τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Ἡ δεκαετία τοῦ 1960 ἦταν πραγματικά μία ἰδιαίτερα σημαντική περίοδος στά πλαίσια τοῦ διεθνοῦς ἀποκρυφισμοῦ καθώς εἶχε πλέον, κατά τούς ὑπολογισμούς των, ὡριμάσει ὁ καιρός νά βγοῦν οἱ ὀπαδοί ἀπό τίς κρύπτες καί τίς στοές τους καί νά δημοσιοποιήσουν «ὅσα ἐπί αἰῶνες κρατοῦσαν ζηλότυπα κρυμμένα» γιά τούς λίγους, τούς «ἐκλεκτούς».
Αὐτό τό «ἄνοιγμα» πρός τό εὐρύ κοινό δικαιολογήθηκε ὡς ἡ «εἴσοδος τῆς ἀνθρωπότητας σέ μία Νέα Ἐποχή», καθώς κατά τήν ἀστρολογία -τόν προθάλαμο αὐτό τοῦ ἀποκρυφισμοῦ- «τό ἡλιακό μας σύστημα κινούμενο περί τό νοητό του κέντρο μέσα στόν Γαλαξία περνᾶ κάθε 2.000 περίπου χρόνια μπροστά ἀπό κάθε ἀστερισμό τοῦ ζωδιακοῦ, ἐγκαταλείποντας σήμερα τόν ἀστερισμό τῶν Ἰχθύων καί εἰσερχόμενο στήν περιοχή τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Ὑδροχόου. Οἱ χρονικές περίοδοι τῶν 2.000 ἐτῶν, πού κάθε μία τους ἀντιστοιχεῖ σέ ἕναν ἀστερισμό τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου καί ἔχει τά χαρακτηριστικά του, ὀνομάζονται Ἀστρολογικές Ἐποχές ἤ Διαστημικοί Μῆνες. Οἱ Ἀστρολογικές Ἐποχές κινοῦνται σέ ἀντίθετη φορά στό ζωδιακό κύκλο».
Αὐτό, κατά τούς ἁπανταχοῦ ἀποκρυφιστές, σημαίνει ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἀφήνει πίσω της ὅ,τι χαρακτηρίζει τήν «ἐποχή τῶν Ἰχθύων». Κατά τούς ἀποκρυφιστές, ἡ ἐποχή χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τήν ἄνοδό του στήν ἐξουσία, ὅπου κυριαρχεῖ τό θρησκευτικό στοιχεῖο καί κάθε λογική ἤ κριτική σκέψη εἶναι ἐνταγμένη σ' αὐτό. Θεολογικές ἔριδες, αἱρέσεις καί ἀξεπέραστες δογματικές διαφορές χαρακτηρίζουν μία μᾶλλον μελαγχολική περίοδο, ὅπου ἡ κρατική ἐξουσία καί ὁ πολιτισμός, στό σύνολό τους, συνδέονται ἀναπόσπαστα μέ τή δύναμη καί τίς βουλές τῆς Ἐκκλησίας, τόσο στήν Ἀνατολή ὅσο καί στή Δύση[1].
Ἀντίθετα, ἡ εἴσοδος στή Νέα Ἐποχή, τήν Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, λένε οἱ νεοεποχίτες, ἔχει τά χαρακτηριστικά τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ἀνθρωπιᾶς. Οἱ ἀστρολόγοι ἀναμένουν ὅτι στήν ἐπερχόμενη ἐποχή θά ἐξαφανιστοῦν τά μεμονωμένα κράτη καί ἡ ἀνθρωπότητα θά ἑνωθεῖ σέ ἕναν λαό (παγκοσμιοποίηση). Ἴσως στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου ἐπαληθευτεῖ τό αἰώνιο ἰδανικό: ἡ Παγκόσμια Εἰρήνη. Σύμφωνα μέ τίς προβλέψεις τους, τά πάντα ἑστιάζονται στόν ἄνθρωπο. Εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιά ὅ,τι συμβαίνει στό «σύμπαν» μας –στήν ψυχή, στό μυαλό, στό σῶμα, καθώς καί στήν οἰκογένειά μας καί στό ἄμεσο περιβάλλον μας. Θά πρέπει πρῶτα νά μάθουμε νά βλέπουμε τήν εἰρήνη καί τό φῶς μέσα μας καί στή συνέχεια νά τά διατηροῦμε καί νά τά μεταδίδουμε[2].
