Ένας από τους πειρασμούς που
αντιμετωπίζουν αρκετοί χριστιανοί νέοι είναι η ειρωνεία. Η ειρωνεία που
δέχονται από συμμαθητές στο σχολείο ή στο φροντιστήριο, ή ακόμα από
συγγενείς και άλλους γνωστούς που αντιδρούν στη χριστιανική ζωή και σ’
όσους την ακολουθούν. Ας δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε
αυτόν τον πειρασμό.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Εκκλησίας
οι χριστιανοί αντιμετώπισαν ειρωνείες και διωγμούς από τους Ιουδαίους
και τους ειδωλολάτρες. Κι όμως σήμερα αυτοί που μάς ειρωνεύονται
στο σχολείο δεν είναι ειδωλολάτρες. Είναι βαπτισμένοι χριστιανοί. Γιατί
όμως φέρονται έτσι; Ίσως από επιπολαιότητα, από αγένεια, αυτό
που λέμε «για πλάκα». Το πιθανότερο όμως είναι ότι κρύβονται κάποια
βαθύτερα αίτια: Για παράδειγμα, επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν ν’
ακολουθήσουν τις εντολές του Θεού στη ζωή τους, αισθάνονται άσχημα πού
βλέπουν κάποιον άλλο που κατορθώνει να τις εφαρμόζει. Δεν αντέχουν να
βλέπουν τον χριστιανό νέο ν’ ανεβαίνει ψηλά και επιδιώκουν με την
ειρωνεία να του ανακόψουν την πνευματική πορεία, να του μειώσουν τον
ζήλο και την αγωνιστικότητα. Αντί να ζητήσουν κι οι ίδιοι να μάθουν πώς
μπορούν ν’ ανέβουν ψηλά, επιθυμούν οι άλλοι να παραμείνουν δεμένοι στη
ζωή της αμαρτίας.
Αν δεν καταφέρουμε να αντισταθούμε με επιτυχία στις ειρωνείες, υπάρχει κίνδυνος να λυγίσουμε.
Να υποχωρήσουμε στις αρχές μας. Να συμμορφωθούμε με τη γνώμη του κόσμου
και ν’ ακολουθήσουμε τη ζωή της αμαρτίας. Αν σκεπτόμαστε «τι θα πει ο
κόσμος», τότε εύκολα θα παραιτηθούμε από τον πνευματικό αγώνα. Αντίθετα
αν ακολουθούμε το Χριστό χωρίς να υπολογίζουμε τις ειρωνείες του κόσμου,
τότε ο Κύριος θα μας αναγνωρίσει ως πιστούς μαθητές Του και θα μας
τιμήσει κοντά Του.
«Τί θα πει ο κόσμος; Τί γνώμη θα
σχηματίσουν οι άλλοι για μένα; Μήπως με παρεξηγήσουν; Μήπως με
ειρωνευθούν; Ντρέπομαι… Διστάζω… Γιατί να δώσω λαβές για σχόλια;… Γιατί
να δώσω δικαιώματα;…» Λένε πολλοί νέοι και υποκύπτουν στις άλογες
κρίσεις της μάζας, στα ευτελή σχόλια των αργόσχολων, το ειρωνικό βλέμμα ή
άλλοτε την παγερή σιωπή του γύρω κόσμου. Πώς θα ντυθούν, πώς θα
συμπεριφερθούν, τί εκφράσεις θα χρησιμοποιήσουν, πώς θα ψυχαγωγηθούν,
όλα τα παίρνουν έτοιμα – και δουλοπρεπώς – απ’ τη μάζα. Αισθάνονται
αβάσταχτο ψυχαναγκασμό και υποκύπτουν. Μια ευγενική επανάσταση
χρειάζεται σε τέτοιες ώρες, σαν εκείνη του Ζακχαίου. Και κάποιες
«τρέλες» θεοφιλείς. «Ας πούνε οι άλλοι ό,τι θέλουν! Άκρη δε βρίσκεις με
τον κόσμο. Εγώ θ’ ακολουθήσω το Χριστό!
Να είμαστε προετοιμασμένοι και να μη λυγίζουμε.
Εφ’ όσον ζούμε συνεπή χριστιανική ζωή, θα πρέπει να περιμένουμε ότι
κάποτε θα αντιμετωπίσουμε και την ειρωνεία. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας
έχει προειδοποιήσει: «εἰ ἐμέ εδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. ιε΄ 20).
Να υπομένουμε την ειρωνεία με χαρά.
Όχι απλώς να κάνουμε υπομονή. Αλλά να δεχόμαστε τις ειρωνείες με χαρά
και ιερή καύχηση. Είναι τιμή για μας να μάς κοροϊδεύουν επειδή
αγωνιζόμαστε να ζούμε χριστιανικά. Ο Κύριος μας το είπε ξεκάθαρα: «Να
είστε ευτυχισμένοι όταν ακούτε τέτοιες ειρωνείες… Να χαίρεστε και να
ευφραίνεσθε διότι θα πάρετε μεγάλο μισθό στον ουρανό!» (Ματθ. ε΄ 11-12).
Να απολογούμαστε την κατάλληλη ώρα.
Βεβαίως έχουμε δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας χάριν τού
δικαίου και να απολογούμαστε σε κάποια κατάλληλη ώρα. Υπάρχουν
καλοδιάθετοι γύρω μας που αν τους εξηγήσουμε με ηρεμία και σταθερότητα
την αδικία πού γίνεται εις βάρος μας μπορεί να αλλάξουν στάση. Ο Κύριος
Ιησούς όταν την ώρα της ανάκρισης τον ράπισε χωρίς λόγο ο δούλος του
αρχιερέα Άννα, τού απάντησε ήρεμα και λογικά: Αν μίλησα άσχημα, απόδειξέ
μας τί κακό είπα. Αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με δέρνεις; (Ιω. ιη΄ 23).
Ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις ο ίδιος ο Κύριος προτίμησε να σιωπήσει. Δεν
ωφελούσε να μιλήσει και να απολογηθεί.
Να φερόμαστε με αγάπη και να προσευχόμαστε για όσους μας ειρωνεύονται.
Αυτή είναι η καλύτερη «αντεπίθεση». Δεν κερδίζεις τίποτε με τις
«πληρωμένες απαντήσεις» ή με πικρόχολα σχόλια. Ούτε η περιφρόνηση
αποτελεί λύση. Η πιο δυναμική και αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι η
αγάπη. Ακόμη και σ’ αυτόν που μας κοροϊδεύει να είμαστε πρόθυμοι να
πούμε τη «ζεστή» καλημέρα μας, τον καλό λόγο, να του προσφέρουμε και
βοήθεια αν χρειαστεί. Κι ακόμη να συγχωρούμε από την καρδιά μας όσους
μας ειρωνεύονται και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Αυτό είναι το μεγαλείο
της αγάπης. Αυτό θα μας αποδεικνύει γνήσιους μαθητές τού Χριστού.
