ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΟΛΙΔΙΑ, Ο ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ ΚΛΕΠΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΝ ΔΕΝΔΡΟΝ

Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

Μετὰ ἀπὸ κάθε σφοδρὴ καταιγίδα, ὡς γνωστόν, γιὰ διαφόρους λόγους πολλοὶ δρόμοι μετατρέπονται σὲ ποτάμια καὶ ὁρμητικοὺς χειμάρρους, ποὺ...

...παρασύρουν ὁ,τιδήποτε βρεθεῖ στὸν δρόμο τους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πολλὰ φερτὰ ὑλικά. Κατὰ παρόμοιο τρόπο, ὁ χείμαρρος τῆς παγκοσμιοποιήσεως, μεταξὺ τῶν ἄλλων, μετέφερε στὴν Ἑλλάδα τὸ ξενόφερτο φαινόμενο οἱ Δῆμοι ὅλων τῶν πόλεων νὰ συναγωνίζωνται ποιά πόλι θὰ ὑψώσῃ στὸ κέντρο της τὸ ὑψηλότερο καὶ ἐντυπωσιακότερο χριστουγεννιάτικο δένδρο (!), ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τρέχουν ν’ ἀγοράσουν στολίδια γιὰ τὸ δικό τους δένδρο. Ἐφέτος, ὅμως, συνέβη τὸ ἑξῆς γεγονός: Ἕνας κλέφτης, ποὺ ὅλοι γνωρίζουν, ἀλλὰ κανένα ἀστυνομικὸ ὄργανο δὲν δύναται νὰ συλλάβῃ, παραμονὲς Χριστουγέννων ἅρπαξε μὲ περισσὴ θρασύτητα ἀπὸ τὴν ἐπίγεια στρατευομένη Ἐκκλησία δύο στολίδια, ποὺ ἐστόλιζαν χρόνια τώρα τὴν ἑλληνόφωνη (καὶ ὄχι μόνο) Ὀρθοδοξία, καὶ ἐξαφανίσθηκε βιαστικὸς πρὸς τοὺς οὐρανούς.

Ἐὰν μπορούσαμε νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε καὶ εἴχαμε πνευματικοὺς ὀφθαλμούς, θὰ τὸν βλέπαμε νὰ παραδίδῃ τὰ κλοπιμαῖα στὰ χέρια φωτεινῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐπιφορτισμένοι μὲ τὸν στολισμὸ ἑνὸς τεραστίων διαστάσεων καὶ ἀπεί­ρου κάλλους χριστουγεννιάτικου δένδρου, στημένου ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Τὸ μεγαλοπρεπὲς αὐτὸ δένδρο διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ φυσικὰ ἢ τεχνητὰ γήινα δένδρα, διότι εἶναι δένδρο οὐράνιο, πνευματικό. Ἀντὶ ἀπὸ πολύχρωμα λαμπιόνια, φωτίζεται ἀπὸ φωτεινὰ ἀγγελούδια. Εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν, ποὺ ἔφυγαν πρόωρα, ἀλλὰ βαπτισμένα, ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή. Καὶ ἀντὶ γιὰ διακοσμητικὲς μπάλλες, κατ’ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, στὰ κλαριά του εἶναι τοποθετημένα τὰ πνεύματα τῶν ἁγίων, τῶν δικαίων καὶ τετελειωμένων. «Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί», εἶχαν εἰπεῖ οἱ Ἄγγελοι στὸν «καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου» Κύριόν τους. Τώρα πλέον, μὲ τὰ δύο νέα στολίδια, ποὺ ἔφερε ὁ Θάνατος ἀπὸ τὴ γῆ (αὐτὸς ἦταν ὁ κλέφτης ὁ θρασὺς καὶ ἀσύλληπτος) συπλη­ρώθηκε ὁ κενὸς χῶρος, ὁ δὲ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εὐφραίνεται ἀπὸ τοὺς ὕμνους, ποὺ ψάλλουν πρὸς τιμὴν τῆς θείας ἐνανθρωπήσεώς Του τὰ δύο νεοφερμένα πνεύματα ἀπὸ τὴ γῆ. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας, τὸ στολίδι τοῦ παραδοσιακοῦ Ὀρθο­δόξου ἡσυχασμοῦ – μοναχισμοῦ καὶ τὸν σεβαστὸ π. Γεώργιο Μεταλληνό, τὸν σοφό, λόγιο καὶ ἀγωνιστὴ καθηγητή, τὸ στολίδι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας.Ὅσοι πιστοὶ εἴχαμε τὴν μεγάλη εὐλογία νὰ τοὺς γνωρίσουμε καὶ νὰ συνδεθοῦμε πνευματικὰ μαζί τους λυπηθήκαμε γιὰ τὴν ἀπώλεια – ἀποχωρισμό τους. Μᾶς παρηγορεῖ, ὅμως, ἡ θέσι καὶ ἡ παρρησία, ποὺ ἀναμφί­βολα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὸ καλύτερο μνημόσυνο γι’ αὐτοὺς ἐκ μέρους μας θὰ εἶναι ἡ μίμησή τους καὶ ἡ τήρηση τῶν διδαχῶν τους. Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν.