Ὁ δοῦλος ἀπέκτησεν ἐξουσίαν

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020
Ἀπόστολος: Πράξ. α΄ 1 – 8
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. α΄ 1 – 17
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

“ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι” (Ἰωάν. Α΄ 12)
Ὁ δοῦλος ἀπέκτησεν ἐξουσίαν.

Ἔχομεν γράψει καὶ πάλιν περὶ τοῦ θέματος τῆς δουλείας. Πρόκειται περὶ τῆς τραγικῆς ἐκείνης καταστάσεως κατὰ τὴν ὁποίαν, οἱ μὲν δοῦλοι… παύουν νὰ ἔχουν τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος καὶ ἀντιμετωπίζονται ὡς ἀνδράποδα καὶ πρόσωπα… δευτέρας κατηγορίας. Τὸ ἴδιο, ὅμως συμβαίνει καὶ εἰς τοὺς “κυρίους” των καὶ τὰς “κυρίας” των, τῶν ὁποίων ἡ προσωπικότης τραγικοποιεῖται, ὅταν δημιουργοῦν τὴν ἐντύπωσιν ὅτι εἶναι, ἀντιστοίχως, οἱ… πρώτης κατηγορίας ἄνθρωποι, συμπεριφερόμενοι, συνήθως, ὡς κυρίαρχα “θηρία” ἕτοιμα νὰ συνθλίψουν τοὺς ὑπηρέτας των!

Εἰς τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Πίστιν, ὅμως, ἐνῶ ἀκούονται οἱ ὅροι, “Κύριος” καὶ “δοῦλος”, ὑπάρχει τεραστία ἀπόστασις καὶ διάστασις εἰς τὴν ἑρμηνείαν των. Ἐδῶ, ὁ “Κύριος”, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ὡς ὁ Ἀληθινὸς Θεός, εἶναι ὄντως ὁ Κύριος καὶ Δημιουργὸς ἡμῶν, ὅμως ἔδειξε καὶ δεικνύει εἰς ἡμᾶς τοιαύτην ἀγάπην, ὥστε νὰ αἰσθανώμεθα Τοῦτον μᾶλλον ὡς φίλον καὶ ἀδελφόν, παρὰ ὡς “κύριον” καὶ “ἀφέντην”. “Ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν” (Ἰωάν. ΙΕ΄ 14-15). Τοῦτο, ὑπερβαλλόντως, ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς, κατὰ τὰ δραματικὰ γεγονότα τοῦ ἑκουσίου Αὐτοῦ Πάθους, ὅτε ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς δούλους Του νὰ συμπεριφέρωνται πρὸς Αὐτόν, ὡς τύραννοι καὶ βασανισταί!!!

Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ

Σήμερον, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, “δι’ ἧς ἐλυτρώθημεν τῆς τυραννίδος τοῦ Ἅδου” (Ἀναστάσιμος ὕμνος). Ἡ φράσις αὕτη καταδεικνύει μίαν φοβερὰν ἀλήθειαν! Ἡ ἀλήθεια δὲ εἶναι ὅτι ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἦτο καὶ εἶναι ὑποχείριον τῆς ἁμαρτίας, εὑρίσκεται εἰς τὴν δουλείαν αὐτῆς – “πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας” (Ἰωάν. Η΄ 34). Ἀφ’ ἧς στιγμῆς, ὅμως, κατελύθη τὸ κράτος τοῦ Θανάτου καὶ διὰ τοῦ ζωηφόρου Πάθους Του ὁ Κύριος, ἐνίκησε τὴν ἁμαρτίαν, …“ἐλυτρώθημεν”, δηλαδή, ἠλευθερώθημεν καὶ ἐξηγοράσθημεν ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅστις διὰ τοῦ ἰδίου Αἵματος κατέβαλε τὰ “λύτρα” καί… ἐνῶ εἴμεθα δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας μᾶς ἀνήγαγε εἰς “τέκνα Θεοῦ”. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας, ἔδωσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸ δικαίωμα, – ἐὰν θέλῃ – νὰ ζῇ καὶ βιώνῃ τὴν τελείαν ἐλευθερίαν πλησίον τῆς Θείας Ἀγάπης.

Δὲν εἶναι πλέον δοῦλος, ἀλλά… τέκνον Θεοῦ! Καὶ ὅπως ὑπάρχει τεραστία διαφορὰ μεταξὺ τῶν ὑπηρετῶν καὶ τῶν τέκνων, τοιουτοτρόπως ὕψωσεν ἡμᾶς ὁ Κύριος ἐκ τῆς δουλείας εἰς τὴν προνομιοῦχον θέσιν τῆς υἱότητος πρὸς τὸν Θεόν. Ὁ υἱὸς ἔχει δικαιώματα εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ πατρός…˙ κληρονομεῖ τὴν πατρώαν περιουσίαν˙ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ πατρός˙ φέρει ἐξουσίαν καὶ δίδει ἐντολὰς πρὸς τοὺς δούλους καὶ ὑπηρέτας˙ κάθηται πλησίον τοῦ πατρός του καὶ συνεσθίει καὶ συμπίνει καὶ συνεργάζεται καὶ γενικῶς… ὀλίγον ὑστερεῖ τῆς πατρικῆς… δεσποτείας! Ἀντιθέτως, εἰς τὸν δοῦλον, ἰσχύουν πολὺ διαφορετικοὶ κανόνες καὶ ὅροι… Ὁ δοῦλος, ὡς μᾶς προϋπέδειξεν ὁ Κύριος, “οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος”˙ δὲν συμμετέχει εἰς τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν˙ δὲν συνεσθίει μετὰ τῶν κυρίων αὐτοῦ ἐπὶ τῆς αὑτῆς τραπέζης˙ δὲν κληρονομεῖ τὴν περιουσίαν τῶν “αὐθεντῶν” του˙ δὲν συσκέπτεται μετὰ τῶν προϊσταμένων αὐτοῦ, καὶ ἄλλοις λόγοις… εἶναι δοῦλος καὶ ὑπὸ κυριαρχίαν!

