Ἕνας
Βορειοηπειρώτης στὰ ζοφερὰ χρόνια τοῦ κοµµουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ εἶπε
σὲ Ἐπίσκοπο τῆς Βορείου Ἑλλάδος: «Παίρναµε καὶ ἐµεῖς ἁγιασµό τότε». «Μὰ
πῶς;» τὸν ρώτησε ὁ Ἐπίσκοπος. «Ἀφοῦ ἐσεῖς ἁγιάζατε τὸν Ἀῶο ποταµό,
ἁγιαζόταν ὁ ὅλος ὁ ποταµός» ἀπήντησε ὁ «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» ἄνθρωπος.
Πρὶν ἀπὸ τὰ Φῶτα οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔτρωγαν ψάρια, διότι δὲν εἶχαν ἁγιασθῇ
τὰ ὕδατα.
Τί εὐγενικὲς ψυχές; «Ἄνθρωποι µὲ φαρδειὰ ψυχή, ἄνθρωποι ποὺ
λάµψανε ἀπάνω σὲ τούτη τὴ γῆ καὶ τιµήσανε τὸ ἀνθρώπινο γένος, βρήκανε
τόσα εὐγενικὰ καὶ µεγάλα πράγµατα γιὰ νὰ ξεδιψάσουµε τὴν ἀποµέσα δῖψα
τους καὶ νὰ χορτάσουνε τὴν ἀπο µέσα πεῖνα τους» (Φώτη Κόντογλου, ὅ.π.
σλ. 24). Ἡ σύγκριση εἶναι ἀπογοητευτική!
