Κάποτε ένας άνθρωπος βρισκόταν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Ένα σοβαρό πρόβλημα τον βασάνιζε. Ζήτησε να τον βοηθήσει ο Θεός και Του υποσχέθηκε ότι αυτό που θα βρει στο δρόμο της ζωής του θα Του το προσφέρει.
Ο Θεός ικανοποίησε βεβαίως το αίτημά του και θα περίμενε κανείς και ο άνθρωπος με τη σειρά του να εκπληρώσει κι αυτός το τάμα.
Στο δρόμο που βάδιζε βρήκε μια σακκούλα γεμάτη με αφράτα καρύδια. Πεινασμένος όπως ήταν, κάθισε κοντά σε μια βρυσούλα κι άρχισε να σπάζει τα καρύδια.
Όταν έφαγε και το τελευταίο καρύδι, θυμήθηκε την υπόσχεσή του.
Στενοχωρήθηκε λίγο, αλλά γρήγορα βγήκε από το αδιέξοδο.
Τι λέτε να σοφίστηκε; Τα τσόφλια!
Τα μάζεψε γρήγορα, τα έβαλε στη σακκούλα και είπε: «Θεέ μου, αυτά είναι δικά σου». Αυτός κράτησε τον καρπό και τα τσόφλια τα έδωσε στο Θεό!
Όλοι χαρακτηρίζουμε τη συμπεριφορά του προσβλητική. Και όμως την ίδια πράξη επαναλαμβάνουν πολλοί άνθρωποι. Πώς;
Τα τσόφλια της ζωής τους προσφέρουν στο Θεό και τον καρπό της ζωής, τα ωραιότερα χρόνια, τα προσφέρουν στο διάβολο.
«Τώρα που είμαστε νέοι θα ζήσουμε όπως θέλουμε και όταν γεράσουμε φροντίζουμε και για την ψυχή μας», λένε.
Τα γεράματα στο Θεό και τα νειάτα στο διάβολο. Αυτό κάνουν οι πολλοί. Τι πρέπει να κάνουμε όμως;
oikohouse
