Ἀναφέρει ὁ Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης:
«Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά διηγηθῶ ἕνα περιστατικό, πού συνέβη τέσσερεις μῆνες ἀφότου εἶχα κατέβει στό Κολουέζι. Μία μέρα μέ τόν παπα-Κύριλλο, πνευματικό παιδί καί ἀπ᾽ τούς πρώτους συνεργάτες τοῦ παπα-Κοσμά Γρηγοριάτη (+1989), ταξιδεύαμε πρός τό Λουμπουμπάσι γιά θέματα τῆς Ἱεραποστολῆς. Κατά τή διαδρομή σταματήσαμε στό χωριό Σοφουμουάνγκο, ὅπου εἶχε συμβεῖ τό τραγικό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τοῦ παπα-Κοσμᾶ. Ὑπῆρχαν τότε κάποιες καλύβες καί οἱ λιγοστοί γηγενεῖς δέν ἦταν Ὀρθόδοξοι. Συναντήσαμε δύο-τρεῖς ἀνθρώπους καί συνεχίσαμε γιά τό Λουμπουμπάσι. Στήν πόλι, ἀφοῦ ὁλοκληρώσαμε τίς ἐργασίες μας, πήγαμε στό σπίτι τῆς ἑλληνικῆς Κοινότητος, δίπλα στήν ἐκκλησία, γιά ξεκούρασι. Κάποια στιγμή ἦρθαν καί μοῦ εἶπαν:
—Πάτερ, σᾶς ζητοῦν τρεῖς κύριοι. Θέλουν νά σᾶς δώσουν κάτι!
Παραξενεύθηκα καί ρώτησα:
—Ποιοί κύριοι εἶναι; Εἶναι Ἕλληνες;
—Ὄχι, εἶναι γηγενεῖς κάτοικοι ἀπ᾽ τό Σοφουμουάνγκο.
Ἀπόρησα καί ἀναρωτιόμουν τί ἦταν ἄραγε αὐτό πού ἤθελαν νά μοῦ δώσουν! Ἦρθαν μέ πολύ σεβασμό καί μέ χαιρέτησαν. Ὁ πρῶτος, πού κρατοῦσε ἕνα μπουκάλι στά χέρια του, μοῦ ἐξήγησε ὅτι τό μπουκάλι περιεῖχε Ἅγ. Μύρο. Τόν ρώτησα ἔκθαμβος:
—Ποῦ τό βρῆκες ἐσύ;
Τότε μοῦ διηγήθηκε τό παρακάτω θαυμαστό περιστατικό.
—Ὄταν ἔγινε τό ἀτύχημα μέ τόν παπα-Κοσμά, οἱ χωρικοί ἔτρεξαν νά πάρουν κάποια πράγματα πού διασκορπίσθηκαν ἀπ᾽ τό αὐτοκίνητο. Δυστυχῶς, λόγῳ τῆς μεγάλης φτώχειας, ὅταν γίνονται θανατηφόρα τροχαῖα, συμβαίνει συχνά οἱ ἄνθρωποι νά μήν ὑπολογίζουν τήν ἀνθρώπινη ζωή, νά μήν δείχνουν σεβασμό καί νά προβαίνουν σέ ἀρπαγές. Ὁ χωρικός αὐτός, λοιπόν, πρόλαβε καί πῆρε τό μπουκάλι, πού θεωροῦσε ὅτι τό περιεχόμενό του ἦταν λάδι. Ἐπιθυμοῦσε, ὅπως μοῦ ἐξήγησε, να τό χρησιμοποιήση γιά τηγάνισμα. Ἕνα βράδυ, στόν ὕπνο του, τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ παπα-Κοσμᾶς καί τοῦ εἶπε αὐστηρά:
“Πρόσεχε, μήν τό χρησιμοποιήσεις, γιατί αὐτό εἶναι Ἅγ. Μύρο γιά τίς Βαπτίσεις τῶν Χριστιανῶν. Θά πάθης μεγάλο κακό, ἄν τό χρησιμοποιήσης. Θά τό πάρης, θά τό πᾶς στό Λουμπουμπάσι καί θά τό δώσης στόν ὑπεύθυνο τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς”.
Συγκινημένος, πῆρα στά χέρια μου τό Ἅγ. Μύρο, τούς εὐχαρίστησα καί ζήτησα νά τούς βοηθήσουμε. Καθώς ἔφευγαν, τούς βεβαίωσα ὄτι θά ξαναπεράσουμε ἀπ᾽ τό χωριό τους.
Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ ἀναπάντεχου αὐτοῦ θείου δώρου! Τό ἐξέλαβα σάν νά προερχόταν ἀπ᾽ τά μαρτυρικά χέρια τοῦ παπα-Κοσμᾶ, μήνυμα συμπαραστάσεως καί ἐνθαρρύνσεως τοῦ ἀγώνα μας ἀπ᾽ τήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Τό ἐν λόγῳ μπουκάλι μέ τό Ἅγ. Μύρο τό χρησιμοποιοῦμε περίπου δέκα χρόνια. Μυρώναμε τούς πιστούς στίς βαπτίσεις καί μοιράζαμε καί στίς μακρινές μας ἐνορίες.
Τό γεγονός αὐτό τό καταθέτω μέ πολλή εὐλάβεια στή μνήμη τοῦ παπα-Κοσμᾶ. Πραγματικά ἦταν εὐλογία καί Χάρι Θεοῦ νά ξανάρθη στά χέρια μας τό Ἅγ. Μύρο καί νά μήν παραπέση καί χαθῆ.
Ἀργότερα, ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ Σοφουμουάνγκο κατηχήθηκαν καί βαπτίσθηκαν. Στήν περιοχή ἔχει ἀναγερθῆ ἕνας μεγάλος Ἱερός Ναός πρός τιμήν τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἕνα Δημοτικό Σχολεῖο».
