«Μητέρα, απόψε είδα ένα όνειρο καί δέν
φεύγει από τό μυαλό μου. Ήμουν στό σπίτι καί μπήκε ένας νεαρός, 2-3
χρόνια μικρότερος μου, καί μου είπε: Είμαστε αδέλφια. Αλλ' εμένα η
μητέρα μας δέν μέ άφησε νά είμαι μαζί σου σήμερα. Δέν μέ άφησε νά παίξω
ποτέ μαζί σας, νά γελάσω καί νά κλάψω.
Τότε εγώ του απάντησα ότι δέν έχω
αδελφό. Μόνο μιά αδελφή 2 χρόνια μεγαλύτερη. Αυτός όμως επέμενε καί μου
είπε νά σέ ρωτήσω τί έκανες κάποιο πρωινό του Μαρτίου καί νά σου πω ότι,
όπως μεγαλώσαμε εμείς, θά μεγάλωνε κι αυτός»...
Η μητέρα, όταν άκουσε αυτά, λιποθύμησε!
Καί, όταν συνήλθε, ομολόγησε στά παιδιά της τί είχε κάνει εκείνο τό
πρωινό... Ότι δηλαδή, όταν έμεινε έγκυος στό 3ο «παιδί» τους, τό
συζήτησαν μέ τόν άνδρα της, τήν αδελφή της καί μιά φίλη, όπως γίνεται
συνήθως, καί αποφάσισαν νά μή γεννηθεί αυτό τό παιδί. Έτσι προχώρησαν
στήν έκτρωσή του.
Η μητέρα αισθανόταν άσχημα καί γιά
χρόνια ο Πνευματικός δέν της επέτρεπε τή θεία Κοινωνία. Αλλά καί συχνά,
όταν τό θυμόταν, μελαγχολούσε καί έκλαιε γιά πολλά χρόνια, οπότε συνέβη
τό προηγούμενο όνειρο στό γιό της...
Είναι τό μόνο θανάσιμο αμάρτημα, πού καί
έξομολογούμενο μέ ταπείνωση καί ειλικρίνεια, συγχωρείται ασφαλώς, άλλά
ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΑΙ. Παραμένουν καί επανέρχονται οι τύψεις ισόβια! Καί
γίνεται αυτό, γιά νά μήν επαναλαμβάνεται, άλλά καί διηγούμενο νά
προφυλάσσει καί σωφρονίζει τούς «αγνοούντας» καί ολιγοπίστους
