Ὅπως λέγαμε σὲ προηγούμενο
κείμενο, καλοί μου φίλοι, εἶναι ὄντως μέγα τὸ θαῦμα τῆς Θείας Κοινωνίας
καὶ βιώνεται αὐτὸ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δὲν
εἶναι τυχαῖο ποὺ δέχεται τόση σφοδρὴ κριτικὴ καὶ ἐπίθεση, ἰδιαίτερα δὲ
σὲ τοῦτες τὶς ἡμέρες τοῦ κορωνοϊοῦ ποὺ ζοῦμε. Βλέπετε οἱ ἐχθροὶ τῆς
Πίστης δὲν θέλησαν νὰ χάσουν τὴν εὐκαιρία…
* * *
Αὐτὴ τὴ φορά αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη,
καὶ πρὸς δόξαν Θεοῦ, νὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα ἀκόμη συγκλονιστικὸ γεγονὸς μὲ
τὴν Θεία Κοινωνία, στὰ τόσα πολλὰ ποὺ ἔχουν καταγραφεῖ μέχρι σήμερα.
Τελευταῖα βρέθηκα σ’ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ
τῆς πατρίδας μας. Ἐκεῖ συναντήθηκα μὲ τὸν ἱερέα του, ποὺ εἶναι γνωστός
μου, τὸν σέβομαι δὲ καὶ τὸν τιμῶ πολύ, γιατί εἶναι ἐξαιρετικὸς
λειτουργὸς τοῦ Κυρίου.
Συζητήσαμε καὶ εἴπαμε πολλὰ γιὰ τὴ
Θεία Κοινωνία. Μοῦ εἶπε ἀρκετὰ ἀπ’ ὅσα ἔχει ζήσει ὁ ἴδιος κατὰ τὴν
πολυετῆ του διακονία στὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο. Τὸ πλέον συγκλονιστικὸ ἦταν
τὸ ἑξῆς γεγονός, ποὺ μοῦ τὸ διηγήθηκε μὲ δάκρυα στὰ μάτια.
Ἦταν παραμονὲς τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας
Μαρίνας. Ἐκεῖ στὸ χωριό του, ψηλὰ στὸ βουνό, γιόρταζε ἕνα παλαιὸ
παρεκκλήσι ἀφιερωμένο στὴν Ἁγία. Δυστυχῶς στὸν ἱερέα αὐτὸ ἔτυχε κάτι
πολὺ σοβαρὸ καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρευρεθεῖ καὶ
νὰ ἐπιτελέσει τὴν Θεία Λειτουργία.
Ἀμέσως ἐπικοινώνησε μὲ τὸν Μητροπολίτη
του, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε νὰ μὴ στενοχωριέται καὶ πὼς θὰ ἔστελνε ἄλλον
ἱερέα. Πράγματι τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς ἦρθε ὁ ἱερέας αὐτὸς καὶ ἐπιτέλεσε
τὴ Θεία Λειτουργία.
Τὴν ἑπόμενη χρονιά, κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς
Ἁγίας Μαρίνας ἐπίσης, πῆγε στὸ ἐκκλησάκι, ἐκεῖ ψηλὰ στὸ βουνό, γιὰ νὰ
ἐπιτελέσει ὁ ἴδιος πλέον τὴ Θεία Λειτουργία. Ὅταν τὸ πρωὶ πῆγε νὰ
προσκομίσει, τί νὰ δεῖ; Ὁ ἱερέας ποὺ εἶχε κάνει τὴν περυσινὴ Θεία
Λειτουργία, εἶχε ξεχάσει νὰ κάνει τὴν κατάλυση τῆς Θείας Κοινωνίας! Ἐκεῖ
στὴν πρόθεση, βρισκόταν τὸ Ἅγιο Ποτήριο, μὲ τὴν Ἁγία Λαβίδα μέσα,
σκεπασμένο μὲ τὰ γνωστὰ ἱερὰ καλύμματα, ὅπως τὰ ἄφησε!!!
