Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου «Νυν απολύεις τον δούλον σου…» (3-2-1991), για την ουσία του ανθρώπου και για τον θάνατο για τον πιστό.
Δεν λέγει ο Συμέων “Τώρα Δέσποτα που σύμφωνα με το λόγο σου είδαν τα μάτια μου τον Χριστό, αποθνήσκω, πεθαίνω ευχαριστημένος”. Δεν λέει αποθνήσκω, δεν λέει πεθαίνω. Αλλά τί λέει; «Τώρα Δέσποτα με απολύεις».
Ο θάνατος είναι απόλυσις, ο θάνατος είναι απελευθέρωσις. Δεν είναι εκμηδενισμός του ανθρώπου, αλλά είναι απόλυσις, απελευθέρωσις του ανθρώπου. Από τί; Από τα δεσμά του σώματος.
Το σώμα είναι δεσμωτήριο της ψυχής, δεσμωτήριο του πνεύματος που είναι ο άνθρωπος. Το πνεύμα είναι ο άνθρωπος, η ψυχή είναι ο άνθρωπος.
Επειδή ο άνθρωπος έχει πνεύμα ή ψυχή -το ίδιο είναι-, γι΄ αυτό έχει και τη συνείδηση της υπάρξεώς του. Και όταν έρχεται ο θάνατος, το πνεύμα, η ψυχή που είναι ο άνθρωπος, απολύεται, ελευθερώνεται και φεύγει μέσα από τη φυλακή που λέγεται σώμα.
Συνεπώς για τον πιστό δεν είναι συμφορά ο θάνατος. Αφού δεν είναι εκμηδένιση, αλλά είναι απελευθέρωση από τη φυλακή του σώματος και από τη μεγαλύτερη φυλακή αυτού του κόσμου, και μετάβαση σ΄ ένα άλλο κόσμο ασυγκρίτως ωραιότερο, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται άνετα, ανετότατα.
