Όλοι ένα «εν Χριστώ»

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28)

Ἡ πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότης, ἀγαπητοί μου, ἦταν κομματιασμένη.
Ἡ εἰρηνικὴ ζωὴ τοῦ παραδείσου, ἀφ᾽ ὅτου οἱ πρωτόπλαστοι προτίμησαν νὰ δοκιμάσουν τὴ γεῦ­σι τῆς παρακοῆς, τὴν ἀνταρσία τῆς ἁ­μαρτίας, ἔκανε πλέον φτερά. Νόμισαν πὼς ἔ­τσι θὰ γίνονταν εὐτυχέστεροι, ἀλλ᾽ ἀ­πατήθηκαν οἰκτρὰ καὶ ἀντὶ γιὰ εὐτυχία ἔπεσαν σὲ μεγά­λη δυσ­τυχία ποὺ διαρκεῖ μέχρι σήμερα.
Ἡ ἁ­μαρ­τία, μεταξὺ τῶν ἄλλων κακῶν καὶ τρομε­ρῶν ἀποτελεσμάτων ποὺ προκάλεσε, ­πέ­τυχε καὶ τοῦτο τὸ «κατόρθωμα»· κατά­φερε νὰ διαιρέσῃ τρομερὰ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀ­δὰμ καὶ τῆς Εὔας καὶ νὰ δημιουργήσῃ μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἀνθρωπότητος χάσματα. Ἦταν τόσο μεγάλα τὰ χάσματα αὐτά, ὥστε κι αὐτοὶ ἀκόμα οἱ μεγάλοι φιλόσοφοι τῆς ἀρχαιότητος τὰ θεωροῦσαν ἀ­γεφύρωτα.

Ἂν ῥίξουμε ἕνα βλέμμα στὸν ἀρχαῖο κόσμο, θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ἕνα φοβερὸ θέαμα. Ὁ κόσμος, κομματιασμένος σὲ ὁμάδες καὶ πα­ρατάξεις, ἔμοιαζε μ᾽ ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα, ποὺ χέρια κάποιου ἀπαίσιου κακούργου τὸ εἶχαν τεμαχίσει ἄγρια, κι ἀλλοῦ βρισκόταν πεσμένο αἱμόφυρτο τὸ κεφάλι, ἀλ­λοῦ τὰ χέρια, ἀλ­λοῦ τὰ πόδια… Μόνο ἕνα θαῦμα θὰ μποροῦ­σε νὰ ἑνώσῃ πάλι ὅλα ἐκεῖνα τὰ σκορπισμένα μέλη τοῦ ἀνθρώπινου κορμιοῦ, νὰ ἐμφυσήσῃ μέσα σ᾽ αὐτὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ νεκρὸ σῶμα νὰ σταθῇ στὰ πόδια του ὅπως πρίν.
Τέτοιο θέαμα παρουσίαζε ἡ πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότης. Ἡ ἑνότης εἶχε καταλυθῆ καὶ ἀ­φανιστῆ. Χίλια κομμάτια εἶχε γίνει ἡ Γῆ. Οἱ Ἰ­ουδαῖοι μισοῦσαν τοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ οἱ εἰδωλολάτρες σιχαίνονταν τοὺς Ἰουδαίους. Οἱ Ἕλ­ληνες ἀποστρέφονταν τοὺς βαρβάρους καὶ οἱ βάρβαροι φθονοῦσαν τοὺς Ἕλληνες. Οἱ πλού­σιοι καταπίεζαν τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς δούλους, κι αὐτοὶ ζητοῦσαν εὐκαιρία νὰ ἐκδικηθοῦν τοὺς πλουσίους καὶ ἀριστοκράτες. Οἱ ἄν­τρες τυραννοῦσαν τὶς γυναῖκες, καὶ οἱ γυναῖ­κες στέναζαν ἀπὸ πίκρα καὶ ἀγανάκτησι. Οἱ σοφοὶ περιφρονοῦσαν κι ἀπέφευγαν τοὺς ἁπλοϊκοὺς καὶ ἀ­μαθεῖς, κι αὐτοὶ πάλι μυκτήριζαν τὰ διδάγματα τῶν σοφῶν.
Ποικίλες διακρίσεις (οἰκονομικές, κοινωνικές, μορφωτικές, θρησκευ­τικές, ἐθνικές, φυλε­τικές) χώρι­ζαν τὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ φάν­τα­ζε ἀδύνατο νὰ ξαναβρῆ αὐτὸ τὸ σῶμα τὴ συνοχή του. Μόνο ἕνα θαῦμα θὰ μπο­ροῦσε νὰ ἐ­πα­ναφέρῃ τὴν ἑνότητα· νὰ περισυλλέξῃ τὰ δι­ασκορπισμένα μέλη, νὰ βάλῃ τὸ καθένα στὴ θέσι ποὺ τοῦ ταιριάζει, νὰ τὰ συν­ενώσῃ καὶ νὰ τὰ ζωοποιήσῃ· καὶ ὅπως τὸ ἀν­θρώπινο σῶ­μα, παρ᾽ ὅλο ὅτι ἀ­ποτελεῖται ἀ­πὸ πολλὰ καὶ δι­άφορα μέλη, ἐν τούτοις συγ­κροτεῖ ἕνα ἑ­νι­αῖο, ὡραῖο καὶ ἀξιοθαύ­μαστο σύν­ολο, ἔτσι καὶ ἡ ἀν­θρωπότης νὰ παρουσι­άσῃ καὶ πάλι τὸ ὡ­ραῖ­ο θέαμα ποὺ ἐμφανίζει ἕ­νας ἀρ­ραγὴς καὶ ὑγιὴς ὀργανισμός.

