Ἀπόσπασμα ὁμιλίας 25/09/2020
Σφάλλοντας, ξεσκεπάζεται ὁ πραγματικὸς ἑαυτός μας.
Τὸν γνωρίζουμε καὶ προσπαθοῦμε νὰ διορθωθοῦμε. Γι’ αὐτὸ ἔχει σημασία
κανεὶς νὰ παρακολουθεῖ τὸν ἑαυτό του. Νὰ παραδέχεται, νὰ βλέπει πρῶτα τὰ
σφάλματά του, νὰ τὰ κατανοεῖ καὶ νὰ τὰ παραδέχεται. Καὶ αὐτὸ βέβαια
εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μετανοίας. Ἄν κανεὶς δὲν παραδεχτεῖ ὅτι εἶναι ἔνοχος,
ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς, φυσικὰ δὲν θὰ κάνει καὶ ποτὲ κίνηση μετανοίας.
Πρῶτα κανεὶς συνειδητοποεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς. Καὶ πῶς τὸ
συνειδητοποιεῖς; Ὅταν παρακολουθεῖς τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸν κρίνεις μὲ
κριτήριο τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ λὲς, ἐδῶ ἔσφαλες. Ὅταν ἀκοῦς τὴ
συνείδησή σου, θὰ σὲ πληροφορήσει καὶ ἡ συνείδησή σου ὅτι αὐτὸ ποὺ
ἔκανες ἦταν λάθος. Ὁπότε ὅταν σφάλλει κανεὶς, καὶ ἐκεῖ δὲν πρέπει νὰ
στεναχωριέται ὑπερβολικὰ. Νὰ χαίρεται ποὺ τὸ κατάλαβε, ποὺ φάνηκε ὁ
πραγματικὸς ἑαυτός του καὶ μπορεῖ νὰ προχωρήσει τώρα στὴ θεραπεία. Ὅπως,
ἄς ποῦμε, ἕνας ἀσθενὴς ποὺ καταλαβαίνει τὶ ἀρρώστια ἔχει.Τὸ νὰ βγάλεις
διάγνωση δηλαδὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς θεραπείας.
Ἔτσι λέει ὁ Ἅγιος. «Προχωροῦμε θετικὰ καὶ δὲν ζοῦμε μὲ
ψευδαισθήσεις, ὅτι πᾶμε καλὰ. Ἐγὼ χαίρομαι ὅταν ἐκδηλώνεται μιὰ ἀδυναμία
μου, ὅταν ξεφυτρώνουν τὰ πάθη μου. Ἄν δὲν ξεφύτρωναν, θὰ νόμιζα ὅτι
ἁγίασα, ἐνῷ οἱ σπόροι τῶν παθῶν, θὰ ἦταν κρυμμένοι στὴν καρδιά μου».
Εἶναι σὰν ἕνα καρκῖνο ποὺ τὸν καταλαβαίνεις. Ὅσο εἶναι μέσα καὶ δὲν
τὸν ἔχεις καταλάβει καὶ δουλεύει ὕπουλα, εἶναι ὅ,τι χειρότερο αὐτὸ. Γι’
αὐτὸ λέει ὁ Ἅγιος, «χαίρομαι», λέει, «νὰ φαίνονται, νὰ φανερώνονται τὰ
πάθη μου, γιατὶ αὐτὸ μὲ ὁδηγεῖ σὲ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη. Καταλαβαίνω
ποιὸς εἶμαι. Ἔτσι καὶ ἐσὺ, ὅταν θυμώσεις ἤ πέσεις στὴν κατάκριση, θὰ
στενοχωρηθεῖς φυσικὰ γιατὶ ἔπεσες, ἀλλὰ πρέπει νὰ χαρεῖς κιόλας».
Νά, καὶ ἐδῶ, ἄς ποῦμε, ἰσχύει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος, «πάντοτε
χαίρετε». Θὰ πεῖ κανεὶς, κι ὅταν ἁμαρτάνω νὰ χαίρομαι; Ναὶ, καὶ τὸτε.
Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο. Γιατὶ βλέπεις ποιὸς εἶσαι καὶ μπορεῖς νὰ προχωρήσεις
στὴ θεραπεία. Καὶ ἕνας ἀκόμα λόγος ποὺ δὲν ἔπεσες χειρότερα. Γι’ αὐτὸ
εἶναι ἀφορμὴ νὰ χαρεῖς. Καὶ λὲς, Θεέ μου σ’ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ κράτησες
μέχρι ἐκεῖ καὶ δὲν ἔπεσα χειρότερα. Καὶ μοῦ ἔδειξες τὸ λάθος μου καὶ μὲ
τὴ χάρη Σου θὰ διορθωθῶ.
Νά χαρεῖς, λοιπὸν, γιατὶ ἐκδηλώθηκε ἡ ἀδυναμία σου, ὁπότε θὰ
ἀγωνιστεῖς νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπ’ αὐτὴν. Βλέπετε πόσο ἐνθαρρυντικὰ εἶναι ὅλα
αὐτὰ! Ὅταν κανεὶς πέφτει καὶ ἀπογοητεύεται καὶ καταθλίβεται, σημαίνει
ὅτι ἔχει μεγάλο ἐγωϊσμὸ, πάλι, γιατὶ θεωροῦσε ὅτι δὲν εἶναι, ἄς ποῦμε,
αὐτὸς σὲ τέτοια κατάσταση ποὺ νὰ πέφτει καὶ νὰ ἁμαρτάνει· αὐτὸς ἔχει
ξεπεράσει αὐτὰ τὰ πράγματα. Ὁπότε ὅταν πέφτει, πέφτει ἀπ’ τὰ σύννεφα,
κατὰ κάποιον τρόπο, καὶ καταθλίβεται. Αὐτὸ σημαίνει μεγάλος ἐγωϊσμὸς.
Γι’ αὐτό λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἐκεῖ στὸν Ἀόρατο Πόλεμο ὅτι ὅσο
κανεὶς ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, τόσο ἔχει καὶ μεγάλες
πτώσεις, καὶ τόσο ἔχει καὶ μεγάλη λύπη ὅταν πέφτει, καὶ μεγάλη
ἀπελπισία. Ὅσο κανεὶς ἔχει μικρὴ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, τόσο ἔχει
μικρότερες πτώσεις καὶ τόσο, ἄς ποῦμε, δὲν πέφτει καὶ στὴν κατάθλιψη,
καὶ στὴν λύπη, αὐτὴν τὴν σατανικὴ, γιατὶ ἔπεσε. Γιατὶ ἔχει μικρὴ ἰδέα,
καὶ σοῦ λέει, ἔπεσα, ναὶ, τὶ πιὸ φυσικὸ νὰ πέσω. Τέτοιος ποὺ εἶμαι,
ἤτανε τὸ πιὸ φυσικὸ πρᾶγμα. Γιὰ μένα δηλαδὴ, ὄχι τὸ φυσιολογικὸ, ἀλλὰ τὸ
πιὸ ἀναμενόμενο, τέτοιος ποὺ εἶμαι νὰ πέσω. Καὶ δὲν καταθλίβεται.
Γίνεται ἕνα, ἄς ποῦμε, ἐφαλτήριο, κατὰ κάποιον τρόπο νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, ἡ
πτώση του, γιὰ νὰ προχωρήσει.
