«Νομίζω ότι, αν ο άνθρωπος δεν φυλάξει καλά την καρδιά του, όλα όσα
άκουσε τα ξεχνά και πέφτει σε αμέλεια, και έτσι ο εχθρός βρίσκει τόπο
μέσα του και τον ρίχνει κάτω.
Ένα λυχνάρι που τακτοποιήθηκε και φέγγει, αν αμελήσουν να του βάλουν
λάδι, σιγά σιγά σβήνει, και πλέον υπερισχύει το σκοτάδι. Και όχι μόνο
αυτό, αλλά καμιά φορά συμβαίνει να το πλησιάζει και ένα ποντίκι θέλοντας
να φάει το φυτίλι.
Και πρίν τελειώσει το λάδι και σβήσει, δεν μπορεί. Αν όμως δει ότι όχι
μόνο φλόγα δεν έχει, αλλά είναι πλέον και κρύο, τότε θέλοντας να
τραβήξει το φυτίλι ρίχνει κάτω και το λυχνάρι. Και αν αυτό είναι πήλινο,
γίνεται κομμάτια.
Έτσι όταν η ψυχή αμελεί, το άγιο Πνεύμα υποχωρεί σιγά σιγά, ώσπου σβήνει εντελώς η θερμότητά της.
Και στη συνέχεια ο εχθρός, αφού καταφάει την προθυμία της ψυχής, καταστρέφει και το σώμα με την αμαρτία.
Αν όμως ο άνθρωπος έχει καλή προαίρεση απέναντι στον Θεό και απλώς
παρασύρθηκε στην αμέλεια, ο Θεός, που είναι σπλαχνικός, βάζει μέσα του
τον φόβο του και τη μνήμη των τιμωριών και τον κάνει να επαγρυπνεί και
να φρουρεί από εκεί και πέρα τον εαυτό του με πολλή ασφάλεια, ως την ώρα
που θα τον επισκεφτεί ο Κύριος».