Ἡ ἀντιστοιχία μετὰ τῆς ἀνθρωπίνης ταύτης διαστάσεως τῶν συγκεκριμένων ὅρων, εἶναι – θὰ ἔλεγον, σχεδὸν ἀσυμβίβαστος, ἐφ’ ὅσον… πόρρω ἀπέχουσι τὰ ἀνθρώπινα πράγματα ἀπ’ ἐκεῖνα τῶν Θείων…! Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἔδωσεν εἰς ἡμᾶς τὴν αἰώνιον ζωήν, πρὸ τῆς ὁποίας ὠχριοῦν ὅσαι καὶ ὅσα ὠφέλειαι καὶ ὠφελήματα ἀντιστοίχως, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ἀποκτήσωμεν, εἰς τὴν παροῦσαν τοιαύτην. Πῶς νὰ συγκρίνωμεν τὰ φθαρτὰ μετὰ τῶν ἀφθάρτων; Ποία σύγκρισις δύναται νὰ ὑπάρξῃ μεταξύ τῶν προσκαίρων καὶ τῶν αἰωνίων; Πόσον “ὕψωσεν” ὁ Κύριος τὸν Θεῖον Του Λόγον, προκειμένου νὰ μᾶς πείσῃ ὅτι “Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;“ (Μᾶρκ. Η΄ 36); Διὰ ταύτην, ἀκριβῶς, τὴν ἀλήθειαν, …ἑκατομμύρια Ἁγίων, – Ἀποστόλων, Ὁσίων, Μαρτύρων, Πατέρων, κ.ἄ. – ἐθυσίασαν κάθε πρόσ­καιρον καὶ ὑλικὴν ἀπόλαυσιν, ἀλλὰ καὶ ἐδέχθησαν κάθε βίαν, καὶ κάθε… σκληρὸν θάνατον, καὶ κάθε ἀτίμωσιν καὶ προσβολήν, …διὰ νὰ κληρονομήσουν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

“Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ

συμπολῖται  τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ” (Ἐφ. Β΄ 19)

Διὰ τούτων τῶν λόγων, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, οὐσιαστικῶς καταδεικνύει εἰς τοὺς Ἐφεσίους ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους τοὺς Χριστιανούς, τὴν κορυφαίαν συνέπειαν τὴν ὁποίαν ἔφερεν εἰς ἡμᾶς ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Εἴμεθα, δυνάμει, μέλη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Εἴμεθα κατὰ χάριν υἱοὶ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς ἰδικῆς Του Αἰωνιότητος καὶ Ἀθανασίας. Δι’ ἡμᾶς, δυνάμει καὶ θελήσει, δὲν ὑπάρχει Ἅδης καὶ Κόλασις αἰώνιος. Κατὰ τὸν Ἀναστάσιμον ὕμνον, “νεκρωθέντες ἀνέστημεν καὶ Ζωῆς ἠξιώθημεν˙ τὸν Παράδεισον ἐλάβομεν τὴν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν” (Ἀναστάσιμον κάθισμα πλ. Β΄ ἤχου). Δὲν εἴμεθα πλέον οἱ “ἄγνωστοι τοῦ Θεοῦ”, οἱ ὁποῖοι ἀπεξενώθημεν Τούτου ἕνεκα τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας, ἀλλ’ ἀντιθέτως διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, εἴμεθα οἱ “συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ” (Ἐφεσ. Β΄ 19). Τώρα πλέον, κατ’ οὐσίαν, δυνάμεθα νὰ ἀπευθυνώμεθα πρὸς τὸν Θεὸν ὡς εἰς Πατέρα καὶ νὰ λέγωμεν, “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς…”.

Ἡ σχέσις, ὅμως, αὕτη, ἡ ὀνειρώδης καὶ εὐκταία, θὰ ἐπιτευχθῇ ἐφ’ ὅσον θέλομεν καὶ ἐπιθυμοῦμεν ταύτην. Δυνάμει, ὡς εἴπομεν, εἶναι αὕτη… πραγματικότης! Θελήσει, ὅμως, εὑρίσκεται αὕτη εἰς τὴν ἡμετέραν διάθεσιν. Ἐκεῖνος μέν, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, “πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν” (Α΄ Τιμ. Β΄ 4). Αὕτη, ὅμως, ἡ Θεία θέλησις, δὲν ἀρκεῖ… ἐὰν δὲν θελήσωμεν καὶ ἡμεῖς. Γένοιτο!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν