Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ῥοστὼφ
Μὴ ζηλεύεις, ἀδελφέ μου, κανέναν ἄνθρωπο γιά τὴν εὐτυχία του ἐδῶ στή γῆ.
Μὴ ζηλεύεις τὸν πλούσιο καὶ τὸν ἔνδοξο. Μή ζητᾶς «θησαυροὺς ἐπὶ τῆς
γῆς, ὅπου σής καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διωρίσουν καὶ
κλέπτουσι» (Ματθαῖος 6. 19).
Νά ζηλεύεις καὶ νά μιμεῖσαι τὸν ἐργάτῃ τῆς ἀρετῆς, τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ
τὸν χαριτωμένο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν πιὸ ἔνδοξο ἀπὸ τοὺς ἐνδόξους καὶ
τὸν πιὸ πλούσιο ἀπὸ τοὺς πλουσίους, ποὺ ἀποταμιεύει «θησαυροὺς ἐν
οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου
Μὴ ζηλεύεις αὐτόν πού ἐπαινοῦν καὶ κολακεύουν οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἀνθρώπινοι
ἔπαινοι εἶναι ἀσταθεῖς καὶ εὐμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα εἶναι ἰδιοτελεῖς
καὶ ὑστερόβουλοι. Σήμερα τὰ λόγια τους «γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον»
(Ψαλμοὶ 18. 11). Αὔριο τὸ στόμα τους «ἀράς καὶ πικρίας γέμει» (Ῥωμαίους
3. 14). Ζήλεψε λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀφανοῦς καὶ ἀδόξου κατὰ κόσμον
ἀνθρώπου τῆς ἀρετῆς, «οὐ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἐκ τοῦ Θεοῦ»
(Ῥωμαίους 2. 29).
Μὴ λιώνεις ἀπὸ τὸν φθόνο βλέποντας ἄλλους νά ἔχουν ὅσα ἐσὺ δέν ἔχεις. Ὁ
δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ σένα σὲ ποιόν θὰ δώσει κι ἀπὸ
ποιόν θὰ στερήσει, πότε θὰ χαρίσει καὶ πότε θὰ ζητήσῃ, τὶ θὰ δώσει καί
τί θὰ ἀφαιρέσει. «… ἤ οὐκ ἔξεστί μοι ποιήσαι ὅ θέλω ἐν τοῖς ἐμοῖς;»,
λέει ὁ ἴδιος στούς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος πού διαμαρτυρήθηκαν γιά τὴν
«ἄδικη» μεταχείρησή τους (Ματθαῖος 20. 1-16).
Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος εἶναι αἰτία κάθε κακοῦ καὶ ἐχθρὸς κάθε καλοῦ. Ἀπ’
αὐτὴ τὴν αἰτία ὁ Κάϊν φόνευσε τὸν Ἄβελ, ὁ Ἠσαῦ θέλησε νά ἐξοντώσει τὸν
Ἰακώβ, ὁ Σαοὺλ καταδίωξε τὸν Δαβίδ.
Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος τυφλώνουν τὸν νοῦ, ἀμαυρώνουν τὴν ψυχή, σκοτίζουν
τή συνείδηση, θλίβουν τὸν Θεό, χαροποιοῦν τοὺς δαίμονες, κλείνουν τὸν
οὐρανό, ἀνοίγουν τὴν κολάσῃ. «Ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ
ἐστὶ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καὶ οὐκ οἶδε πού ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία
τύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ» (Ἀ’ Ἰωάννης 2. 11).
Πνευματικό Αλφάβητο
Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996
