Αγαπημένε μου Πατέρα, Μάρκε Μανώλη, την ευχή σου.
Ήρθε για ακόμη μια φορά, η ώρα να γράψουμε κάτι, με αφορμή την μακαρία κοίμησή σου, την 16 Απριλίου του 2010.
Πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός πατέρα μου; Η απουσία σου, είναι
αισθητή, οδυνηρή, δύσκολη, μας λείπεις πάρα πολύ, αισθανόμαστε ότι
πλέουμε σε ανοικτό πέλαγος, χωρίς τον άγιο καπετάνιο και οιακοστρόφο
μας.
Η ζωή σου, ήταν όλη μία θυσία, μία προσφορά στον
πλησίον. Εσύ Γέροντά μου, είχες πεθάνει για τον εαυτό σου και ζούσες
μόνο για τον συνάνθρωπο. Βλέποντάς σε, κάποιος, έμενε έκπληκτος από την
θυσιαστική αγάπη και τις αντοχές σου.
Το ποίμνιό σου, σε
αγάπησε σφόδρα, διότι πρώτος το αγάπησες και το υπηρέτησες εσύ. Τα
πνευματικά σου παιδιά, σε έχουν καθημερινά, στον νου και στην καρδιά
τους, για αυτά δεν έχεις πεθάνει, αλλά ζεις και κατοικείς μέσα τους.
Μπορεί να πονάνε, διότι τους λείπεις αφάνταστα, αλλά ταυτόχρονα
αισθάνονται την παρηγοριά του Παναγίου Πνεύματος, καθώς γνωρίζουν ότι
είσαι παρών στην ζωή τους και πρεσβεύεις συνεχώς για αυτά.
Πάρα πολλοί σε φθόνησαν και σε πολέμησαν, πατερούλη μου, πάρα
πολλοί.... Δεν άντεχαν το γεγονός, ότι τους θύμιζες την ΑΝΘΡΩΠΙΑ τους,
τους έδειχνες πώς πραγματικά ήθελε ο Θεός να είναι. Το φως της
πεντακάθαρης ζωής σου, τους έκανε να θέλουν να κρυφτούν, να θέλουν να το
εξαφανίσουν, καθώς ήταν πονηρά τα έργα τους.
Εσύ όμως και
τους εχθρούς σου αγαπούσες. Δεν κράταγες κακία, για κανέναν απολύτως.
Όλους τους δεχόσουν στην μεγάλη αγκαλιά σου. Ήσουν αληθινός Ποιμένας. Η
εν Χριστώ αγάπη σου, δεν είχε όρια.
Πολυαγαπημένε μου
Πατέρα, σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ για όλα. Δεν θα σε ξεχάσουμε
ποτέ. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντοτε, το Πρότυπό μας. Είθε όλοι οι
πιστοί, όλοι οι πονεμένοι, να γευθούν τις δωρεές, που προέρχονται από
τις μεσιτείες σου στον Κύριο. ΑΜΗΝ.
Με απέραντη αγάπη.
Ένας ανάξιος νέος.
Τέκνο του Αγίου Δημητρίου
Y.Γ. Αυτό το Σάββατο το πρωί, εις τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Διονύσου, θα τελεστεί το εννεαετές μνημόσυνο του αγίου Γέροντα.