Ἀπό τά λίγα ἀνωτέρω ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ὁ ὀπαδός τοῦ Ὑδροχόου δέν ἑστιάζεται πλέον στόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά στόν αὐτοθεούμενο ἄνθρωπο, «Ἑαυτό» του. Εἶναι σαφής ἐδῶ ἡ ἐπανάληψη τοῦ «ἔσεσθε ὡς θεοί», τοῦ γιά δεύτερη φορά αὐτονομημένου ἀνθρώπου, πού ἐπαναλαμβάνει τό ἴδιο καταστροφικό λάθος παρά, τήν πρό 20 αἰώνων, πρώτη ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας.
Ἔτσι λοιπόν ἀπό τό 1960 μέχρι σήμερα καλλιεργεῖται ὁ μύθος ὅτι ὁ θρησκευόμενος (religious) ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ παρελθόντος, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς τῶν Ἰχθύων[3] ἐνῶ ὁ νεοεποχίτης εἶναι ὁ πνευματικός (spiritual) ἄνθρωπος, ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου.
Τό φρόνημα αὐτό καλλιεργήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τή Θεοσοφική Ἑταιρεία τῆς Ἑ. Π. Μπλαβάτσκυ (Helena Petrovna Blavatsky)[4] κι ἀπό ἄλλες μικρότερες ἀποκρυφιστικές ὁμάδες τούς δυό τελευταίους αἰῶνες μέχρι πού σύγχρονα ἔχουμε πονήματα ὅπως τό «Ἡ Συνωμοσία τοῦ Ὑδροχόου» (The Aquarious Conspirasy) τῆς προφήτιδος τῆς Νέας Ἐποχῆς, Μέριλιν Φέργκιουσον (Marilyn Grasso Ferguson, 1938-2008)[5] πού περιγράφουν μέ κάθε λεπτομέρεια τήν μορφή τοῦ Ἀνθρώπου τοῦ Ὑδροχόου καί κατ' ἐπέκταση τοῦ Ὑδροχοϊκοῦ Κόσμου καί τοῦ Ὑδροχοϊκοῦ Θεοῦ, πού οὐσιαστικά ταυτίζονται μέ τόν Ὑδροχοϊκό Ἄνθρωπο. Ἡ Φέργκιουσον, συνδυάζει τήν ἐνασχόληση μέ τόν Ὑπερβατικό διαλογισμό καί τόν ἐσωτερισμό καί ὑποστηρίζει ὅτι ἐκφραστές τῶν νεοεποχίτικων ἀντιλήψεων ὑπάρχουν ἤδη, ἀπό τό 1980, σέ κάθε κοινωνικό στρῶμα[6]. Κατ' ἐπέκταση λοιπόν, ἡ κάθε ἀποκρυφιστική, ἐνεργειακή, ὁλιστική, ἐναλλακτική δραστηριότητα ἐκφράζει τό φρόνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί μπορεῖ νά διδάσκεται ἐλεύθερα, ὄχι πλέον σέ ἐξειδικευμένα σεμινάρια ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων, ἀλλά ἀκόμη κι ἀπό τίς ἕδρες τῶν Πανεπιστημιακῶν Σχολῶν.
