Παρόλα
αυτά δεν πρέπει να απέχουμε από τη μετοχή μάς στή Θεία Κοινωνία, μόνο
και μόνο επειδή έχουμε έντονο το συναίσθημα της αμαρτωλότητάς
μας.
Απεναντίας, θα πρέπει να προσερχόμαστε και να κοινωνούμε με
περισσότερη λαχτάρα και δίψα, για να βρούμε σ' Αυτήν την υγεία τής ψυχής
και την καθαρότητα τού πνεύματος. Πάντοτε όμως με ταπείνωση και πίστη
και κρίνοντας συνεχώς τούς εαυτούς μας ως ανάξιους μιας
τέτοιας Χάρης.
Στη Θεία Κοινωνία πρέπει να αναζητούμε μάλλον το φάρμακο
για τις πληγές και τα τραύματά μας. Αν περιμένουμε να φθάσουμε σε
τέτοιο πνευματικό ύψος και καθαρότητα, ώστε να θεωρήσουμε τον εαυτό μάς
ως ικανό και άξιο τής μετοχής μάς στα Άγια Μυστήρια, τότε πραγματικά δεν
θα ήμασταν σε θέση να κοινωνήσουμε ούτε μια φορά το χρόνο.
