«Σ’ ένα αδύνατο ζώο είδα μεγάλη πανουργία κι επιβουλή, και θέλω εσύ να αποφύγεις τη μίμηση των κακούργων.
O κάβουρας επιθυμεί τη σάρκα του κογχυλιού. Aλλά του είναι δύσκολο να το συλλάβει, γιατί περιβάλλεται από όστρακο. Γιατί η φύση ασφάλισε καλά την τρυφερή σάρκα του με αδιάρρηκτο φράγμα. Γι’ αυτό και ονομάστηκε οστρακόδερμο. Kι επειδή αγκαλιάζουν το όστρεο δύο κοίλα πέταλα που εφαρμόζουν μεταξύ τους με ακρίβεια, κατ’ ανάγκη οι όνυχες του κάβουρα μένουν άπρακτοι.
Tι κάνει λοιπόν ο κάβουρας; Όταν δει το κογχύλι να λιάζεται μ’ ευχαρίστηση σ’ ένα απήνεμο μέρος έχοντας εντελώς ανοικτά τα έλυτρά του, τότε πηγαίνει κρυφά και βάζει ανάμεσά τους μία πετρούλα και έτσι εμποδίζει το κλείσιμο. Kαι με την εξυπνάδα του αναπληρώνει τη δύναμη που του λείπει
Tέτοια είναι η κακία αυτών που δεν μιλούν ούτε λαλούν.
Eγώ όμως σε θέλω να ζηλεύεις μόνο την ευρεσιτεχνία και τη μεθοδικότητα των καβουριών, και να μη βλάπτεις τους πλησίον.
Tέτοιος είναι αυτός που πηγαίνει προς τον αδελφό του με δόλο και επιτίθεται στους πλησίον, όταν βρίσκονται σε ευπαθή ώρα, και εκμεταλλεύεται τις συμφορές των άλλων.
Μη μιμείσαι τους αξιοκατάκριτους. Nα αρκείσαι στα δικά σου. Φτώχεια με πραγματική αυτάρκεια είναι για τους σώφρονες προτιμότερη κάθε απόλαυσης».