* * *

Τὸ θαῦμα λοιπὸν αὐτό, ἀγαπητοί μου, ὅσο ἀφάν­ταστο κι ἂν ἔμοιαζε, ἔγινε! Ποιός τὸ ἔ­κανε; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ εἶνε αὐ­τὸ ἕ­να ἀ­πὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματά του. Διότι πρά­­γματι, αὐτὸς καὶ μόνο ἐξάλειψε τὶς ἐ­ξω­τε­ρι­κὲς διακρίσεις, γεφύρωσε τὰ χάσματα καὶ κήρυξε τὴν ἀδελφότητα. Πῶς, μὲ ποιό τρόπο; Μὲ τὸ νὰ ἱ­δρύσῃ τὴν Ἐκ­κλησία του.
Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶδε ἔκπληκτη ἡ ἀνθρωπότης, καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ βλέπῃ, τὸ θαῦμα τῆς ἑνότητος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ βλέπει καὶ γεμᾶτος χαρὰ γράφει· «Οὐκ ἔνι (=δὲν ὑπάρχει πλέον) Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρ­σεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28). Ὅλοι ἐσεῖς δηλαδή, λέει ὁ Παῦλος, ποὺ προηγουμένως ἤσασταν δι­ῃ­ρημένοι καὶ ἀποξενωμένοι, τώρα εἶστε ὅλοι ἑνωμένοι· σᾶς ἕνωσε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν αἰώνιο δεσμὸ τῆς ἀγάπης του. Αὐτὸ ἀκοῦμε σήμερα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς.
–Ἀλλὰ νά, θὰ μᾶς ποῦν πολλοί, ἡ ἀνθρωπότης ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα νὰ εἶνε διῃρημένη. Ποῦ εἶνε λοιπὸν αὐτὸ ποὺ λέτε; Ἐμεῖς δὲν βλέπουμε ἑνότητα· βλέπουμε μεγάλες δι­ακρίσεις, ἀποστάσεις, διαφορές, διαίρεσι….
Αὐτό, ἀγαπητοί μου, οὔτε ἐμεῖς τὸ ἀρνούμεθα· ἐκεῖνο ὅ­μως ποὺ ἂν προσέξῃ κανεὶς τὸ διαπιστώνει καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ διακηρύξου­με παντοῦ εἶ­­­νε ποιό· ὅτι ἡ ἀνθρωπότης βρίσκεται σήμερα δι­ῃρημένη – γιατί; ἀκριβῶς δι­ότι, παρ᾽ ὅλο ὅτι πέρασαν τόσοι αἰῶνες χριστιανικοῦ κηρύ­γματος καὶ καλλιεργείας τοῦ χριστιανικοῦ βίου, μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Γῆς ζῇ μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Δὲν ἄκουσε ἕως τώρα τὸ μήνυμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου –ἢ τὸ ἄκουσε ἀλλοιωμένο καὶ νοθευμένο ἀπὸ τὶς πλά­νες τῆς Δύσεως– καὶ γι᾽ αὐ­τὸ δυστυχῶς δὲν ἔ­­βαλε ἀκόμη ὡς θε­μέ­λιο τῆς ζωῆς του τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καί, ἐφ᾿ ὅ­σον δὲν θέτει τὸν Χριστὸ ὡς θεμέλιο, ἡ ἀν­θρωπό­της θὰ ἐξακολουθῇ νὰ εἶ­νε θλιβερὰ δι­ῃρημένη, νὰ σπαράσσεται, καὶ τὰ διάφορα τρομακτικὰ γεγονότα θὰ ἔρχων­ται κάθε τόσο καὶ θὰ τῆς ὑπενθυμίζουν καθημερι­νῶς τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια.
