Ο Πατέρας Μάρκος Μανώλης ήταν ο πνευματικός πατέρας της πατρικής μου οικογένειας. Τον αγαπούσαμε και τον σεβόμασταν όλοι πάρα πολύ και τον συμβουλευόμασταν σε κάθε κρίσιμο βήμα της ζωής μας. Αργότερα ευλόγησε τον γάμο και τις βαπτίσεις των δύο παιδιών που αποκτήσαμε. ΄Ηταν πολύ κοντά μας πνευματικά όπως άλλωστε και σε όλους όσους τον χρειάζονταν. Λίγο πριν τον γάμο μας με τον σύζυγό μου και ενώ είχε έρθει να ευλογήσει το χώρο εργασίας μας με πλησίασε ιδιαιτέρως και μου είπε τα εξής:
Παρασκευή θα παντρευτείς σε λίγο και θα πάρεις ένα καλό παιδί και όλα καλά θα είναι μόνο που αργότερα θα συμβεί κάτι που θα σας στεναχωρήσει λίγο και θα κρατήσει για λίγο χρονικό διάστημα. Τότε εγώ τρομαγμένη ρώτησα τι θα είναι αυτό και εκείνος που είδε πως ανησύχησα (ποτέ δεν ήθελε να πικραίνει) με διαβεβαίωσε πως όλα θα ξεπεραστούν σύντομα και ότι δεν θα είναι κάτι τόσο σοβαρό με την βοήθεια του Θεού. Τα λεγόμενά του θάφτηκαν στη μνήμη μου και έτσι πορεύτηκα χωρίς να το πολυσκέφτομαι.
Το 1999 γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, κοριτσάκι, και πάλι όπως συνηθίζαμε στις 8 μέρες καλέσαμε τον πατέρα Μάρκο να το ευλογήσει αλλά και να του δώσουμε το όνομα που είχαμε επιλέξει. Στην επίσκεψή του στο σπίτι μας κι ενώ ήμασταν όλοι μαζεμένοι μου έδωσε ένα χρυσό σταυρό σαν δώρο (συνήθιζε να φέρνει πάντα μια ευλογία στα νεογέννητα παιδιά). Απόρησα βέβαια για το δώρο αυτό καθώς όλοι όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν καλά πως ο παππούλης μας δεν είχε ποτέ σχέση με τα χρήματα και τα ακριβά δώρα.
Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό με τις υποχρεώσεις και τις φροντίδες που έχει μια οικογένεια και το καλοκαίρι του 2018, σχεδόν εννέα χρόνια μετά την κοίμηση του πνευματικού μας πατέρα και ενώ η κόρη μας είχε γίνει 19 χρόνων εντελώς ξαφνικά αρρώστησε βαριά χωρίς κάποια ένδειξη και έχασε την επαφή της με το περιβάλλον. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας και εντελώς σοκαρισμένοι καθώς το παιδί δεν είχε κάποιο ιστορικό υγείας μεταφερθήκαμε εντελώς τυχαία σαν να μας οδήγησε κάποιος στην νευρολογική κλινική του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Εκεί διαπιστώθηκε πως η κόρη μας έπασχε από οξεία μηνιγγοεγκεφαλίτιδα.
Το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ο αγαπημένος μου πνευματικός πατέρας καθώς ήμουν βέβαιη πως μόνο με την δύναμη της προσευχής του όλα θα πήγαιναν πολύ καλά! Έτσι επικοινώνησα με τις πνευματικές μου αδερφές και τις πληροφόρησα για όσα μας είχαν συμβεί. Εκείνες αμέσως συνέτρεξαν και εκτός από την αδιάλειπτη προσευχή τους έφεραν στο παιδί το σκουφάκι του Πατέρα Μάρκου και του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου καθώς και ιερά λείψανα ως ευλογία πριν από τις σοβαρές εξετάσεις της κόρης μας. Τώρα δίπλα στην αγωνία μας γεννήθηκε και η ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά με την βοήθεια του Θεού!
