Γράφει ὁ κ. Δήμητριος Ἐμμανουήλ
«Προφητεύω· Ἄνδρον Πλήθωνος θὰ καταντήση ἡ Ἑλλὰς» (Φωνὴ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη)
[Μὲ ἀφορμὴ «τὸ νέο ἐφεύρημα τοῦ Μητροπολίτη Περιστερίου, ὁ ὁποῖος μεριμνᾶ περισσότερο γιὰ συνέδρια καὶ διαλόγους “ἀγάπης καὶ ἑνότητας” μὲ αἱρετικοὺς»]
Ἀγαπητοί, μεγάλη παρηγοριὰ βρίσκουμε μέσα ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν πάλαι ποτὲ δημοσιευμένων ἄρθρων τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη, τῶν τεθησαυρισμένων ἐντὸς τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὴ Σπίθα». Μπορεῖ οἱ καιροί μας, «καιροὶ ἀποκαλύψεως» νὰ εἶναι πονηροί, ἀλλ’ ὅμως οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ π. Αὐγουστίνου γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας πρὶν ἀπὸ 46 χρόνια ἔρχονται νὰ φωτίσουν τὸ σκοτεινὸ παρόν μας καὶ νὰ διαλύσουν τὸν ἱστὸ τῆς πλάνης ποὺ σήμερα, δυστυχῶς, ὑφαίνεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ «ὁμοιάζουν» μὲν μὲ Ἀρνίο, ἔχουν δὲ «ΦΩΝΗ» θηρίου.
1. «ΕΞΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
46 χρόνια πρίν! συναντοῦμε τὸν ἄοκνο συντάκτη καὶ ἐκδότη τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὴ Σπίθα», τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο Καντιώτη καὶ βλέπουμε αὐτὸν ἀγωνιζόμενο ἔναντι ὅλων ἐκείνων ποὺ διὰ ποικίλων πονηρῶν ἄρθρων καὶ βιβλίων ἐμελέτων νὰ τινάξουν «εἰς τὸν ἀέρα τὸ οἰκοδόμημα τῆς χριστιανικῆς παιδείας», χρησιμοποιώντας «μίαν γλῶσσαν», ποὺ φάνταζε «ὡς ἐπιστημονικήν», μία γλῶσσα ποὺ προσπαθοῦσε «μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα νὰ κλονίση τὰ θεμέλια τοῦ Χριστιανισμοῦ». «Ἡ πέννα τους – διακρίνει ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας – εἶνε βουτηγμένη εἰς μελανοδοχεῖον δηλητηρίου τῆς κόμπρας τοῦ ὀρθολογισμοῦ».
Ἰδοὺ οἱ δύο ἐπώνυμες «ΦΩΝΕΣ», τὰ δύο παραδείγματα «πέννας», μὲ τὰ ὁποῖα ὁ π. Αὐγουστῖνος ξεκινᾶ τὸ ἀποκαλυπτικὸ «ΠΡΟΣ ΑΘΡΗΣΚΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ;» ἄρθρο του, τὸν Μάιο τοῦ 1969:
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ: «Τὰ κακόμοιρα τὰ Ἑλληνόπουλα, ποὺ ὑποχρεώνονται νὰ διαβάσουν καὶ ν’ ἀποστηθίζουν τὰ κακόγουστα, ἀνιαρὰ καὶ πνευματοκτόνα βιβλία σὰν κι αὐτὰ» (Σημείωσις: Ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου ἐννοεῖ τὰ θρησκευτικὰ βιβλία ποὺ διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦλθε νὰ σώση τὸν κόσμον…)
«Θὰ περιοριστοῦμε μόνο στὴν ἐξέταση τῆς πνευματικῆς νοθεύσεως τῆς παιδείας ποὺ ἐπιτελεῖται μὲ τὴν μύηση τῶν νέων στὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας κάτω ἀπὸ τὸ κάλυμμα τῆς παιδείας… Καὶ ἂν ἀκόμη ὑποθέταμε ὅτι αὐτὸς ὁ πρώιμος δογματικὸς δεσποτισμὸς τῶν νέων ἦταν ἀβλαβὴς – ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι-, καὶ πάλι θὰ ἦταν παράδοξο νὰ σπαταλᾶμε τὴν περίοδο ἐκείνη ποὺ τὰ παιδιὰ εἶναι πλέον εὔπλαστα, γιὰ νὰ κτίζουμε κάστρα στὴν ἄμμο» (Α.Χ. ΚΑΖΕΠΙΔΗΣ, Ἐκπαιδευτικὸς/1979).
ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ: «Ποιὸς θὰ χωρίση τὴ χριστιανικὴ θρησκεία ἀπὸ τὸν μῦθο της καὶ ἑπομένως καὶ ἀπὸ τὸ δόγμα της; Αὐτὸς θὰ τὴν σώση γιὰ τοὺς αἰῶνες. Ποιός, ἀφοῦ τὴν χωρίση, θὰ ἀντικαταστήση τὴν συγκινητικὴ σαγήνη τοῦ μύθου της καὶ τὸ δογματικό της ἰκρίωμα μὲ μίαν ἄλλην ὑπέρτερη, καθαρὰ μεταφυσικὴ σαγήνη; Αὐτὸς θὰ τὴν διατηρήση στοὺς αἰῶνες. Τέτοιοι θὰ εἶναι οἱ μεταρρυθμιστὲς ποὺ τὴν ἄθρησκη σημερινὴ ἀνθρωπότητα θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ἐπαναφέρουν πραγματικὰ στοὺς κόλπους τῆς θρησκευτικῆς πίστης».
«Δὲν πρέπει νὰ κακίζωμε τὶς Ἐκκλησίες ποὺ “ἔχονται ἐρρωμένως” τῶν δογμάτων τους. Χάρις σὲ αὐτὴ τὴν ἐμμονὴ ἐπιβιοῦν. Μόνο ποὺ καὶ τὰ δόγματα, ὅσο μακρόβια κι ἂν εἶναι, δὲν εἶναι αἰώνια· καὶ δὲν ξέρω ἂν δὲν ἤλθανε οἱ καιροί, ὅπου ὡρισμένα δόγματα ἢ πρέπει νὰ ἀναβαπτισθοῦν ἢ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὥριμα γιὰ τὸν τάφο» (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ Καθηγητὴς Πανεπιστημίου – Ἀκαδημαϊκός, Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας/1969) [1].
Ἀγαπητοί, τί ἀπ’ ὅσα καταθέσαμε μέχρι στιγμῆς νὰ πρωτοσχολιάσουμε ὅταν! 56 χρόνια πρὶν τὸ 2025, ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔλεγε: «δὲν ξέρω ἂν δὲν ἤλθανε οἱ καιροί, ὅπου ὡρισμένα δόγματα ἢ πρέπει νὰ ἀναβαπτισθοῦν ἢ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὥριμα γιὰ τὸν τάφο», καὶ 56 χρόνια μετὰ τὸ 1969, ἕνας καθηγητὴς Πανεπιστημίου-Ἀκαδημαΐκος καὶ «Πρόεδρος» τῆς Περιστερίου Ἐπισκοπῆς (ὁ μέγας μεταρρυθμιστὴς καὶ ξεθεμελιωτὴς τῶν ἱερῶν Κανόνων) πρὸς τοὺς (αἱρετικοὺς) συνέδρους τῆς «Διεθνοῦς Ἐπιστημονικῆς Ἑταιρείας Κανονικοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2024 ἔλεγε: «Καλούμαστε λοιπὸν νὰ ἀποφασίσουμε, ἐδῶ καὶ σήμερα, ποιὰ (ἢ ποιὸ) Κανονικὰ(-ο) Δίκαια(-ο) θὰ υἱοθετήσουμε γιὰ τὸ μέλλον.». Ἀφήνοντας δὲ ἀνοικτὸ τὸ τῆς δημιουργίας ἑνὸς ἐξ’ ὁλοκλήρου Κανονικοῦ Δικαίου ἐνδεχόμενο πρόσθετε: «Θὰ ἀναζητήσουμε ἐκ νέου τὸ ἀρχετυπικὸ Κανονικὸ Δίκαιο τῆς Α΄ χιλιετίας; Ἢ θὰ προβοῦμε στὴν δημιουργία ἑνὸς νέου ἐκκλησιο-κανονικοῦ παραδείγματος συστήματος, ὅπως συνεχῶς ἀπαιτεῖ τὸ aggiornamento καὶ ὁ ὁλοένα ἐξωτερικὰ μεταβαλλόμενος κόσμος;» [2].