Ἀδελφοί, κηρύξτε καὶ διαλαλῆστε το παν­τοῦ· ὁ Χριστὸς ἑνώνει, ὁ κόσμος διαιρεῖ.
Ποιός ἄλλος παράγων, ποιό ἄλλο στοιχεῖο, μπορεῖ ν᾽ ἀποτελέσῃ ἰσχυρὸ ἑνωτικὸ κρίκο καὶ δεσμὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους;
Δὲν βλέπετε; Τὸ χρῆμα, ὁ «μαμωνᾶς» (Ματθ. 6,24. Λουκ. 16,13), δὲν ἔχει τὴ δύναμι νὰ μᾶς ἑνώσῃ. Θέλετε ἀ­πόδειξι; Ἰδού· συνεταιρισμοὶ καὶ ἑταιρεῖ­ες, ποὺ συνάπτον­ται μὲ στόχο τὸ ὑλικὸ κέρδος, μόνο καὶ μό­­νο γιὰ τὸ χρῆμα, κάποια στι­γμὴ διαλύον­ται, κ᾽ ἐκεῖνοι ποὺ προ­ηγουμένως ἦ­ταν συν­­εταῖροι, ἔπειτα γίνον­­ται ἐ­χθροί, δι­άδικοι, συχνοὶ πε­λάτες τῶν δικαστη­ρίων, ἕτοιμοι καὶ μὲ αἷμα νὰ ἐπιβεβαιώσουν, ὅτι τὸ χρῆ­μα, τὸ ὑλικὸ συμφέρον, διαλύει καὶ τὶς καλύτερες συνεργασίες, καὶ τοὺς ἰσχυρότερους δε­σμούς, καὶ τοὺς πιὸ ὠργανωμένους συλλο­γικοὺς φορεῖς καὶ σωματεῖα.
Δὲν μᾶς ἑνώνει τὸ χρῆμα· μὰ μήπως μᾶς ἑ­νώνει τὸ αἷμα, ἡ συγγένεια καὶ οἱ οἰκογενειακοὶ δεσμοί; Ἡ πεῖρα καὶ πάλι διδάσκει, ὅτι μπο­ρεῖ νὰ εἴμαστε ἀδέρφια, νὰ καταγώμαστε ἀπὸ τὸν ἴδιο πατέρα καὶ τὴν ἴδια μητέρα, καὶ ὅ­μως νὰ εἴμαστε διῃρημένοι καὶ ἕτοιμοι νὰ ἐ­παναλάβουμε τὸ δρᾶμα τοῦ Κάϊν.
Γιὰ νὰ μὴν πολυλογοῦμε λέμε, ὅτι ὅλα τὰ μέ­σα, ὅσα δοκίμασε καὶ δοκιμάζει ἡ ἀνθρωπότης γιὰ νὰ ἑνωθῇ καὶ ν᾽ ἀποτελέση μία οἰ­κογένεια, ἀποδεικνύονται ἀσθενῆ, ἀνίσχυρα, μηδαμινά. Γιατὶ ἁπλούστατα εἶνε μέσα ἐξωτε­ρικά. Δὲν συνδέουν τὴν καρδιὰ τοῦ ἑνὸς ἀν­θρώπου μὲ τὴν καρδιὰ τοῦ ἄλλου. Δὲν ἑνώνουν βαθειὰ καὶ πραγματικά, ἀλλὰ ἐπιφανειακά, ψεύτικα.
Ἐφ᾿ ὅσον μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ζῇ ἡ ἁμαρτία, οἱ δεσμοὶ αὐτοὶ εἶνε εὔ­θραυ­στοι. Ἡ ἁμαρτία, ποὺ χώρισε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, αὐτὴ ποὺ ἔσπρω­ξε τὸν Κάιν στὴν ἀ­δελφοκτονία, αὐτὴ θὰ χωρίζῃ τοὺς ἀνθρώπους, τὶς οἰκογένειες καὶ τὰ ἔθνη, αὐτὴ θὰ θραύῃ ὅλους τοὺς ἐξωτερικοὺς δεσμούς, μὲ τοὺς ὁποίους ἡ κοσμικὴ σοφία θὰ προσπαθῇ νὰ συναδελφώσῃ καὶ νὰ ἑνώσῃ τοὺς λαούς.