Ἔτσι, στή χώρα μας, ἀνεξέλεγκτα καί μέ τήν ἄδεια τῆς ὅποιας προϊσταμένης ἀρχῆς, μπορεῖ π.χ. ὁ κ. Γεώργιος Χροῦσος νά διδάσκει Ὑπερβατικό Διαλογισμό (τύπου Μαχαρίσι) στό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδῶν «Ἡ Ἐπιστήμη τοῦ Στρές καί ἡ Προαγωγή τῆς Ὑγείας», τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν[7] ἤ ἡ κ. Ἠλέκτρα Μπάδα, τοῦ «Ἰνστιτούτου Ὑγείας τοῦ Παιδιοῦ» (Ι.Υ.Π.), νά διδάσκει διαλογισμό Μάϊντφουλνες (Mindfulness)[8] ὑποστηριζόμενη ἀπό τά Ὑπουργεῖα Ὑγείας καί Παιδείας[9]· κι ἀκόμη μπορεῖ ὁ κ. Κωνσταντῖνος Ζάρρας[10], ἀπό τήν Πανεπιστημιακή του Ἕδρα, ὡς Ἐπίκουρος Καθηγητής πλέον, νά προβάλλει παντοιοτρόπως τήν ἑβραϊκή Καμπαλά (Kabbalah).
Καί θά ἐρωτήσει ὁ ἀνυποψίαστος ἀναγνώστης -καθώς γιά τούς δυό πρώτους ἀναφερόμενους ἔχουμε γράψει στό παρελθόν-: Ποιός εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Ζάρρας καί τί εἶναι ἡ ἑβραϊκή Καμπαλά[11];
Γιά τήν Καμπαλά, πού ἀναφέρεται κι ὡς Καμπάλα ἤ Καββάλα, πού σημαίνει: παραλαβή (ἀποδοχή)/παράδοση κι ἀποτελεῖ τήν ἀπόκρυφη παράδοση τῶν Ἑβραίων, θά ἀσχοληθοῦμε σέ ἰδιαίτερο ἄρθρο, ἀλλιῶς θά ἀδικούσαμε τό θέμα. Θά σημειώσουμε μόνο ἐδῶ ὅτι ἱστορικά, ἡ Καμπαλά προέκυψε ἀπό παλαιότερες μορφές ἑβραϊκοῦ μυστικισμοῦ, σέ πλειάδα ρευμάτων καί τάσεων, ἀπό τόν 12ο αἰώνα μ.Χ. πού ὁ ἑβραϊκός μυστικισμός γνωρίζει τή συστηματοποίησή του. Ἐδῶ θά περιοριστοῦμε σ' αὐτό πού ἡ σύγχρονη ἔρευνα διακρίνει· δυό δηλαδή ρεύματα καμπαλισμοῦ: τό θεοσοφικό καί τό ἐκστατικό, ὅπου κύριος ἐκπρόσωπος τοῦ δευτέρου θεωρεῖται ὁ Ἀβραάμ Ἀμπουλάφια (Abraham Abulafia).
Αὐτός ὁ αὐτοπεριορισμός γίνεται μόνο γιά νά κατανοήσουν οἱ ἀγαπητοί ἀναγνῶστες ὅτι ἐνασχόληση μέ τήν Καμπαλά δέν σημαίνει μόνο Ἀκαδημαϊκή-Ἱστορική μελέτη μεσαιωνικῶν κωδίκων καί χειρογράφων, οὔτε μόνον ἀρχαιολογική ἔρευνα στό Κουμράν (Qumran)[12] ἤ στό Νάγκ Χαμαντί (Nag Hammadi)[13], ἀλλά γιά κάποιους σημαίνει καί ἐντατική διαλογιστική ἄσκηση καί μαγική τελετουργία (θεουργία) καί ἐπίκληση ὀνομάτων καί λατρευτική κάθοδος γιά τήν προσκύνηση τοῦ «θρόνου» τοῦ «θεοῦ» (ἅρματος=Merkabach).
Κι ἐδῶ κάπου μπαίνει κι ὁ κ. Κωνσταντῖνος Ζάρρας στόν ὁποῖο ἀναφέρονται δυό τουλάχιστον φοιτητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς δηλώνοντας ὅτι «ἡ ἐξάπλωση τῆς ἑβραϊκῆς μαγείας εἶναι ὁ Νο1 στόχος τῶν Καμπαλιστῶν καί δυστυχῶς ἔχουμε καί στήν Ἑλλάδα μεγάλο πρόβλημα καί εἰδικά στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν ἔχουμε καθηγητή, ὁ ὁποῖος προωθεῖ τήν Καμπάλα στούς φοιτητές του καί ἤμασταν παρόντες καί τό εἴδαμε μέ τά ἴδια μας τά μάτια. Ὁ ὁποῖος λέει ὅτι ὁ Ἰωάννης, ὁ Παῦλος ἦταν Καμπαλιστές!»[14].
