Αυτή η θεϊκή αγάπη αποκαθιστά την ενότητα μιας διχασμένης καρδιάς ανάμεσα
στον κόσμο και τον Θεό. Αντικαθιστά τα πάθη του εγωισμού, του θυμού, της
πλεονεξίας, με τις αρετές της ταπεινώσεως, της αοργησίας, της φιλανθρωπίας.
Γράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «όταν αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν
πλέον, κανένα ίχνος κακότητος ή πονηρίας μπορεί να διατηρηθεί. Στην θέση αυτών
εισάγονται διάφορα είδη αρετών, που ενσωματώνουν την δύναμη της αγάπης. Έτσι,
με την ενοποίηση του ανθρώπου, πραγματοποιείται επίσης η ενοποίηση μεταξύ των
ανθρώπων».
Ο Κύριος μας καλεί όλους σε ενότητα, σε κοινωνία αγάπης με τον
Θεό και μεταξύ μας. Αποκαθίσταται έτσι η ειρηνική τάξη της ανθρωπίνης φύσεως
και η ειρήνευση της καρδιάς που είχε διασαλευθεί από την είσοδο της αμαρτίας
και την κυριαρχία των παθών. Η καρδιά έχει την αίσθηση ότι ο Θεός άνοιξε την καρδιά
Του σε σας και μας έχει περικλείσει μέσα στην θεϊκή Του αγάπη, όπως ακριβώς και
εμείς έχουμε ανοίξει την θύρα της καρδιάς μας για να εισέλθει Εκείνος μέσα μας.
Όταν η καρδιά ανοίγεται με αγάπη στον Θεό, επιστρέφει στον φυσικό της χώρο, στο
πατρικό της σπίτι του Θεού, και απολαμβάνει το προνόμιο να ανήκει στην μεγάλη
οικογένεια των παιδιών του Θεού. Αυτή η καρδιά απολαμβάνει την χαρούμενη
αντανάκλαση των ακτίνων της θεϊκής παρουσίας και αγάπης, ζει την μυστική
εμπειρία που υπερβαίνει κάθε λογική γνώση, και χαίρεται την απερίσπαστη
καρδιακή ησυχία που χαρίζει η καθαρή νοερά προσευχή και η καθαρή πνευματική
αγάπη.
Είναι αυτό που οι Άγιοι Πατέρες περιγράφουν ως ησυχία, πνευματική
έλλαμψη, θεωρία του θεϊκού φωτός. Η καρδιά έχει πλέον ανέλθει στα ανώτερα πνευματικά
επίπεδα και βιώνει καταστάσεις και εμπειρίες μυστικές. Το θεϊκό φως της
παρουσίας του Θεού γεμίζει την καρδιά και τον νου, και αποκαλύπτει τα μυστήρια
του Θεού. «Το φως της γνώσεως μπορεί να συγκριθεί με μία λυχνία που λάμπει
μέσα στο σκοτάδι, όταν το φως της μυστικής θεωρίας (=του οράν τον Θεόν) μπορεί
να συγκριθεί (ενν. κατ’ αναλογίαν) με το φως του πρωινού αστέρος που λάμπει εν
πλήρη ημέρα» (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).
