Ο ΣΠΟΡΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Λουκ. 8, 4-15
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή˙ ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 8, 11)

ΑΡΧΙΖΩ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἀρχίζω τὸ σύντομο αὐτὸ κήρυγμα μὲ μιὰ μικρὴ ἱστορία.
Πᾶνε τώρα 80 καὶ πλέον χρόνια ποὺ ἕνας Γερμανὸς ἐπιστήμονας περιώδευε τὸν Πόντο.
Ἦταν ἐποχὴ ποὺ στὴ μεγάλη αὐτὴ περιφέρεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατοικοῦσαν πολλὲς χιλιάδες Ἕλληνες χριστιανοί, ποὺ αἰῶνες κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῶν Τούρκων εἶχαν διατηρήσει ἄσβηστη τὴ φλόγα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα. Ἐκεῖ στὰ ψηλὰ βουνὰ τοῦ Πόντου ἦταν κτισμένα σὰν ἀετοφωλιὲς μοναστήρια, ποὺ ἦταν κέντρα ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Τὸ περιφημότερο ἀπὸ τὰ μοναστήρια αὐτὰ ἦταν τὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ.

Τὸ μοναστήρι αὐτὸ ἐπισκέφθηκε ὁ Εὐρωπαῖος. Ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ ἑνὸς μοναχοῦ στάθηκε. Ἦταν ἕνας μικρὸς κῆπος, ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ πολύχρωμα ὡραιότατα λουλούδια. Ὁ ξένος θαύμαζε τὸν κῆπο. Ὁ μοναχὸς ποὺ εἶχε τὴν ἐπιμέλεια τοῦ κηπαρίου λέει στὸν περιηγητή˙

– Ξέρεις ἀπὸ τί προέρχονται τὰ λουλούδια αὐτά; Θὰ σοῦ δείξω.

Ὁ μοναχὸς πῆγε στὸ κελλί του καὶ ἔφερε ἕνα σακκουλάκι, τὸ ἔδειξε στὸν ἐπιστήμονα καὶ εἶπε˙

– Μέσα ἐδῶ εἶνε οἱ σπόροι ὅλων τῶν λουλουδιῶν. Ἐρωτῶ˙ Δὲν εἶνε θαῦμα τὸ ὅτι ἀπὸ τοὺς μικροὺς αὐτοὺς σπόρους βγαίνουν τὰ πολύχρωμα καὶ εὐωδιαστὰ λουλούδια;

– Πράγματι, ἀπάντησε ὁ ξένος, εἶνε θαῦμα τῆς θείας δημιουργίας.

Ὅταν κατόπιν ὁ περιηγητὴς γύρισε στὴν πατρίδα του, ἔγραψε ὡραιότατο βιβλίο γιὰ τὸν Πόντο καὶ σʼ αὐτὸ ἀναφέρει καὶ τὸ παραπάνω περιστατικό.

* * *

Ἕνας σπόρος εἶνε ἕνα μικρούτσικο πραγματάκι, ποὺ σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις εἶνε σὰν τὸ κεφάλι τῆς καρφίτσας. Ἐὰν ὑποθέσουμε,