Τί ἀπαντᾶ ὁ κ. Καθηγητής στήν ὁμολογία αὐτή;
Ἀντιγράφοντας ἀπό τό βιογραφικό του[15]: «Ἐνίοτε ἀσχολοῦμαι μέ τή μετάφραση ἀπό τήν ἀγγλική μελετῶν καί ἔργων ἀπό διάφορα πεδία (πολεμικές τέχνες, ψυχολογία, φιλοσοφία), μέ σημαντικότερες τίς ἀκόλουθες: Κ. Γκ. Γιούνκ, Ψυχολογία καί Ἀπόκρυφο, Κ. Κερένυϊ, Κ. Γκ. Γιούνκ, Εἰσαγωγή στήν Ἐπιστήμη τῆς Μυθολογίας, Kenneth Kushner, Ἕνα βέλος, μία ζωή, Aniela Jaffe, Κ. Γκ. Γιούνκ: Λόγος καί εἰκόνα...
Ἐνῶ προσθέτει: Ἄλλες ἀσχολίες καί ἐνδιαφέροντα: οἱ πολεμικές τέχνες (Okinawan Karate, Tae Kwon Do, Iaido, Daiken Taijutsu)..., μελέτη θρησκειῶν, περιβαλλοντικός ἀκτιβισμός...».
Δέν θά σταθοῦμε στίς λεπτομέρειες, ἀλλά θά ἀναρωτηθοῦμε: Εἶναι γεγονός ὅτι τά περισσότερα ἔργα τοῦ κ. Ζάρρα -συγγραφές ἤ μεταφράσεις- ἔγιναν γιά τίς «Ἐκδόσεις Ἰάμβλιχος»; Ὅτι ὁ «Ἰάμβλιχος» παρουσιάζεται ὡς ἐκδοτικός οἶκος -μέ διδάσκαλο τήν Ντιόν Φόρτσιουν (Dion Fortune), τῆς ὁποίας τά βιβλία μεταφράζει καί ἐκδίδει-, ἀλλά πίσω διατηρεῖ τήν ἀποκρυφιστική «Κίνηση Δημιουργικῆς Σκέψης», ὅπου ἐκπαιδεύει στήν Καμπαλά, στήν ἀντίχριστη αὐτή κοσμοθεωρία; Ὅτι ὁ «Ἰάμβλιχος» εἶναι καταχωρημένος μεταξύ τῶν 422 Ὁμάδων τῶν ἀσυμβίβαστων μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, πού καταρτίστηκε ἀπό τήν Ζ΄ Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί Παραθρησκείας (Ἁλίαρτος 20-26.9.1995);
Ὅλα τά ἀνωτέρω ὁ κ. Καθηγητής τά ἀντιμετώπισε «Ἀκαδημαϊκά», χωρίς τήν παραμικρή βιωματική συμμετοχή; Ἀλλά κι αὐτή ἡ ἐμμονή μέ τόν Γιούνκ, τόν ὁποῖο διά τῶν ἔργων του, ἐγνώρισε σέ βάθος, καθόλου δέν ἐπηρέασε τή βιωτή του;
Τέλος καί στίς πολεμικές τέχνες (Okinawan Karate, Tae Kwon Do, Iaido, Daiken Taijutsu), «στίς ὁποῖες ἡ ἐνασχόλησή του ξεπερνᾶ τίς τρεῖς δεκαετίες» κι ἐκεῖ ἱστορικά κι ἀκαδημαϊκά συμμετεῖχε; Ἐμεῖς ἀντιθέτως γνωρίζουμε ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση κάποιος ἀσχολούμενος ἐπί χρόνια μέ τίς πολεμικές τέχνες νά μήν ἔχει προσλάβει καί τήν ἐνεργειακή, ἐναλλακτική κι ὁλιστική κοσμοθεωρία πρός τήν ὁποία αὐτές προσανατολίζουν.
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