Γιὰ νὰ συναδελφωθοῦν τὰ ἔθνη, γιὰ νὰ ἐ­πέλθῃ ἡ ποθητὴ ἑνότης, πρέπει ὅλοι οἱ ἄν­θρωποι ν᾿ ἀποβάλουμε τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον», τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες, καὶ νὰ ντυθοῦμε τὸν «καινὸν ἄνθρωπον», τὸν «νέον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), τὸν «Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (῾Ρωμ. 13,14. Γαλ. 3,27). Τότε θὰ ἐκλείψουν οἱ καταστρεπτικὲς διαιρέσεις. Διότι τότε ὅλοι μας θὰ ἔχουμε ἕ­να ἔν­δυμα, τὴν ἀρετὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι θὰ ἔ­χουμε μία σημαία, τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅ­­λοι θὰ ἔχουμε ἕναν ἀρχηγό, τὸ Χριστό. Ὅ­λοι θὰ ἔχουμε ἕνα νόμο, τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγε­λίου. Ὅλοι θὰ ἔχουμε ἕνα πόθο, τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅλοι θὰ ἀγαποῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, γιατὶ στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, καὶ τοῦ πιὸ ταπεινοῦ, θὰ βλέπουμε τὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ. Πῶς τότε νὰ μὴν εἴμαστε ἑνωμένοι; πῶς νὰ μὴ γίνουμε ὅλοι ἕνα «ἐν Χριστῷ» (Γαλ. 3,28);
Ἀλλὰ ἡ εὐλογημένη ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἀνθρωπότης θὰ βρῇ τὴν ἑνότητά της ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ, ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ γίνουμε ὅλοι ἕνα «ἐν Χριστῷ», φαίνεται ὅτι εἶνε μακριά, πολὺ μακριά…

* * *

Ἐμεῖς ὅμως οἱ Χριστιανοὶ ἂς μὴ παύσουμε, ἀγαπητοί μου, στὶς ἰδιωτικές, στὶς οἰκογενειακὲς καὶ τὶς δημόσιες προσευχές μας, νὰ παρακαλοῦμε θερμὰ τὸν Κύριο, ἡ «ἐν Χριστῷ» ἑνότης ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ κατακτᾷ ἔδαφος, καὶ ἀπὸ τοὺς μικρότερους κύκλους νὰ ἐπεκτείνεται στοὺς μεγαλύτερους, ἕως ὅτου συμπεριλάβῃ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα πρὸς δόξαν τῆς παναγίας Τριάδος.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

αρθρο στὸ περιοδ. Μεσολογγίου τῆς ἱ. μητροπ. Αἰτ/νίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (τ. 245/1-7-1940, σ. 84, μὲ ἄλλο τίτλο). Καταγραφή, μεταγλώττισις, συμπλήρωσις 29-5-2016.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=89119#more-89119