Μέσα σ’ ένα δάσος, δύο ώρες μακριά από την Όπτινα, ασκήτευε ο π. Ελισσαίος, ένας άνθρωπος γεμάτος απλότητα και ταπείνωση.
Από την πολλή του ταπείνωση δεν θέλησε να γίνει μοναχός και έτσι έμεινε επί πενήντα δύο ολόκληρα χρόνια δόκιμος! Οι μοναχοί του μοναστικού κέντρου της Όπτινα τον τιμούσαν υπερβολικά και τον αποκαλούσαν «πάτερ», ενώ δεν είχε καρεί μοναχός.
Απομονωμένος στο ήσυχο δάσος, με το διακόνημα του δασοφύλακα, και βυθισμένος στην προσευχή, εξαϋλώθηκε. Τόση παιδική και αγγελική χάρη είχε πάνω του, που και τα ζώα του δάσους τον αγαπούσαν.
Τον χειμώνα, όταν το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα, έβγαινε από το ερημιτικό κελί του, έριχνε κανναβούρι πάνω του –στο κεφάλι του, στους ώμους του, στα γένια του, στα χέρια του– και φώναζε:
– Πτίτσκι, πτίτσκι, πτίτσκι! (Πουλάκια, πουλάκια, πουλάκια!).
Αμέσως ακούγονταν αναρίθμητα φτερουγίσματα και χαρούμενα τιτιβίσματα. Το κεφάλι του, το πρόσωπό του, τα χέρια του γέμιζαν πουλιά. Ο χαριτωμένος ερημίτης, οι φτερωτοί φίλοι του που τσιμπούσαν λαίμαργα τους σπόρους, το χιόνι που έπεφτε, τα λευκοντυμένα δένδρα… Ήταν μια σκηνή παραδείσια! Μερικοί αδελφοί της Όπτινα, που έτυχε ν’ απολαύσουν αυτό το θέαμα, νόμιζαν πως αντίκριζαν θεϊκή οπτασία.
Μια μέρα ο π. Ελισσαίος, προχωρώντας στο δάσος, βρέθηκε αντιμέτωπος με λύκους. Τον προσπέρασαν σαν γνώριμό τους, χωρίς να τον ενοχλήσουν καθόλου! Στον ειρηνικό ερημίτη όλα, έμψυχα και άψυχα, ήμερα και άγρια, φέρονταν ειρηνικά. «Ειρήνευσε μέσα σου», λέει ο αββάς Ισαάκ, «και θα ειρηνεύσουν μ’ εσένα ο ουρανός και η γη».
* * *
Στα εβδομήντα πέντε του χρόνια ο π. Ελισσαίος αρρώστησε βαριά. Παρέλυσε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Μονής της Όπτινα. Λίγο πριν κοιμηθεί, τον επισκέφθηκε κάποιος μοναχός.
– Κάνε υπομονή, πάτερ Ελισσαίε, του είπε, και ο Κύριος θα σου χαρίσει την αιώνια παρηγοριά.
– Μήπως και σ’ αυτήν τη ζωή δεν με παρηγορούσε; αποκρίθηκε εκείνος. Ας είναι δοξασμένο το όνομά Του! Με αξίωσε να Τον αγαπώ, να Τον υμνώ, να Τον δοξολογώ. Και εδώ με τον Θεό και εκεί με τον Θεό. Παντού καλά είναι με τον Θεό. «Μεθ’ ημών ο Θεός. Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός».