Ὅταν ἀφαίρεσε τὰ καλύμματα, βρῆκε τὸν
ἁγιασμένο ἄρτο, δηλαδὴ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, νὰ εἶναι κοκκινωπὸς ἐπειδὴ
εἶχε ἀπορροφήσει τὸν ἁγιασμένο οἶνο, δηλαδὴ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου,
χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ ἀλλοίωση, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν ἐκεῖ ἀκριβῶς
ἕνα ὁλόκληρο χρόνο!!!
Στὴ συνέχεια, ὅπως μοῦ εἶπε, πραγματοποίησε τὴ Θεία Λειτουργία μὲ ἄλλο Ποτήριο καὶ στὸ τέλος ἔκανε κατάλυση καὶ τῶν δύο.
Τότε, ὅταν ἄρχισε νὰ καταλύει τὸ Ἅγιο
Ποτήριο τῆς προηγούμενης χρονιᾶς, βρέθηκε μπροστὰ σὲ ἄλλο θαῦμα. Ἔνοιωσε
μία ἄρρητη εὐωδία καὶ ἐπὶ πλέον μία ἰδιαίτερη γεύση, μία ξεχωριστὴ
γλυκύτητα, ποὺ ποτέ του δὲν εἶχε δοκιμάσει.
«Σὰν κηρήθρα;» Τὸν ρώτησα. «Κάτι πολὺ ἀνώτερο καὶ ἀπὸ κηρήθρα», μοῦ ἀπάντησε! «Δὲν περιγράφεται, ἀγαπητέ μου», πρόσθεσε.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ σφούγγισε τὰ δάκρυά
του καὶ σταμάτησε τὴ διήγηση. Συγκινήθηκα κι ἐγὼ μαζί του καὶ
ἀναλογίστηκα τοῦτα τὰ λόγια τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου:
«Ὅταν δεῖς αὐτὸ τὸ Σῶμα νὰ προσφέρεται, λέγε πρὸς τὸ ἑαυτόν σου:
Χάρις σ’ αὐτὸ τὸ σῶμα ἐγὼ δὲν εἶμαι πλέον γῆ καὶ στάχτη, δὲν εἶμαι αἰχμάλωτος, ἀλλὰ ἐλεύθερος.
Χάρις σ’ αὐτὸ τὸ Σῶμα ἐλπίζω ὅτι θὰ
ἀπολαύσω τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ εὑρίσκονται σ’ αὐτούς, τὴν
ἀθάνατο ζωή, τὴν κληρονομιὰ τῶν ἀγγέλων, τὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστό.
Αὐτὸ τὸ σῶμα ὅταν σταυρωνόταν, ὅταν μαστιγωνόταν, δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ὑποφέρει ὁ θάνατος.
Αὐτὸ τὸ σῶμα καὶ ὁ ἥλιος ὅταν εἶδε νὰ σταυρώνεται, ἔστρεψε τὶς ἀκτῖνες του μακριὰ ἀπ’ τὴ γῆ.
Γι’ αὐτὸ τὸ σῶμα καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ σχίστηκε τότε καὶ οἱ πέτρες ἄνοιξαν κι ὅλη ἡ γῆ σείστηκε.
Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ σῶμα τὸ ματωμένο,
τὸ πληγωμένο ἀπ’ τὴ λόγχη καὶ τὸ ὁποῖο ἀνέβλυσε πηγὲς σωτηρίας, τὴν
πηγὴ τοῦ αἵματος καὶ τὴν πηγὴ τοῦ ὕδατος γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη.
Θέλεις καὶ ἀπὸ ἀλλοῦ νὰ γνωρίσεις τὴν
δύναμή του; Ἐρώτησε τὴ γυναίκα, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ αἱμόρροια καὶ ποὺ ὄχι
αὐτὸν τὸν ἴδιο, ἀλλὰ τὸ ἱμάτιο τὸ ὁποῖο φόραγε, μᾶλλον δὲ οὔτε αὐτὸ
ὁλόκληρο, ἀλλὰ μόνο τὸ κάτω μέρος ἀπ’ αὐτὸ ἄγγιξε…».
* * *
Νὰ γιατί ἡ Θεία Κοινωνία, θὰ πρέπει νὰ
εἶναι τὸ ὅραμά μας καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας. Καὶ γιὰ τοῦτο νὰ μὴ
λείπει μὲ τίποτα, ποτὲ καὶ γιὰ κανένα λόγο ἀπ’ τὸ πρόγραμμά μας.
