Μαρτυρία για τον π. Ιωάννη Καλαΐδη
Σέρρες 11/7/2010
Έχουν περάσει 30 λεπτά της ώρας,
από την στιγμή που πήρα την φωτογραφία του Παππά Γιάννη, του Πατερούλη μου
(έτσι τον αποκαλούσα) την τοποθέτησα μπροστά μου, πήρα την ευχή του έστω κι
έτσι (γιατί είμαι σίγουρη ότι είναι δίπλα μου) για να μπορέσω να αποτυπώσω πάνω
σ’ αυτό το χαρτί, όσο αυτό είναι εφικτό, μερικά από τα πάμπολλα θαυμαστά γεγονότα που έζησα κοντά του, που
μέσα από αυτά διαφαίνεται η Αγιότητά του, τα πάμπολλα Χαρίσματά του, η άμετρη
αγάπη του προς τα παιδιά του τα πνευματικά και όχι μόνο. Ήταν ο στοργικός
πατέρας που μας λείπει πολύ.
Όπως προείπα, πέρασαν 30 λεπτά κι
ακόμη δεν έγραψα τίποτα, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω με αναφιλητά.
Είμαι πολύ φορτισμένη συγκινησιακά, γι’ αυτό συγχωρέστε με όσοι θα διαβάσετε
αυτή την κατάθεση ψυχής (γιατί αυτό είναι) για την ακαταστασία του γραπτού.
Δοξάζω καθημερινά τον Τριαδικό
Θεό, την Παναγία μας και τον Άγιο Ραφαήλ με τη συνοδεία του που με αξίωσαν να
γνωρίσω τον Παππούλη, να περάσω κοντά του και κοντά στην Πρεσβυτέρα του
αμέτρητες ώρες. Να ακούω τις νουθεσίες του, να βλέπω το φωτεινό πρόσωπό του και
να με παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Έτσι έζησα από κοντά για πολλά
χρόνια έναν σύγχρονο Άγιο. Αυτός ήταν ο Πατέρας Ιωάννης για όσους τον γνωρίσαμε
από κοντά. Μία ασκητική, μία οσιακή, μία Αγία μορφή, με πολλά χαρίσματα, όπως
το διορατικό, το προορατικό και το Θεραπευτικό. Αυτά τα έζησα και δεν μπορεί
κανείς να μου τα αμφισβητήσει.
1ο Θαύμα
Πριν μερικά χρόνια, όταν ήταν
ακόμη εν ενεργεία ιερεύς ο π. Ιωάννης, μου συνέβη το εξής συγκλονιστικό: Ήταν
Κυριακή μεσημέρι όταν ξαφνικά κι ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στην Παράκληση του
Αγίου Ραφαήλ (την οποία έκανε ο π. Ιωάννης κάθε Κυριακή απόγευμα στον Ι. Ναό
του Αγίου Ραφαήλ στο Νεοχώρι Σιντικής) έπαθα μία ακατάσχετη μητρορραγία άνευ
λόγου μέχρι εκείνης της στιγμής, έτσι δεν μπόρεσα να πάω, πήγαν όμως κάποια
πνευματικά μου αδέλφια.
Η αιμορραγία ήταν τόσο σοβαρή και
τόσο ακατάσχετη που τρομαγμένη, μιας και είδα τον καναπέ στο σαλόνι όπου
καθόμουνα να γίνεται κόκκινος κι εγώ άρχισα να μη νιώθω καλά, ειδοποίησα μια
φίλη για να με βοηθήσει να σηκωθώ και να καλέσει ασθενοφόρο μιας και ήταν
αδύνατον να μετακινηθώ. Εντωμεταξύ τα παιδιά φθάσανε στον Άγιο Ραφαήλ χωρίς να
γνωρίζουν το πρόβλημά μου και μόλις συνάντησαν τον π. Ιωάννη, η πρώτη κουβέντα
ήταν:
«Η Ζαχαρούλα πού είναι;» και όπως
μου τά’ παν όταν επέστρεψαν… Εμείς του είπαμε: «Δεν ξέρουμε παπα Γιάννη, μάλλον
δεν μπόρεσε». Αυτός όμως μου είπαν σε έψαχνε φανερά ανήσυχος. Ήρθε εντωμεταξύ
και η κοπέλα που τηλεφώνησα να με βοηθήσει να πάω στο νοσοκομείο και διαπιστώνω
ότι δεν αιμορραγώ. Όχι απλώς λιγόστεψε η ροή, αλλά σταμάτησε τελείως.
Με βοήθησε η φίλη, έκανα μπάνιο
και μόλις καθήσαμε και κοιταζόμασταν απορημένες ψάχνοντας να βρούμε πώς έγινε
αυτό, γιατί ξέρουμε ότι αυτά δεν γίνονται έτσι, η συγκεκριμένη αιμορραγία όπως
τη ζήσαμε δεν σταματούσε χωρίς ιατρική παρέμβαση, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο
π. Ιωάννης.
Θα σας πω τη συνομιλία μας όπως
ακριβώς ειπώθηκε.
-Π. Ιωάννης: Παιδί μου, Ζαχαρούλα
είσαι καλά, πονάς;
-Ζαχαρούλα: Γιατί Πατέρα μου, συνέβη
κάτι;
-Π. Ιωάννης: Δεν ξέρω παιδί μου,
ένιωθα ότι δεν είσαι καλά κι επειδή δεν ήξερα τι έχεις, δεν ξέρω πως μου ήρθε
και σου διάβασα το Ευαγγέλιο της αιμορροούσης. Σου διάβασα μια ευχή για
αιμορραγία.
Έμεινα άφωνη… Έκλαιγα με λυγμούς
και του εξήγησα φυσικά τι πέρασα και το θαυμαστό γεγονός της άμεσης διακοπής
της αιμορραγίας. Τότε κατάλαβα ότι ζούσα ένα ακόμη θαύμα, αποτέλεσμα των
προσευχών αυτού του Αγίου ανθρώπου με το θεραπευτικό χάρισμα όπως προείπα.
Μου τηλεφώνησαν και τα αδέλφια
που πήγαν στην Παράκληση και μου είπαν ότι με έψαχνε ο Παππούλης και κατάλαβαν
ότι έβλεπε τον κίνδυνο που διέτρεχα από την αρχή κι εξελίχθηκαν όλα όπως τα
εξήγησα πιο πάνω.
