Όλοι
οι άνθρωποι έχουμε τον Σταυρό μας, άλλοι μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο,
ανάλογα με τις δυνατότητες μας και τα κουράγια μας. Ένα χρέος όμως έχουμε όλοι
ανεξαρτήτως: να αγαπάμε.
Τα
πρόσωπα που πονάνε είναι πρόσωπα ιερά και έτσι αξίζει να τα αντιμετωπίζουμε.
Δεν χρειάζονται κηρύγματα, ούτε λόγια στομφώδη και τυπικά, διότι έτσι δεν
βοηθάμε τον πονεμένο. Αυτό που, ταπεινά λέγω, χρειάζεται είναι μια ζεστή
αγκαλιά, ένας παρηγορητικός λόγος, συμπόνια, στοργή και αγάπη.
Εξαιρετικά
σπουδαίο είναι, όταν, ενώ είσαι πονεμένος, δεν σκέφτεσαι τον δικό σου πόνο, αλλά τον πόνο του πλησίον.
Αυτή είναι η λεγόμενη θυσιαστική αγάπη, η αληθινή αγάπη. Μακάρι όλοι μας να
αποκτήσουμε τέτοια αγάπη, διότι τότε ο κόσμος θα μεταμορφωθεί, θα ομορφύνει, θα
γαληνέψει.
Πολλή
αγάπη και προσευχή, χρειάζονται και αυτοί που διακονούν – φροντίζουν τους
πονεμένους. Δεν είναι εύκολο, χρειάζεται πολλή υπομονή, χάρη του Θεού και
ταπείνωση, για να διακονήσεις τους ασθενείς. Μην είμαστε λοιπόν εύκολοι στις
κατακρίσεις, στα σχόλια και στα κουτσομπολιά. Έξω από το χορό πολλά τραγούδια
λέγονται, όπως λέει και ο σοφός λαός, όταν όμως εισέλθεις και εσύ στην δυσκολία,
στον πειρασμό, τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις.
Αδέρφια
μου, αγάπη, αγάπη και πάλι λέγω, αγάπη μας χρειάζεται, ειδικά προς τους
ασθενείς, τους αδύναμους και τους πονεμένους. Είθε να θελήσουμε να την αποκτήσουμε. Αμήν.
Με ειλικρινή συμπόνια
Ένας νέος, τέκνο του Αγίου Δημητρίου
