καί ὑπό τήν μορφήν προσώπων τῶν ψεύτικων χριστῶν, δηλαδή ἐκείνων τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν θά εἶναι πιά οἱ ἐκπρόσωποι τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητας.
Ἡ Χριστιανωσύνη ἔχει χρέος νά πολεμᾶ καί νά νικᾶ τίς δυνάμεις τοῦ σκότους, μέ ὅλες τίς μορφές μέ τίς ὁποῖες αὐτές οἱ δυνάμεις τήν καταπολεμοῦν. Ἡ Χριστιανωσύνη θ᾿ ἀναγεννηθεῖ διά τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καί ἀπό τά πιό βαρειά της σφάλματα, διότι ἀνθρωπίνως μιλώντας, ἡ ἀποστολή της διαπερνᾶ ἐποχές κρίσεως καί ἀποκαλυπτικές καταστροφές, ἐπειδή ἔτσι ἀποδεικνύεται τό μεγαλεῖο ὅσων πιστεύουν στόν Θεό.
Ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ εἶναι βέβαιος. Δέν μπορεῖ νά καταβάλλεται. οὔτε ἡ Χριστιανωσύνη μπορεῖ νά νικᾶται. Ἡ Χριστιανωσύνη παραμένει ἕνα μυστήριο ἐντός τοῦ κόσμου, διά τοῦ ὁποίου ἐνεργεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ Χριστιανωσύνη θριαμβεύει, χωρίς νά κατέχει ἕνα κοσμικό θριαμβευτικό πνεῦμα, διότι σ᾿ αὐτό τόν αἰῶνα αὐτή παραμένει πάντοτε ὑπηρέτρια τοῦ κόσμου καί δέν μπορεῖ ν᾿ ἀναπαυτεῖ μέχρι ὅτου ὁ κόσμος νά εἶναι ἕτοιμος, τόσο πνευματικά ὅσο ὑλικά, γιά νά ἔχει ὡς Βασιλέα τόν Χριστό, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀντιστοιχεῖ μέ τήν θεοποίηση τοῦ κόσμου. Τότε θά ὑπάρχει ἕνας νέος κόσμος καί οὐρανός, θά εἶναι ἕνας κόσμος ὁ ὁποῖος θά ξέρει νά πράττει πάντα τό καλό σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Χριστιανωσύνη πρέπει νά εἶναι σ᾿ αὐτό τόν αἰῶνα μία εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ τέλειου οὐράνιου κόσμου, διότι μόνο ἔτσι μπορεῖ νά παίζει τον ρόλο της ὡς λυτρώτρια τοῦ κόσμου. Ἡ Χριστιανωσύνη πρέπει νά εἶναι ταὐτόσημη μέ τόν Χριστό, οὕτως ὥστε δι᾿ Αὐτοῦ, μ᾿ Αὐτόν καί δι᾿ Αὐτοῦ νά σώζεται ὁ κόσμος.
Πρῶτον χρειάζεται πίστη, ἀκόμα καί τρέλλα στήν πίστη - ὄχι μία ἀφηρημένη πίστη, ἀλλά μία νηφάλια πίστη μέ βαθειά κατανόηση γιά τήν ἐπί τῆς γῆς ἀποστολή τῶν ἀνθρώπων. Δεύτερον χρειάζεται ἀγάπη, ἡ ὁποία νά παρακινεῖ πλήρως καί ὁριστικῶς τούς ἀνθρώπους πρός τόν ἱερό ενθουσιασμό τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Τρίτον χρειάζεται ἐλπίδα, ἡ ὁποία νά εἰσάγει τήν Χριστιανωσύνη στό μεγαλειῶδες ἰδανικό τῆς οὐράνιας Βασιλείας. Ἐνῶ οἱ οὐρανοί οἰκοδομοῦνται τώρα, ἐπάνω στήν ὕλη, πνευματοποιώντας τήν ὕλη, τελειοποιώντας τόν κόσμο, μεταποιώντας τήν φύση, ἀνορθώνοντας τό περιβάλλον.
Τό ἔργο τῆς σωτηρίας δέν εἶναι ἕνα μονομερές πρόβλημα τοῦ κόσμου, ἀλλά ἕνα πελώριο πρόβλημα. Ἡ χριστιανική πίστη συμπαρασύρει καί ἐνεργεῖ δι᾿ ὅλων τῶν πολιτιστικῶν συντελεστών της, δημιουργώντας τήν πνευματικότητα, ἡ ὁποία θά σώσει τόν κόσμο. Ἡ φυσική παράταξη τοῦ κόσμου θά πνευματοποιηθεῖ καί ὁ κόσμος θά παραταχτεῖ σέ ἠθικά κριτήρια. Ἡ ὕλη, ὁ ἄνθρωπος, ἡ οἰκογένεια, τό ἔθνος, ἡ ἀνθρωπότητα, ὅλα θά πνευματοποιηθοῦν καί θά συμμετέχουν στήν θεϊκή τάξη τοῦ κόσμου.
