Πώς μπορούμε να ψάλουμε στην Παναγία το κοντάκιο του Ακαθίστου Ύμνου δίχως να ντραπούμε, βλέποντας ότι ο βίος μας έρχεται σε σύγκρουση με τη γλώσσα μας;
Κλειστές Εκκλησίες, φόβος για τον ασπασμό των Εικόνων, "πίστη" στην τεχνολογία και τα επιτεύγματα της επιστήμης και των "σοφών" του κόσμου τούτου του απατεώνος.
Χωρίς η Πόλις πια να καταφεύγει στη βοήθεια και προστασία της Θεοτόκου, χωρίς η προτεραιότητα της ζωή μας να είναι ο Θεός και η Εκκλησία Του.
Ατομικό γεγονός έγινε η προσευχή, ατομικό γεγονός η νηστεία, η εξομολόγηση, η σωτηρία, η Λατρεία, η Θ. Κοινωνία.
'Οχι, δεν μπορούμε να Σε ονομάσουμε "Υπέρμαχο Στρατηγό" και προστασία της ζωής μας. Σε μας ταιριάζει καλύτερα ο στίχος του ποιητή: "Άλλα ζητεί η ψυχή μας, γι' άλλα κλαίει... αυτά που θα τα βρούμε στη σατραπεία... και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάνουμε;"
Τουλάχιστον ένα συγγνώμη και λίγη εντροπή θα έκρυβαν περισσότερη ειλικρίνεια και γνησιότητα...
π. Γ.Θ.
