Στό
χωριό Αὔρα Καλαμπάκας κατά τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ἦταν
ἐφημέριος ὁ π. Παναγιώτης Παρασκευᾶς. Ἐλάχιστα
γνωρίζουμε γι᾿ αὐτόν τόν σεβαστό Λευΐτη. Ὁ ἴδιος σημειώνει
κάπου ὅτι χειροτονήθηκε διάκονος στό χωριό Διάλυση καί
ἱερέας στό Καστράκι. Ὕστερα ἐφημέρευε στό χωριό Αὔρα κατά
τά ἔτη 1861–1886. Ἀπό ἐνωρίς ἐκοιμήθη ἡ πρεσβυτέρα του μαζί
μέ τό νεογέννητο βρέφος. Ἔτσι στό ἑξῆς ζοῦσε σάν καλόγηρος.
Στά
ἱερατικά του καθήκοντα ἦταν πολύ συνεπής. Τά ἐκτελοῦσε μέ
πολλή προσοχή καί εὐλάβεια. Ἡ παράδοση τοῦ χωριοῦ διέσωσε
δυό μεγάλα ἔργα τοῦ π. Παναγιώτου. Τό πρῶτο εἶναι ἡ
ἁγιογράφηση τοῦ μοναστηριακοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου,
πού ἔγινε τό ἔτος 1869 «διά συνδρομῆς καί δαπάνης» του, ὅπως
μαρτυρεῖ ἡ ἐπιγραφή.
Ἐκεῖνο
ὅμως πού φανερώνει τήν ἁγιότητα τοῦ π. Παναγιώτου εἶναι τό
θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς κόρης τοῦ Τουρκαλβανοῦ Νταϊλιάν–Ἀγᾶ,
τοῦ τελευταίου Ἀγᾶ τοῦ χωριοῦ, πού ἦταν ἄλαλη καί κωφή. Ὁ Ἀγᾶς
τήν πῆγε σέ πολλούς γιατρούς ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα. Τέλος
κατέφυγε στόν ἅγιο λειτουργό τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, π.
Παναγιώτη. Ὁ παπα– Παναγιώτης ἐνήστευσε, προσευχήθηκε, τῆς
διάβασε εὐχή καί τήν σταύρωσε. Ἡ κωφάλαλη θαυματουργικά
μίλησε καί ἀπέκτησε τήν ἀκοή της. Ὁ πατέρας της ἀπό
εὐγνωμοσύνη δώρησε στό Βακούφι (Ἐκκλησία) 80 στρέμματα
χωράφια πού ἡ ἐκκλησία τά ἔχει μέχρι σήμερα, καί τό οἰκόπεδο
δίπλα στήν πλατεία ὅπου ἀργότερα χτίστηκε ὁ ἐνοριακός ναός
τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Ὁ Νταϊλιάν–Ἀγᾶς μετά τό θαῦμα σεβόταν
καί τιμοῦσε τήν πίστη μας.