Στ’ ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅλα
τὰ ἀθλήματα εἶναι καταπληκτικά,
γιατί προϋποθέτουν ἀγώνα. Ὁ,τιδήποτε ἀπ’ αὐτὰ μᾶς γοητεύει,
στὴν οὐσία δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο,
παρὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἴδιας τῆς
προσπάθειας, τοῦ μόχθου, τοῦ κόπου τοῦ πολὺ καὶ τῆς ἀγρύπνιας,
ποὺ ἐμπεριέχουν.
Ἡ ὀρειβασία ὅμως, ἡ ἀναρρίχηση καὶ ὁ ἀλπινισμός, στὰ σίγουρα ἔχουν κάτι τὸ μοναδικό. Ξεχωρίζουν ὁπωσδήποτε ἀπ’ ὅλα τὰ ἀθλήματα. Σαφῶς ὑπερέχουν!
* * *
Καὶ νὰ γιατί…
Πρῶτα – πρῶτα οἱ ἀλπινιστὲς καὶ
οἱ ὀρειβάτες, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς
ἄλλους ἀθλητές, βρίσκονται καθ’
ὅλη σχεδὸν τὴν διάρκεια τῆς ἀγωνιστικῆς τους προσπάθειας, μακριὰ
ἀπ’ τὶς κάμερες, τοὺς φωτογραφικοὺς φακοὺς καὶ τὴ δημοσιότητα.
Γιατί ποιὸς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀκολουθήσει ἐκεῖ ψηλὰ, πού ἀνεβαίνουν; Ὁπότε δὲν ὑπάρχουν χορηγοί, «σπόνσορες», διαφημιστές…
Στὴ συνέχεια, ἐπειδὴ δὲν ἀγωνίζονται σὲ στάδια, δὲν μποροῦν νὰ
ὑπολογίζουν οὔτε καὶ σ’ αὐτὸ τὸ
ἐνθαρρυντικὸ χειροκρότημα τῶν
κερκίδων!
Ἔπειτα, δὲν συμπεριφέρονται
ἀνταγωνιστικά, ἐχθρικὰ ἢ καὶ μὲ
ἀντιπαλότητα. Γιατί τὸ ἴδιο τὸ
ἄθλημα δὲν προσφέρεται γιὰ κάτι
τέτοιο! Σκοπὸς τους εἶναι ἡ κατάκτηση τῆς κορυφῆς, ἀκόμη καὶ τῆς
πλέον μεγάλης. Ἆραγε, πόσοι μποροῦν ὡς ἐκεῖ νὰ φθάσουν;
Αὐτό, βέβαια, σὲ καμμία περίπτωση δὲν σημαίνει πὼς δὲν ἔχουν
ἀντιπάλους. Αὐτοὶ οὐσιαστικὰ εἶναι
δύο, ἐξίσου πολὺ σκληροὶ καὶ ἀδάμαστοι, λές. Πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο
τους τὸν ἑαυτό, τὶς ἀδυναμίες τοῦ
ὁποίου -σωματικὲς ἀλλὰ καὶ ψυχικὲς- πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ξεπεράσουν ὅσο γίνεται…
Κι ὕστερα εἶναι ἡ ἴδια ἡ φύση, μὲ
ὅλες της τὶς ἀντιξοότητες. Δηλαδὴ
τὶς κατακόρυφες καὶ ἀπόκρημνες
πλαγιές, τοὺς ἀφιλόξενους γκρεμοὺς καὶ βράχους, τὰ ξεροβόρια
καὶ τὶς θύελλες, τοὺς ἀνέμους ποὺ
ἐκεῖ πάνω τρέχουν μὲ 350 χιλιόμετρα τὴν ὥρα, τὶς καταιγίδες, τὶς
ἀστραπὲς καὶ τὶς βροντές, τὴ θερμοκρασία ποὺ ἀπὸ +30oC στοὺς
πρόποδες μπορεῖ νὰ φθάσει καὶ
στοὺς -40οC στὶς κορυφές, τὸ ὀξυγόνο ποὺ ὅλο καὶ λιγοστεύει…
Οἱ συνθῆκες αὐτὲς τῆς φύσης
μάλιστα, μὲ τίποτα δὲν προσφέρουν «χέρι» νὰ πιαστεῖς, νὰ προχωρήσεις, ν’ ἀνέβεις, στὰ ψηλὰ νὰ
φθάσεις.
Συνεπῶς πορεύεσαι, μάχεσαι,
μοχθεῖς καὶ ἀνεβαίνεις μόνος ἢ
σχεδὸν μόνος…
Κι ἂν δίπλα σου
κάποιοι ἄλλοι βρίσκονται, τότε
τοὺς ἀγαπᾶς πιὸ πολύ, τοὺς θεωρεῖς ἀπαραίτητους στ’ ἀνέβασμά
σου, εἶναι οἱ συναγωνιστές σου,
ποτὲ οἱ ἀντίπαλοί σου. Δὲν γίνεται,
ἐκ τῶν πραγμάτων πιά, νὰ τοὺς
δεῖς διαφορετικά.
Καὶ προχωρώντας, τότε ποὺ ὡς
ἄνθρωποι ποὺ εἶναι, ἀρχίζουν νὰ
κουράζονται πολὺ καὶ τοὺς ἐγκαταλείπουν σιγὰ-σιγὰ οἱ σωματικές
τους δυνάμεις, κατάκοποι στὰ ὕψη,
τί μπορεῖ νὰ τοὺς κάνει νὰ σταθοῦν
ὄρθιοι, ἀλλὰ καὶ νὰ προχωρήσουν
ὅσο γίνεται; Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἐπιστράτευση τῶν ἠθικῶν τους πλέον
δυνάμεων. Τίποτ’ ἄλλο!
* * *
Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε οἱ ἀλπινιστὲς σ’ αὐτὴ τους τὴν ἀγωνιστικὴ
προσπάθεια μοιάζουν μὲ τοὺς
Ἀσκητὲς καὶ τοὺς Ἁγίους. Ναί!
Ξεκινοῦν ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ χωρὶς
δημοσιότητες καὶ χειροκροτήματα
ὅπως ἐκεῖνοι…
Ἀγωνίζονται στὸ ἔπακρο καὶ
ἐξαντλοῦν ἀκόμη καὶ τὸ τελευταῖο
στοιχεῖο τῆς δύναμής τους ὅπως
ἐκεῖνοι..
Ξεπερνοῦν τὸν ἑαυτό τους,
αἰσθάνονται ὅτι πορεύονται μοναχοί, ἀγαποῦν ὅλους καὶ στὸ τέλος
σκαρφαλώνουν μὲ τῆς ψυχῆς τὰ
γόνατα, πάλι ὅπως ἐκεῖνοι…
* * *
Νὰ τὸ ἰδανικὸ ἀγώνισμα φίλοι!
Ποὺ γιὰ νὰ τὸ ἀκολουθήσει κανεὶς
δὲν χρειάζεται νὰ βρίσκεται κάπου
στὸν Ὄλυμπο, στὰ Ἰμαλάϊα ἢ σὲ
ἀπόκρημνους βράχους. Ἀρκεῖ κι
αὐτὸ τὸ φτωχικό του δωμάτιο… Ἀρκεῖ καὶ ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζεῖ…
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2001 6 Δεκεμβρίου 2013