Καὶ ὅπως ἔχουμε πάλι εἰπεῖ …
Κάθε μέρα νὰ εἶναι κι ἕνα βῆμα μας
πρὸς τὴν Θεία Κοινωνία! Μὲ τὴν μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν προσευχὴ
καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή μας.
Κάθε μέρα νὰ εἶναι ἕνας ἀγώνας κατὰ
τῶν παθῶν καὶ τῶν ἀδυναμιῶν μας, μὲ σκοπὸ τὴν μετάληψη τοῦ σώματος καὶ
τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου.
Κάθε μέρα νὰ ζοῦμε γιὰ τὸ Ἅγιο Ποτήριο!
Κι ἂς λένε ὅ,τι θέλουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν
πιστεύουν. Ἂς ἀγνοήσουμε παντελῶς τοὺς ἐχθρούς τῆς Πίστης. Αὐτοί,
ἐξάλλου, δὲν πρόκειται μὲ τίποτα νὰ ἀλλάξουν γνώμη, ὅ,τι καὶ νὰ δοῦν,
ὅ,τι καὶ νὰ ἀκούσουν.
Ὅπως δὲν ἄλλαξαν γνώμη καὶ οἱ Ἰουδαῖοι
ποὺ εἶδαν τόσα θαύματα νὰ γίνονται ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅπως τὴν ἀνάσταση
τοῦ Λαζάρου, γιὰ παράδειγμα. Τὴν ὁποία ἂν καὶ τὴν εἶδαν μὲ τὰ ἴδια τους
τὰ μάτια, καὶ ποτέ τους δὲν τὴν ἀμφισβήτησαν, τί ἔκαναν στὸ τέλος;
Ἀποφάσισαν νὰ φονεύσουν καὶ τὸν ἀναστημένο Λάζαρο, γιατί ἀντικρύζοντάς
τον ὁ λαὸς πίστευε στὸν Χριστό! Ἤ καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
γιὰ τὴν ὁποία ὄχι μόνο δὲν πίστεψαν σὲ ὅσα τοὺς εἶπαν ἀκόμη καὶ αὐτοὶ
οἱ σκληροτράχηλοι Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς δωροδόκησαν κι ἀπὸ
πάνω γιὰ νὰ ποῦν ὅτι … Τὸν ἔκλεψαν οἱ μαθητές Του!
Ναί, δὲν λείπει σὲ ὅλους αὐτοὺς τὸ θαῦμα, τὰ ἐπιχειρήματα κ.λπ., ἀλλὰ ἡ διάθεση.
Ἐμεῖς δέ, καμμία ἀμφιβολία ἢ καὶ
ἀνησυχία νὰ μὴ ἔχουμε, ὅταν μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ
Κυρίου, ἀπεναντίας νὰ μᾶς διακατέχει ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι γινόμαστε
«κοινωνοὶ τῆς Θείας φύσεως», ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες. Ναί, αὐτὸ
ἀκριβῶς! Μὲ τὴ Θεία Κοινωνία γινόμαστε «κοινωνοὶ τῆς Θείας φύσεως».
* * *
Ἐν τέλει ἂν ὑπάρχει κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο
θὰ πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε ὅσον ἀφορᾶ τὴ Θεία Κοινωνία, εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς
ποὺ ἀναφέρει καὶ πάλι ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Μία γιὰ μᾶς ἂς εἶναι ἡ ἀνησυχία
καὶ ἡ θλίψη, τὸ νὰ μὴ μετέχουμε στὴν Τροφὴ αὐτή. Δὲν εἶναι ἔργα
ἀνθρωπίνης δυνάμεως ὅσα προτίθενται. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔκανε αὐτὰ τότε σ’
ἐκεῖνο τὸ Δεῖπνο, Αὐτὸς τελεῖ καὶ τώρα τὰ μυστήρια αὐτά. Ἐμεῖς ἐπέχουμε
θέση ὑπηρετῶν. Ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τὰ ἁγιάζει καὶ τὰ μεταβάλλει εἶναι ὁ
ἴδιος ὁ Χριστός».
