Σε όλη αυτή την τραγική ιστορία του φόβου εκκλησιαστικών ταγών!, και πλείστων άλλων πιστοαπίστων, εξορίστηκε (sic) και το Πάνσεπτον Πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου, αφού φοβούνται οι προαναφερθέντες την παρουσία Της στην ακολουθία των Χαιρετισμών. Και το ερώτημα: Πού πήγαν τόσα κηρύγματα, τόσα γλυκόλογα για την αγάπη της, την στοργή και προστασία της και τα μυριάδες ηχηρά εγκώμια; Πληγώσαμε ανεπανόρθωτα την αγία Μορφή της, αφού κάναμε ιδεολογία την δειλία μας! Και δεν βρέθηκε έ ν α ς να σηκώσει ανάστημα και να φωνάξει: όλοι οι ορθόδοξοι πιστοί «πατείς με πατώ σε», στην προσωπική μας συνάντηση με την «Θεοτόκο και Μητέρα του Φωτός…»
Η στέρηση της θείας Κοινωνίας από τους πιστούς είναι ανεπίτρεπτη διάκριση εις βάρος των λαϊκών πιστών, που θέλουν «πίστει και πόθω» να προσέλθουν στο Μυστήριο της Ζωής. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη και τι λόγο θα δώσουν οι εκκλησιαστικοί υπεύθυνοι για την στέρηση- και με τον τρόπο αυτό την άμεση καταδίκη τους- από το Σώμα του Ζώντος Χριστού; Είναι ή δεν είναι ο Επίσκοπος, ο προεξάρχων της Ευχαριστιακής Συνάξεως και οι λαϊκοί συμμέτοχοι στο Ποτήριο της Αγάπης Του Κυρίου μας; Και πού πηγαίνει ο λόγος του ιερού Αυγουστίνου: «Τρώγε την ζωήν, πίνε την ζωήν, έχεις την ζωήν»; Τώρα είναι καιρός οι Πνευματικοί μας Πατέρες να πραγματώσουν τον προφητικό λόγο του Ιωήλ: «ο πραΰς έστω μαχητής». Αλλά και οι λαϊκοί να εντείνουν τις προσευχές, δεήσεις, παρακλήσεις, λιβανίσματα και κομβοσχοίνια. Όλοι, Κλήρος και λαός, καιρός να επαναλάβουμε τον λόγο της μετανοίας του ευγνώμονος ληστού: «Άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν»… Ίσως με τον τρόπο αυτό φανεί Ίλεως ο Θεός μας…
