Γεννημένος στο Κίεβο, ο όσιος Τύχων έγινε μοναχός στην Μονή Χουντώφ στην Μόσχα. Αποσύρθηκε κατόπιν σε τόπο έρημο, σε ένα βαθύ δάσος, δεκαπέντε βέρστια απόσταση από το Μεντίν, της περιοχής Καλούγκα.
Ασκήτευσε εκεί πολλά χρόνια και διέλαμψε ως λαμπρός αστέρας, τόσο με την αγιότητα της πολιτείας του όσο και με τα θαύματά του. Είχε την κατοικία του στην κουφάλα μιας πελώριας βαλανιδιάς ενώ τρεφόταν με χόρτα που μάζευε εκεί κοντά και έπινε νερό από ένα πηγάδι που είχε σκάψει ο ίδιος.
Πράος και αγαθός, ο άνθρωπος του Θεού δέχθηκε δύο μαθητές, τον Φώτιο και τον Γεράσιμο, στους οποίους μετέδωσε την πείρα του στην τέχνη της καθάρσεως της καρδίας. Παρά την πτωχεία τους, οι άγιοι αυτοί Πατέρες δεν δέχονταν κανένα δώρο και εξαντλούσαν τις δυνάμεις τους στην καλλιέργεια της άγονης γης. Καθώς τους έλειπαν τα άλογα, ο όσιος Τύχων, αδυνατισμένος από την νηστεία και την αρρώστια, οδηγούσε το άροτρο που έσερναν οι δύο μαθητές του.
Παρά τις σκληρές συνθήκες, πολλοί ήσαν εκείνοι που ήθελαν να ζουν υπό την καθοδήγησή του και του ζητούσαν να ιδρύσει ένα μοναστήρι.
Την εποχή εκείνη, ο γαιοκτήμονας της περιοχής, κατά την διάρκεια του κυνηγιού, βρήκε τον Τύχωνα στο ερημητήριό του. Κραδαίνοντας το μαστίγιό του τον διέταξε να εγκαταλείψει τον τόπο, αλλά ξαφνικά το χέρι του παρέλυσε. Συνειδητοποίησε τότε την αμαρτία του και ζήτησε συγχώρηση από τον όσιο, ο οποίος τον θεράπευσε. Έπειτα τρέποντας την οργή του σε φιλευσπλαχνία πρότεινε στον άνθρωπο του Θεού να του προσφέρει όλα τα χρειώδη για να ιδρύσει μία μονή.
Έτσι μπόρεσε ο όσιος Τύχων να κτίσει την Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και των Τριών Ιεραρχών, της οποίας παρέμεινε ηγούμενος μέχρι τα βαθιά γεράματά του. Εκοιμήθη εν ειρήνη το 1492.
Η μονή καταστράφηκε το 1610, κατά τους Χρόνους των Ταραχών, και ανακαινίσθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Χάρις δε στις ιάσεις που επιτελούνταν από το νερό του πηγαδιού του οσίου Τύχωνος, παρέμεινε έως τις ημέρες μας τόπος προσκυνήματος, παρά τις μάταιες προσπάθειες των αθέων.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος δέκατος, Ιούνιος. Ίνδικτος, Αθήναι 2008, σελ. 207.