ὅτι σὲ κάποιον, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ θὰ ἐπισκεπτόταν τὸν πλανήτη μας, τοῦ ἔδειχνε ἕνας κάτοικος τῆς Γῆς τοὺς σπόρους καὶ τοῦ ἔλεγε, «Βλέπεις τοὺς σπόρους αὐτούς; Ὅταν σπαροῦν στὴ γῆ θὰ σαπίσουν, θὰ βγῆ ἕνα λουλούδι, ἕνα φυτό, ἕνα δέντρο», ἀπίστευτο θὰ φαινόταν στὸν ξένο, πῶς ἀπὸ τοὺς μικροὺς αὐτοὺς σπόρους οἱ κάμποι πρασινίζουν ἀπὸ σπαρτά, τὰ βουνὰ καλύπτονται ἀπὸ δέντρα, οἱ κὴποι γεμίζουν μὲ ὄμορφα λουλούδια.
Κάθε σπόρος εἶνε θαῦμα, ποὺ διαλαλεῖ τὴ δύναμι καὶ τὴν πανσοφία τοῦ Θεοῦ. Μέσα του ὁ σπόρος κλείνει μυστηριώδη δύναμι ποὺ κάτω ἀπὸ κατάλληλες συνθῆκες ἐξελίσσεται καὶ γίνεται φυτὸ καὶ δέντρο. Ἕνας σπόρος μυστικὸ χημικὸ ἐργοστάσιο! Ἕνας σπόρος φτάνει νʼ ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει Θεός.
Τί δύναμι ἔχει ἕνας σπόρος! Μπορεῖ νὰ φυτρώση καὶ νὰ σηκώση ἤ καὶ νὰ τρυπήση μιὰ πέτρα! Διατηρεῖ δὲ τὴ ζωτικότητά του, ἔστω κι ἄν περάση ἀρκετὸς χρόνος. Ὅταν πρὸ ἐτῶν στὴν Αἴγυπτο ἀρχαιολόγοι ἀνακάλυψαν τὸν τάφο ἑνὸς βασιλιᾶ ποὺ εἶχε ζήσει πρὶν ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, βρῆκαν καὶ ἕνα βάζο ποὺ εἶχε μέσα σπόρους σιταριοῦ. Εἶπε κάποιος ὅτι οἱ σπόροι αὐτοὶ λόγω τῆς πολυκαιρίας θὰ εἶνε νεκροὶ καὶ θὰ εἶνε ἀδύνατο νὰ φυτρώσουν. Τοὺς ἔσπειραν λοιπόν, καὶ πρὸς κατάπληξιν ὅλων φύτρωσαν!
Ἕνας σπόρος θαῦμα!

