Σ᾽ ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, κάπου στήν Πολωνία, τό 1945, βρισκόταν
ἔγκλειστο ἕνα ἀγόρι 14 ἐτῶν. Ἦταν ψηλός, λεπτός, κι εἶχε ἕνα φωτεινό
χαμόγελο. Κάθε μέρα μία κοπελίτσα ἐρχόταν στήν ἐξωτερική πλευρά τοῦ
συρματοπλέγματος. Πρόσεξε τό ἀγόρι καί τό ρώτησε ἄν μιλοῦσε Πολωνικά, κι
ἐκεῖνος εἶπε ναί. Ἐκείνη τοῦ εἶπε ὅτι ἔδειχνε πεινασμένος, κι ἐκεῖνος
συμφώνησε. Τότε ἐκείνη ἔβαλε τό χέρι στήν τσέπη της καί ἔβγαλε καί τοῦ
ἔδωσε τό μῆλο της. Αὐτός τήν εὐχαρίστησε, κι ἐκείνη ἔφυγε.
Τήν ἄλλη μέρα
ἦρθε ἐκείνη πάλι μ᾽ ἔνα μῆλο, πού τοῦ τό ἔδωσε. Κάθε μέρα ἐκείνη
περπατοῦσε δίπλα στό συρματόπλεγμα μέ τήν ἐλπίδα νά τόν δῆ, κι ὅταν τόν
ἔβλεπε, γεμάτη χαρά τοῦ πρόσφερε ἕνα μῆλο, μέ ἀντάλλαγμα λίγη κουβέντα
μαζί του. Μία μέρα ἐκεῖνος τῆς εἶπε νά μήν ξανάρθη ἄλλο, ἐπειδή θά τόν
μετέφεραν σέ ἄλλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Καθώς ἀπομακρυνόταν, μέ τά
δάκρυα νά κυλοῦν ἀπ᾽ τά μάτια του, ἀναρωτιόταν ἄν θά τήν ξανάβλεπε ποτέ
του. Ἐκείνη ἡ κοπέλλα ἦταν ἡ μόνη εὐγενική ψυχή πού εἶχε συναντήσει
ἀνάμεσα στόν φράκτη.
Τά κατάφερε τελικά μέ τά στρατόπεδα, καί ἔφυγε
μετανάστης στήν Ἀμερική. Τό 1957 οἱ φίλοι του τοῦ κανόνισαν ἕνα ραντεβού
μέ μία κοπέλλα, γιά τήν ὁποία ἐκεῖνος δέν ἤξερε τίποτε. Τήν συνάντησε,
καί στή διάρκεια τοῦ δείπνου ἔκαναν συζήτησι γιά τήν Πολωνία καί τό
στρατόπεδο. Ἡ κοπέλλα εἶπε ὅτι τήν περίοδο ἐκείνη βρισκόταν στήν
Πολωνία, καί ὅτι μιλοῦσε μ᾽ ἕνα ἀγόρι καί καθημερινά τοῦ ἔδινε ἕνα μῆλο.
Ἐκεῖνος ρώτησε ἄν τό παιδί ἦταν ψηλό, σκελετωμένο, καί ἄν κάποτε τῆς
εἶπε νά μήν ξαναπάη ἐπειδή θά ἔφευγε. Καί ἡ κοπέλλα εἶπε ναί. Ἦταν
ἐκείνη ἡ ἴδια, τό νέο κορίτσι πού πήγαινε κάθε μέρα καί τοῦ ἔδινε μήλα.
Μετά ἀπό δώδεκα χρόνια, μετά ἀπ᾽ τόν πόλεμο, σέ μία ἄλλη χώρα…
συναντήθηκαν καί πάλι.
Πόσες εἶναι οἱ πιθανότητες νά συμβῆ κάτι τέτοιο;
Τό ἴδιο ἐκεῖνο βράδυ τήν ζήτησε σέ γάμο, καί τῆς εἶπε ὅτι ποτέ πιά δέν
θά τήν ἄφηνε νά φύγη. Κι ἀκόμα σήμερα εἶναι ἕνα εὐτυχισμένο ζευγάρι.