Ἡ Ἐκκλησία παίζει ἱερό ρόλο στόν κόσμο, διότι δι᾿ Αὐτῆς ἐπιφυλάσσεται καί πολλαπλασιάζεται ἡ μυστική παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, καθώς καί ἡ γνήσια διδασκαλία. Ἄρα ἡ Ἐκκλησία διαθέτει τήν θεϊκή χάρη, ἡ ὁποία μπορεῖ νά καθαρίζει, νά φωτίζει καί νά τελειοποιεῖ τόν κόσμο. Χωρίς τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία.
Λοιπόν, ἡ Χριστιανωσύνη θά εἶναι ἡ μαχομένη Ἐκκλησία, στήν ὁποία ὁ λαός ἔχει νά ἐκφράσει σημαντικό λόγο γιά τήν ἱστορική συγκεκριμενοποίηση τῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτό τόν σκοπό εἶναι ἀναγκαία μία χαρισματική διακονία, τόσο ἱερατική ὅσο καί λαϊκή, ἡ ὁποία νά συσκέπτεται, νά προγραμματίζει καί νά ἐκτελεῖ τά ἀναγκαία ἔργα γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ἡ Χριστιανωσύνη πρέπει νά παραμείνει πιστή στό Χριστό, ἀλλιώς δέν μπορεῖ νά ἐπιτελέσει τήν ἀποστολή τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ὅλη ἡ ὡραιότητα τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητας εἶναι ἀνάλογη μέ τήν ἀξία τῆς Χριστιανωσύνης. Ἡ Χριστιανωσύνη δέν ὑπηρετεῖ τόν ἑαυτό της, ἀλλά τούς ἀνθρώπους. Ἡ διακονία δέν περιορίζεται σέ τελετουργίες καί τελετές, ἀλλά εἶναι βίωμα, εἶναι ἐνέργεια, πράξη, ζωή, ἱστορία, εἶναι ἐφαρμογή.
Ὁ κόσμος περιμένει τόν Σωτήρα του. Ὁ κόσμος ἀναμένει τον Βασιλέα του.
Ἡ Χριστιανωσύνη μέσα ἀπό τήν σωτηρία βασιλεύει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό εἶναι ἕνας τρόπος νά ὑπηρετεῖ καί ἄρα ἀναλαμβάνει τόν ρόλο τοῦ οἰκονόμου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Παρόλο πού φαίνεται ἡ πίστη ἀφηρημένη ἐν τούτοις εἶναι συγκεκριμένη. Ἄν καί φαίνεται ἀδύνατη, ὅμως εἶναι ἀληθινή. Φαίνεται δύσκολη, ἀλλά εἶναι εὔκολη. Φαίνεται τυφλή, εἶναι ὅμως φωτεινή.
Παρόλο πού ἔχει θεϊκή προέλευση, ἡ πίστη πραγματοποιεῖται ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ἔχει μία ὑπερβατική ἐσχατολογία, παρότι ἐκπληρώνεται στήν γῆ, στό ἱστορικό παρόν.
Ἡ Χριστιανωσύνη δέν μπορεῖ νά ταυτιστεῖ μέ τίς βασιλεῖες τοῦ κόσμου, παρά στό μέτρο στό ὁποῖο αὐτές πορεύονται μέ τόν Χριστό, τόσο στήν πνευματικότητα τους, ὅσο καί στήν ἱστορικότητα τους.
Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐκφράζει τήν τέλεια μορφή της στήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά αὐτή συνεχίζεται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι καί ἡ μυστική Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι παρών στήν ἱστορία. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ἀποστολή νά γεμίσει αὐτόν τόν αἰῶνα μέ τήν Θεία Χάρη καί νά προετοιμάσει τόν κόσμο γιά τήν Δεύτερη Παρουσία.
Ἡ ἱστορία εἶναι τό θέατρο μέσα στό ὁποῖο σηματοδοτεῖται ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτό εἶναι ἕνα παγκόσμιο καί μόνιμο ἔργο τό ὁποῖο περιέχει ὅλες τίς πλευρές τῆς πορευομένης πρός τήν σωτηρία ἀνθρώπινης ζωῆς, ὥστε καί οἱ ψυχές, καί τά ὄντα καί τά κοινωνικά κατεστημένα ν᾿ αὐξάνουν πρός τήν τελειότητα, σύμφωνα μέ τήν Χάρη καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, κι αὐτό ὄχι ἀνέξοδα, ἀλλά σέ ἀντιπαράθεση μέ τά πνεύματα τοῦ σκότους, κάνοντας τόν κόσμο ἄξιο γιά τήν ἀποδοχή τοῦ Χριστοῦ.
Δέν εἶναι ἀληθοφανής, οὔτε πειστική μία Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία θά ἐνεργοῦσε μόνο ἐπάνω στίς συνειδήσεις, ἀλλά θά ἦταν ἀδιάφορη γιά τα πολιτικοκοινωνικά κατεστημἕνα ἤ στα πολιτιστικά-ἐπιστημονικά φαινόμενα τῆς ἀνθρωπότητας.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
