Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Συχνὰ παρατηροῦμε σὲ μία κατηγορία χριστιανῶν τὴν ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ πίστη εἶναι δεδομένη καὶ μόνο σὲ μερικὰ καλὰ ἔργα πρέπει νὰ ἐντείνουν τὶς δυνάμεις τους. Ἂν πετύχουν καὶ αὐτὸ ἡ σωτηρία τους ἔχει ἐξασφαλιστεῖ. Καὶ μάλιστα μὲ λίγο κόπο! Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ καὶ θέλει περισσότερη μελέτη, γιὰ νὰ διαλυθεῖ ἡ πλάνη.
Πολλοὶ ἱεροκήρυκες τονίζουν ὅτι, ὅπως ὁ ἀετὸς χρειάζεται δύο φτεροῦγες, γιὰ νὰ πετάξει καὶ νὰ φτάσει σὲ μεγάλο ὕψος, ἔτσι καὶ ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς χρειάζεται δύο διαφορετικὲς φτεροῦγες, γιὰ νὰ ἀκολουθεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἡ μία φτερούγα εἶναι ἡ ὀρθὴ πίστη. Ὄχι ἁπλῶς μία πίστη χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ χωρὶς ἀγώνα κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ἡ πίστη πρέπει νὰ εἶναι ζωντανὴ καὶ νὰ μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο, καθὼς θὰ τὸν ὁδηγεῖ σὲ φωτεινὲς περιοχές, μακριὰ ἀπὸ τὴ ματαιότητα, χωρὶς κοσμικὸ φρόνημα καὶ μὲ γρηγοροῦσα συνείδηση. Πίστη χωρὶς πνευματικὴ ζωή δὲν νοεῖται. Τυχὸν ἀντίθετος ἰσχυρισμὸς εἶναι παράλογος καὶ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἀλίμονο ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ θὰ ἦταν περιττή.
Ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ πίστη πρέπει νὰ εἶναι ὀρθή. Ὅπως τὴν θέλει τὸ σύμβολο τῆς πίστεως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ ὀρθὴ πίστη δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὶς δοξασίες τῶν ἑτερόδοξων, παπικῶν καὶ προτεσταντῶν, οὔτε νὰ συγκρίνεται μὲ τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες. Πρέπει ἀκόμα νὰ μένει ἀνεπηρέαστη ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς θεωρίες διαφόρων «ὀρθοδόξων» κληρικῶν, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση καὶ πρέπει νὰ θεωρεῖται βόμβα στὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας. «Στὴν ἐποχή μας οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι μία νέα ἐπικίνδυνη αἵρεση, ποὺ λέει: Ἔχουν διαφορὲς οἱ «ἐκκλησίες», ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ συλλέξουμε ὅ,τι ὡραῖο ἔχει ἡ καθεμία καὶ θὰ κάνουμε μία νέα θρησκεία, τὴν πανθρησκεία, καὶ θὰ λειτουργοῦμε μαζὶ καὶ ὀρθόδοξοι καὶ παπικοὶ καὶ ἀγγλικανοὶ καὶ λουθηρανοὶ καὶ ἰουδαῖοι καὶ βουδιστὲς καὶ μουσουλμάνοι καί… οἱ πάντες. Αὐτὴ εἶναι ἡ πανθρησκεία (τοῦ ἀντιχρίστου)· ἀλλὰ ὅπως εἶπε ἕνας ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση» (ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης).
Ἡ ἄλλη φτερούγα τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ εἶναι τὰ καλὰ ἔργα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει. Ὑπαγορεύονται ἀπὸ τὴν πίστη καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὰ παραθεωρήσει. Πάντα χρειάζεται προσπάθεια καὶ δραστηριότητα γιὰ ἔργα ποὺ πρέπει νὰ ἀπευθύνονται στὸν πλησίον. Μιλᾶμε γιὰ ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχισμένους ἀδελφούς. Ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ εἶναι τὸ ζωντανὸ παράδειγμα. Ἐκεῖνος συνεχῶς ἐκδήλωνε τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.
Αὐτὴ ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στὸν πλησίον πρέπει πάντα νὰ ὑπάρχει στὴν ψυχὴ τοῦ Χριστιανοῦ καὶ νὰ μὴ εἶναι παροδικὸ καὶ στιγμιαῖο συναίσθημα.
Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι ἀειθαλὴς καὶ καρποφόρος. Τὰ περὶ ἀγάπης λόγια ἂς λιγοστέψουν. Ὅπως καὶ ἡ προβολὴ τῶν καλῶν ἔργων. Ἀγαποῦμε χωρὶς νὰ μᾶς μαθαίνουν. Ἀκόμα καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ εὐεργετοῦμε πρέπει νὰ εἴμαστε ἄγνωστοι, ὅσο βέβαια αὐτὸ εἶναι δυνατόν.
Μὲ τὶς δύο αὐτὲς φτεροῦγες, τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ τὰ ἔργα ἀγάπης, ὁ Χριστιανὸς μπορεῖ μὲ σιγουριὰ νὰ ἐλπίζει στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
