[...]
Η ψυχή [πού] δέχεται τη δοκιμασία σαν θεραπεία των ασθενειών της.
Ευγνωμονεί το Θεό και Του ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σε δοκιμασίες, βάλε
με σε πειρασμούς, βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου». Έτσι
ας αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες. Για τους ανθρώπους και τα άλλα
όργανα των δοκιμασιών μας ας μη νιώθουμε καμιά κακία, καμιά εχθρότητα. Η
ψυχή που δοξολογεί τον Πλάστη της, η ψυχή που ευγνωμονεί τον ουράνιο
Γιατρό, πλημμυρισμένη από ανέκφραστα αισθήματα, αρχίζει να ευλογεί τα
μέσα της θεραπείας της.
Καί νά! Ξάφνου ανάβει μέσα της η αγάπη πρός τούς
εχθρούς. Τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον εχθρό
του, θεωρώντας μάλιστα πως αυτό δεν αποτελεί στην πραγματικότητα θυσία αλλά
υποχρέωση, υποχρέωση ανάξιου δούλου. Από τώρα ο ουρανός είναι ανοιχτός.
Μπαίνουμε στην αγάπη πρός τον πλησίον και μέσω αυτής στην αγάπη πρός το Θεό.
Βρισκόμαστε στο Θεό και ο Θεός βρίσκεται σ’ εμάς. Να τι θησαυρό περιέχει η
πίστη, η μεσίτρια και χορηγήτρια της ελπίδας και της αγάπης. Αμήν.
Έρημος Αγίου Σεργίου, 1840