* * *

Ἀλλὰ γιατί σήμερα μιλᾶμε γιὰ τὸ σπόρο; Μιλᾶμε γιὰ τὸ σπόρο, διότι καὶ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μιλάει γιὰ σπόρο. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ σπορέως. Ἕνας γεωργὸς πῆρε σπόρο, βγῆκε ἔξω στὴν ὕπαιθρο καὶ ἔσπειρε τὸ σπόρο. Καὶ ἀπὸ τὸ σπόρο τὸ μεγαλύτερο μέρος, τὰ τρία τέταρτα τοῦ σπόρου, χάθηκε, διότι ἔπεσε σὲ πατημένο δρόμο, σὲ μέρη ποὺ ἦταν γεμᾶτα πέτρες καὶ ἀγκάθια. Μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τοῦ σπόρου, ποὺ ἔπεσε σὲ καλὴ γῆ, φύτρωσε καὶ καρποφόρησε. Ὁ ἕνας σπόρος ἀπέδωσε ἑκατό. Αὐτὴ εἶνε περιληπτικὰ ἡ παραβολή.
Μὲ τὴν παραβολή, ὅπως εἶνε γνωστό, ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ ὁ Κύριος. Γεωργὸς ποὺ βγῆκε νὰ σπείρη εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτὸς ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔφερε τὸ σπόρο καὶ τὸν ἔσπειρε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τὸν σπέρνη σʼ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων εἶνε σὰν τὰ χωράφια, ποὺ δὲν εἶνε ὅλα ὅμοια, ἀλλὰ διαφέρουν τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Καὶ γιʼ αὐτὸ δὲν ἀποδίδουν τὸ ἴδιο. Ὁ δὲ σπόρος ποὺ σπέρνεται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἑρμήνευσε, εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Πόσο μοιάζει ὁ ὑπερφυσικὸς σπόρος μὲ τὸν φυσικὸ σπόρο! Μικρὸς καὶ ἀσήμαντος φαίνεται ὁ φυσικὸς σπόρος. Ἀλλὰ πόση δύναμι κλείνει μέσα του! Μικρὸς καὶ ἀσήμαντος φαίνεται στοὺς πολλοὺς καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ κήρυξε ὁ Χριστὸς καὶ συνεχίζουν νὰ κηρύττουν οἱ κήρυκες τοῦ Θεοῦ. Λόγια εἶνε τὸ κήρυγμα. Ἀλλὰ τὰ λόγια αὐτά, ἄν καὶ πολλοὶ τὰ περιφρονοῦν καὶ χλευάζουν τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, κλείνουν μέσα τους μιὰ μυστηριώδη δύναμι ποὺ κάνει θαύματα. Ἀναφέρουμε μερικά.
Τί ἦταν ὁ Ματθαῖος; Ἕνας τελώνης. Ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, ποὺ πέρα ἀπὸ τὸ χρῆμα δὲν ἔβλεπε τίποτε ἄλλο. Καὶ ὅμως, ἔφτασε ἕνας λόγος τοῦ Χριστοῦ, τὸ «Ἀκολούθει μοι» (Ματθ. 8, 22), νὰ τὸν κάνη νʼ ἀφήση ὁ Ματθαῖος τὸ τελωνεῖο, νʼ ἀλλάξη τρόπο ζωῆς, νʼ ἀκολουθήση τὸ Χριστὸ καὶ ὁ πρώην τελώνης νὰ γίνη κήρυκας τοῦ Χριστοῦ καὶ εὐαγγελιστὴς ποὺ ἔγραψε τὸ πρῶτο Εὐαγγέλιο.
Τί ἦταν ὁ Παῦλος; Φοβερὸς διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλʼ ὅταν εἶδε καὶ ἄκουσε τὸ Χριστὸ νὰ τοῦ λέη «Σαοὺλ Σαούλ, τί μὲ διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 13, 21), ἄλλαξε τελείως καὶ ἀπὸ θανάσιμος ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἔγινε διαπρύσιος κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου.
Τί ἦταν ὁ μέγας Ἀντώνιος; Ἕνας πλούσιος νέος ποὺ ἀγνοοῦσε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλʼ ὅταν πῆγε στὴν ἐκκλησία καὶ ἄκουσε τὸ «Πώλησον τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δὸς πτωχοῖς» (Ματθ. 13, 44), ἔφτασε αὐτὸς καὶ μόνο ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ πάρη τὴν ἡρωικὴ ἀπόφασι νὰ μοιράση τὴν περιουσία του στοὺς φτωχούς, καὶ νὰ ζήση μιὰ νέα ζωή, ἄκρας αὐταπαρνήσεως.
Τί ἦταν, παρακαλῶ, ὁ ἱ. Αὐγουστῖνος; Ἦταν, ὅπως διηγεῖται ὁ βίος του, ἕνας νέος ποὺ εἶχε βυθισθῆ μέσα στὸ βοῦρκο τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας. Ἀλλʼ ὅταν ἄκουσε καὶ διάβασε τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου
«Ἡ νὺξ προέκοψε, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν, ἀποθώμεθα
οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα
τοῦ φωτός, ὡς ἐν ἡμέρα εὐσχημόνως περιπατήσωμεν,
μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις,
μὴ ἔριδι καὶ ζήλω, ἀλλʼ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον
Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ
ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. 13, 12-14),
ὁ Αὐγουστῖνος συγκλονίστηκε ψυχικά, πίστεψε, μετανόησε, ἀπαρνήθηκε τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν τῆς ζωῆς του καὶ ἀπὸ σκοτάδι ἔγινε φῶς. Καὶ τί φῶς; Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους πατέρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας.

* * *

Ὤ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς εἶνε ὁ σπόρος ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἄν καὶ κοντεύουν νὰ περάσουν εἴκοσι αἰῶνες ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἔφερε τὸν σπόρο αὐτὸ ὁ Χριστός, ἡ διδασκαλία του ἐξακολουθεῖ νὰ διατηρῆ ὅλη τὴ ζητικότητά της. Καὶ σήμερα ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, σʼ ὅλες τὶς χῶρες τοῦ κόσμου, ἀκοῦνε καὶ διαβάζουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, πιστεύουν καὶ μετανοοῦν καὶ γίνονται νέοι ἄνθρωποι, «καινὴ κτίσις» (Γαλ. 6, 15).
Καὶ τὸ μικρὸ αὐτὸ κήρυγμα, ἀγαπητοί μου, ποὺ διαβάζεται τὴν ὥρα αὐτὴ ἀπὸ τὸν καθένα σας, εἶνε μιὰ πνευματικὴ σπορὰ μέσα στὶς καρδιές σας. Μικρὸς σποριᾶς αὐτὸς ποὺ τὸ γράφει, θερμὰ παρακαλεῖ τὸν μεγάλο Σπορέα, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νὰ εὐλογῆ τὸν κόπο τοῦτο πρὸς σωτηρίαν ψυχῶν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν»,

σελ. 269-275 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).