Πράγματι τις επόμενες ήμερες μια σειρά από κρίσιμες εξετάσεις έδειχναν πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και οι γιατροί πολύ επιφυλακτικοί με την πορεία της υγείας της. Ο Γολγοθάς μας ήταν μεγάλος και το μόνο όπλο μου ήταν η προσευχή στον Θεό και την Παναγία μας. Ο πατέρας Μάρκος ήταν συνεχώς στη σκέψη μου και τον παρακαλούσα θερμά να μας βοηθήσει και να μεσιτεύσει για εμάς. Του μιλούσα ακριβώς όπως θα έκανα όταν ήταν και στην ζωή και πήγαινα για εξομολόγηση έτσι ένιωθα πως με ακούει και γαλήνευα. Πράγματι δεν μας άφησε ούτε λεπτό σε αυτή την δοκιμασία καθώς η παρουσία του ήταν πάντα αισθητή δίπλα μας και τις 21 ημέρες που μείναμε στο νοσοκομείο. Χωρίς να έχουμε την παραμικρή γνωριμία ο καθηγητής τυχαία βρέθηκε γνωστός και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον καθώς και οι γιατροί και οι νοσοκόμες του δημόσιου νοσοκομείου που νοσηλεύονταν ήταν πάνω από την περίπτωσή της. Μάλιστα ο καθηγητής μας είπε χαριτολογώντας «Μήπως η κόρη σας είναι βουλευτής; Tέσσερις ειδικότητες γιατρών μου ζήτησαν να ενδιαφερθώ για την υπόθεσή της». Εμείς όμως δεν είχαμε κάνει την παραμικρή προσέγγιση εκτός από εκείνη που έπρεπε στον αγαπημένο μας πατέρα Μάρκο.
Η βοήθεια όμως δεν σταμάτησε εκεί καθώς είχαμε και πνευματική υποστήριξη που ήταν εντελώς απαραίτητη για εμάς για να αντέξουμε τον δύσκολο δρόμο. Στο ακριβώς απέναντι κρεβάτι ήταν μια κυρία πολύ πιστή η κ. Μαρίνα η οποία γνώριζε!!! τον πατέρα Μάρκο καθώς και η καλή της φίλη κ. Δήμητρα τον είχε και εξομολόγο!!! και όπως μας είπε τον θεωρούσε άγιο. Επειδή ήταν πολύ πιστοί άνθρωποι οι επισκέψεις από ιερείς και μοναχούς ήταν σε καθημερινή βάση. Γνωρίσαμε τον πατέρα Θεοφάνη από τον διπλανό θάλαμο ο οποίος όλως τυχαία!!! γνώριζε τον πατέρα Μάρκο και τον εκτιμούσε πάρα πολύ. Μάλιστα έγινε και ο εξομολόγος μας καθώς μετά τον πατέρα Μάρκο δεν είχαμε καταφέρει να αναπαυθούμε οικογενειακώς. Τι να σας πω; Παντού ο πατέρας Μάρκος λες και κυκλοφορούσε στους διαδρόμους!
Παρόλο που οι πρώτες εξετάσεις ήταν μάλλον κακές και ο ιός δεν μπορούσε να εξακριβωθεί έτσι ώστε να της χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία και καθώς τα χρονικά περιθώρια στένευαν η απάντηση ήρθε από έναν ειδικευόμενο γιατρό (Ο πατέρας Μάρκος πάντα εργάζονταν δια της ταπεινής οδού) ο οποίος κατάφερε να προβλέψει τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι και έτσι της δόθηκε και το κατάλληλο φάρμακο. Οι απαντήσεις των εξετάσεων βγήκαν και επαλήθευσαν την πρόγνωση αργότερα! Η βελτίωση της υγείας της δεν άργησε να έρθει εκπλήσσοντας τους γιατρούς με τη ραγδαία ανάρρωσή της.
Στο τέλος αφού το παιδί βγήκε από τον κίνδυνο ο καθηγητής της νευρολογικής μας είπε τα εξής: «Δεν έχω να σας πω τίποτα άλλο! Το παιδί σας μπήκε μες τη φωτιά και βγήκε. Εμείς πραγματικά δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από τα τυπικά που παίρνουν αυτές οι περιπτώσεις. Πράγματι είναι πολύ τυχερό το παιδί σας!». Όμως το θέμα ήταν ολοφάνερο. Η διόρασή του, ο σταυρός και η συνεχής επικοινωνία μαζί μας στην δυσκολία, μας φανέρωνε πως ο αγαπημένος Πατέρας ήταν μαζί μας και εμείς που ελπίζουμε στο ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΘΕΟΥ ξέρουμε καλά πως αυτό δεν ήταν απλά μια μεγάλη τύχη αλλά η μεσιτεία ενός ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ που αγάπησε και αφιέρωσε ολόψυχα την ζωή του στον ΧΡΙΣΤΟ.
Κάποτε είχα ακούσει πως ο πατέρας Μάρκος άδικα έφυγε νωρίς από την ζωή και μας άφησε ορφανούς και μόνους! Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Εκείνος από εκεί που βρίσκεται συνεχίζει καρδιακά τον αγώνα του και μας βοηθάει το ίδιο και περισσότερο ΠΡΟΣ ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ! Ας έχουμε όλοι την ευλογία του!.
Μαρτυρία με πολλή αγάπη και απεριόριστη ευγνωμοσύνη από την οικογένεια που τόσο πολύ ελεήθηκε!