Ὤ, τῆς ἐπιστημοσύνης, ὢ τῆς ὑποκρισίας… ὢ τῆς ἀνοχῆς τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἐπισκόπων μας ἔναντι αὐτοῦ. Ἀλίμονο στὸν ἑλληνικὸ ἀκατήχητο λαό! «Ὡραία δημοκρατία! Νὰ μὴ βασκαθῆ!», ἔλεγε τότε ὁ π. Αὐγουστῖνος. “Ὡραία Ἐπισκοποκρατία! Νὰ μὴ βασκαθῆ ἡ Ἱ.Σ., ἀλλὰ καὶ ἡ Δ.Ι.Σ.”, θὰ λέγαμε σήμερα, μὲ πόνο ψυχῆς, γιὰ τὰ καμώματα τόσο τοῦ ἐπισκόπου Γρηγορίου τῆς τοῦ Περιστερίου ἐπισκοπῆς ὅσο καὶ τοῦ Γαβριὴλ Ἰωνίας, τοῦ Ἀνθίμου Ἀλεξανδρουπόλεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἰγνατίου Βόλου… ποὺ ὡς γνωστὸ τρεῖς μέρες μετὰ τὴν λήξη τῶν ἐργασιῶν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (18-26 Ἰουνίου 2016) ἄλλα ἔλεγε καὶ ἄλλα ἐννοοῦσε. Ἔλεγε: «Ἂν καὶ ἡ Ἐκκλησία παρέμεινε Μία, οἱ Χριστιανοὶ διασπάστηκαν. Ἐμεῖς, ὅμως, ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ ἀνήκουμε στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ πίστη, αὐτὴ ποὺ παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας, ποὺ στηρίζεται στὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ στὸ Συνοδικὸ σύστημα μέχρι καὶ σήμερα…» [3], ἐννοώντας-ὁμολογώντας («γυμνῇ τῇ κεφαλῇ») τὴν πίστη του εἰς «Μίαν διασπασμένην Χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν» καὶ κατ’ οὐσίαν εἰς ἕνα «Ἀδογμάτιστον Χριστιανισμὸν*»! Φοβερὸς δὲ καὶ ὁ λόγος τοῦτος τοῦ Μητροπ. Ἰγνατίου περὶ τοῦ μεγάλου προνομίου ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Ἔλεγε! ὅτι ΕΜΕΙΣ οἱ Ὀρθόδοξοι «ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ ἀνήκουμε στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ πίστη», ἐννοώντας-ὁμολογώντας τὴν πίστη του, ὄχι «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ἀλλὰ εἰς «Μίαν αὐθεντικὴν Ἐκκλησίαν»! Ὤ, τῆς ἐπιστημοσύνης… ὢ τῆς τῶν φιλο-ουνιτῶν ὑποκρισίας Ἀκαδημαϊκῶν Ἐπισκόπων μας, ποὺ διὰ ποικίλων καθιδρυμάτων (π.χ. ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου) στοχεύουν/λειτουργοῦν «ὡς ἕνα ἀνοικτὸ ἐργαστήρι σκέψης καὶ διαλόγου τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ διανόηση καὶ τὴν κοινωνία, ὀργανώνοντας μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ἀνοικτοῦ πανεπιστημίου ἐτήσιους θεματικοὺς κύκλους σπουδῶν, διεθνῆ σεμινάρια, συνέδρια καὶ ἐκδόσεις» [4].
