Οἱ ἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἀπόστολοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἔχουν ἕνα κοινό χαρακτηριστικό: τήν αὐταπάρνηση. Ὅσοι ξεκινοῦν νά ἀκολουθήσουν τόν Κύριο δέν κοιτοῦν πίσω. Τό Ἀποστολικό ἀξίωμα ἀπαιτεῖ πλήρη ἀπαλλαγή ἀπό τά βάρη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό κυριώτερο ἐμπόδιο εἶναι ἡ ἰδιοκτησία ἀγαθῶν καί ἡ δέσμευση πού προϋποθέτει.
Τό ἀποστολικό ἀξίωμα εἶναι, κατά τόν Παῦλο, τό ἀνώτερο: «καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῆ ἐκκλησία πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἴτα χαρίσματα ἱαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Β΄ Κορ. 12,28). Στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἶναι χαρισματοῦχοι.
Βεβαίως «πολλοί οἱ κλητοί, ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί». Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ὅλων τῶν ἐποχῶν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐργάτες πού νά συνειδητοποιοῦν τό θαῦμα τῆς κλήσης τους καί νά προσπαθοῦν νά ἀνταποκριθοῦν μέ φιλότιμο. Κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη: «Τήν αἰώνια Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεού μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του. Μᾶς συμπεριέλαβε στήν Ἐκκλησία παρ’ ὅτι ἐγνώριζε τήν ἀποστασία μας. Μᾶς ἔδωσε τά πάντα, γιά νά μᾶς κάνει κι ἐμάς θεούς κατά χάριν καί δωρεάν... . Μπαίνοντας στήν ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό ἄκτιστον. Καλούμαστε δηλαδή κι ἐμεῖς οἱ πιστοί νά γίνομε ἄκτιστοι κατά χάριν, νά γίνομε μέτοχοι τῶν θείων ένεργειών τοῦ Θεού, νά μποῦμε μέσα στό μυστήριο τῆς θεότητος, νά ξεπεράσομε τό κοσμικό μας φρόνημα, νά ἀποθάνομε κατά «τόν παλαιόν ἄνθρωπον» καί νά γίνομε ἔνθεοι»(Βίος καί Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ. 193). Αὐτός πού θά ἀκολουθήσει τόν Χριστό πρέπει νά γνωρίζει τά παραπάνω, τό μέγεθος τῆς τιμῆς τῆς κλήσης του. Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τό Θεολόγο: «ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία δεύτερη εὐκαιρία κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀπ’ ὅτι ἡ ζωή τῶν πρωτοπλάστων», πού δέν πρέπει νά χάσουμε.
Στούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν ἐρωτῶντα φαίνεται ἡ κλιμάκωση τῆς ἀρετῆς. Κατ’ ἀρχάς στό ἐρώτημα «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω» ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. «Ὁ ἀγαπῶν ἐμέ τάς ἐντολάς μου τηρεῖ». Ὁ Κύριος θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν δέν εἶναι προαποαιτούμενο πού μέ βαρειά καρδιά κάνει ὁ πιστός γιά νά εἰσέλθει στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλά ἀπροϋπόθετη πράξη ἀγάπης πρός τόν Θεό. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής καί δέν ἔχει σχέση μέ τό συμφέρον ἤ τό ὄφελος. Ὅσο βαθαίνει αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ νά κάνει ὅσο μπορεῖ περισσότερα γιά τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, πού κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο εἶναι ἄκτιστη. Ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου νά ἑνωθεῖ μέ τόν ἄκτιστο Θεό μετέχοντας στίς ἐνέργειές του γίνεται ἀσίγαστος. Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γίνεται αἰτία προσέλκυσης περισσότερης χάριτος. Ἡ χάρις αὐτή ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀφιέρωση.
Ὅταν ὁ ἄρχων λέγει ὅτι τηρεῖ τίς ἐντολές ἐκ νεότητος ὁ Κύριος ἀπαντᾶ: «ἕν σοι λείπει, πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον...καί δεῦρο ἀκολούθει μοι». Ἡ κορύφωση τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ἡ πλήρης ἀφιέρωση. Σήμερα ὁ μοναχισμός θεωρεῖται πλήρης ἀφιέρωση στόν Θεό, ἀλλά ὄχι ἡ μόνη ἐπιλογή. Οἱ μοναχοί εἶναι ἀκτήμονες καί κύριο μέλημά τους εἶναι ἡ προσευχή, ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπό οἰκογένειακές καί συγγενικές σχέσεις.
Ὑπάρχουν καί σήμερα ὅπως σέ ὅλες τίς ἐποχές ἀπόστολοι. Εἶναι οἱ ἱεραπόστολοι τῶν περιοχῶν τῆς γῆς πού δέν γνώρισαν ἐπαρκῶς τό Εὐαγγέλιο ἀκόμη, ἀλλά καί αὐτοί πού εἶναι ταγμένοι στόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἀπόστολοι δέν ἰδρύουν μόνο ἐκκλησίες ἀλλά φροντίζουν νά τίς προστατεύουν ἀπό αἱρετικές κακοδοξίες καί ἐσωτερικές διαμάχες. Σήμερα διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων θεωροῦνται οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἔχοντες ὅλη τήν χάρη τῆς ἀρχιερωσύνης.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μία φορά, γιά πάντα, γιά ὅλους. Ὅσοι ἀνέρχονται στό πνευματικό ὕψος νά ἀντιληφθοῦν τήν παγκοσμιότητα καί διαχρονικότητα τοῦ ἑνιαίου καί ἀδιασπάστου μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, πού φθάνει ἕως τά ἔσχατα, θεωροῦν ὕψιστη τιμή νά ὑπηρετήσουν, κατά δύναμιν, τήν Ἐκκλησία. «Θεοῦ συνεργοί ἐσμέν, Θεοῦ γεώργιον» κατά τόν Ἀπ. Παῦλο.
Εἴμαστε χωράφι τοῦ Θεοῦ. Νά φροντίζουμε ὅσα χαρίσματα ἔσπειρε, νά βλαστήσουν.
