Ο
Απόστολος Παύλος, τονίζει στην επιστολή του προς Κορινθίους, ότι η Σοφία του
Θεού, εκλαμβάνεται ως μωρία (ανοησία) από τον κόσμο. Γράφει: «Το κήρυγμα για το
σταυρικό θάνατο του Χριστού είναι μωρία γι’ αυτούς που πάνε για το χαμό τους·
για μας όμως που είμαστε στο δρόμο της σωτηρίας είναι η δύναμη του Θεού.
Πράγματι, ο Θεός διακηρύττει στην Γραφή: ‘‘Θα αφανίσω τη σοφία των σοφών, και
των έξυπνων την εξυπνάδα θα την καταπατήσω’’. Που, λοιπόν, να βρεθεί σοφός; Που
να βρεθεί έμπειρος στις Γραφές; Που να βρεθεί απολογητής αυτού εδώ του αιώνα; Δεν
απέδειξε ο Θεός μωρία τη σοφία του κόσμου; Επειδή πράγματι, οι άνθρωποι δεν
μπόρεσαν με τη σοφία τους να αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μέσα στα
δημιουργήματά του, που φανερώνουν τη σοφία του, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με τη
μωρία του κηρύγματος από τον τελικό όλεθρο εκείνους που θα πιστέψουν. Οι
Ιουδαίοι ζητούν ως αποδείξεις θαύματα και οι εθνικοί (ειδωλολάτρες) φιλοσοφικές
αλήθειες. Εμείς όμως κηρύττουμε το σωτήρα Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένο,
κήρυγμα απαράδεκτο για τις μεσσιανικές προσδοκίες των Ιουδαίων και ανόητο για
τις αναζητήσεις των εθνικών· γι’ αυτούς όμως που τους κάλεσε ο Θεός, Ιουδαίους
και εθνικούς, ο Χριστός που κηρύττουμε είναι του Θεού η δύναμη και του Θεού η
σοφία. Γιατί αυτό που μοιάζει με μωρία του Θεού είναι σοφότερο απ’ τη σοφία των
ανθρώπων, κι αυτό που μοιάζει με αδυναμία του Θεού είναι πιο δυνατό από τη
δύναμη των ανθρώπων.
Εξάλλου,
αδελφοί μου, βλέπετε ποιοι είστε εσείς που σας κάλεσε ο Θεός· δεν βρίσκονται
ανάμεσά σας πολλοί σοφοί με τα ανθρώπινα κριτήρια, ούτε πολλοί με ισχύ πολιτική
ούτε πολλοί με αριστοκρατική καταγωγή. Αλλά όσους ο κόσμος θεωρεί μωρούς,
εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς· κι όσους ο κόσμος
θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά
κόσμον ισχυρούς· κι όσους ο κόσμος θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους,
εκείνους διάλεξε ο Θεός, τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πως είναι
κάτι. Έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να καυχηθεί για κάτι μπροστά στο Θεό. Χάρη
σ’ αυτόν όμως εσείς βρίσκεστε μέσα στην πίστη του Ιησού Χριστού, εκείνου που
έγινε από το Θεό σοφία δική μας και δικαίωση και εξαγιασμός και απολύτρωση.
Ώστε, καθώς λέει η Γραφή, όποιος καυχάται, μόνο για τον Κύριο ας καυχάται.»[1]
«Με χίλια δυο παραδείγματα», λέγει
ο Μέγας Βασίλειος, «θα μπορούσε κανείς να πληροφορηθεί ότι το πλεονέκτημα της
ανθρωπίνης σοφίας είναι σαθρό, είναι μικρό και ποταπό μάλλον, παρά μεγάλο και
υψηλό», και αλλού: «Το περιεχόμενο της κοσμικής σοφίας θ’ αυξήσει τη δεινή
καταδίκη τους, επειδή, ενώ βλέπουν τόσο έντονα τα μάταια πράγματα, τυφλώθηκαν
θεληματικά ως προς την αληθινή σοφία»[2].
«Αδελφέ, η σοφία δεν βρίσκεται
στην πολυμάθεια και στα γράμματα, αλλά, όπως λέει η Γραφή, ‘‘αρχή σοφίας φόβος
Κυρίου, το δε γνώναι νόμον διανοίας εστίν αγαθής’’. Γιατί η πίστη είναι που
γεννάει την αγαθή διάνοια. Και η αγαθή διάνοια είναι ‘‘ποταμός ύδατος ζώντος’’.
Όποιος την απέκτησε, θα χορτάσει από τα νάματά της.
Όπου δεν υπάρχει φόβος Κυρίου,
εκεί δεν υπάρχει ούτε σοφία ούτε σύνεση. Γιατί η πληρότητα της σοφίας είναι ο
φόβος του Κυρίου»[3].
Ας μην λησμονούμε ότι, όπως έλεγε
ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»…
[1] Κορ. Α΄1,18-31
[2] Βασιλειανό Αποθησαύρισμα, Εκδόσεις «ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ».
[3] Του αγίου Εφραίμ, Μικρός Ευεργετινός, Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
