«Εἶναι μία κουβέντα, πού τήν ἔκανα κάποτε μέ τήν
ἀδελφή μου, πολύ, πολύ πρίν γίνω κληρικός, εἴκοσι χρόνων νά ἤμουνα; Κάπου ἐκεῖ.
Τῆς λέω:
«Ἄν ἔπρεπε νά σέ ἐμπιστευτῶ σέ κάποιον, σέ ποιόν μποροῦσα; Σέ ἕναν νέο
φρόνιμο ἤ σέ ἕναν ἡλικιωμένο, γέρο ἄνθρωπο, πού δέν εἶχε ζήσει καλά στή ζωή
του;». Καί τῆς εἶπα: «Στό φρόνιμο νέο, γιατί ὁ ἡλικιωμένος ἄνθρωπος πού ἔμαθε
ἄσχημα, εἶναι μουρντάρης!». Καί πόσα τέτοια ἀκούω! Νά διδάσκουν παπποῦδες τά
ἐγγονάκια τους ἄσχημα πράγματα. Τό θέμα τῆς ἠθικῆς, μέ τή στενή σημασία, δέν
γνωρίζει ὅρια ἡλικίας».
