Νά τούς φανερώνης στόν πνευματικό σου μέ τήν ἐξομολόγησι.
Νά προσεύχεσαι στόν Κύριο μέ θέρμη, ἀναθέτοντας σ' Ἐκεῖνον τήν ἀσθένειά σου καί ὁμολογώντας τήν ἀδυναμία σου.
Νά καλλιεργῆς μέσα σου τή συντριβή τοῦ νοῦ, τήν αὐτομεμψία καί, γενικά, ταπεινό φρόνημα.
Ν' ἀγαπήσης τή νηστεία, πού θανατώνει πρό παντός τούς σαρκικούς λογισμούς.
Ν' ἀγαπήσης τούς σωματικούς κόπους καί μόχθους, πού ταπεινώνουν τό σῶμα καί πνίγουν μέσα στόν ἱδρώτα σου τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων.
Νά ζῆς συνέχεια μέ τή μνήμη τοῦ θανάτου καί τῆς φοβερῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ.
Ν' ἀντιπαραθέτης στούς ρυπαρούς λογισμούς ἄλλους λογισμούς, ὑγιεῖς καί θεαρέστους.
Τέλος, ἄν εἶσαι δυνατός, περιφρόνησε καί περιγέλασε τούς λογισμούς, κι ὕστερα προσπέρασέ τους ἀδιάφορα.
Ὁ τελευταῖος αὐτός τρόπος ἐξευτελίζει τελείως τούς δαίμονες.
Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ, "Πνευματικό ἀλφάβητο", Ἱ. Μ. Παρακλήτου