Καὶ γιὰ νὰ μὴ ἀδικήσουμε τὸ ἐν λόγῳ φιλοπαπικὸ «ΙΔΡΥΜΑ» τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ Ἐπισκόπου Γρηγορίου Παπαθωμᾶ, νὰ θυμίσουμε σύντομα ὅτι: «Ἀποδέκτης τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Ἱδρύματος εἶναι τὸ ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Περιστερίου»!!! καὶ ἐπίσης ὅτι: «Ἀνάμεσα στοὺς πλείστους σκοποὺς τοῦ Ἰνστιτούτου ξεχωρίζει καὶ ἕνας ποὺ ἀφορᾶ τὴν “ἔρευνα καὶ τὴν μελέτη τοῦ θρησκευτικοῦ δικαίου τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν δογμάτων, ὅπως γιὰ παράδειγμα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ὁμολογιῶν τῆς Διαμαρτύρησης, καθὼς καὶ τῶν Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων ποὺ ἀπαντοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Εὐρώπη” (ἄρθρο 4 παραγ. ζ).» [2+].
Ὤ, τῆς ἀλαζονείας-ὑποκρισίας τῶν νέας γενιᾶς Σκοπῶν μας…! Κατάντησαν τὴν Ἑλλάδα «Ἄνδρον Πλήθωνος». Ὅπως ὁ Πλήθων (1355-1450)… ἔτσι κι αὐτοί! Ἐκεῖνος «Ὑπῆρξεν εὐφυής, φίλος τῶν γραμμάτων… Εἶχε μεγάλην φήμην, ἀλλὰ τὰ πραγματικά του φρονήματα ὡς πρὸς τὴν Χριστιανικὴν Θρησκείαν ἔκρυβεν ἐπιμελῶς.»… ἔτσι κι αὐτοί! Ἐκεῖνος «Ἐνεφανίζετο ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, καὶ ὡς τοιοῦτος ἀπετέλεσε μέλος τοῦ θεολογικοῦ ἐπιτελείου, τὸ ὁποῖον συνώδευσε (σ.σ. «ὡς συγκλητικός, ὅπως ἀναφέρει ὁ Κων. Σάθας») τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννην τὸν Παλαιολόγον εἰς ὅλας τὰς διασκέψεις ὀρθοδόξων μετὰ δυτικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐγένοντο εἰς τὰς Συνόδους Φερράρας καὶ Φλωρεντίας, διὰ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἢ μᾶλλον διὰ τὴν ὑποταγὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν Πάπαν…», ὁμοίως κι αὐτοί! Ἐκείνου «τὰ ὀστᾶ δὲν ἐκράτησεν ἡ ἡρωϊκὴ γῆ τῆς Σπάρτης, ἀλλ’ ὑπὸ παποφίλων μεταφέρθηκαν ταῦτα νύκτωρ καὶ ἐτάφησαν εἰς τὸ Ρίμινι τῆς Ἰταλίας»… ὁμοίως καὶ αὐτῶν(;). Μὴ γένοιτο!
2. ΑΔΟΓΜΑΤΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ»
«ΠΛΗΘΩΝΟΣ ΦΩΝΗ» ΤΡΙΤΗ: «Ὅλη ἡ οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία ἦταν ἐκεῖ (ἔνν. στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης), μέσα στὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διακηρύχθηκε ἡ ἑνότητα… ἡ αἵρεση, ὅμως, τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ ἀρνεῖται τὴν εἰκόνα τῆς συμφιλίωσης καὶ τῆς ἑνότητας. Ὅποιος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ ν’ ἁπλώσει τὰ χέρια τῆς εἰρήνης καὶ νὰ ζήσει τὴν χάρη τῆς ἀγάπης ἔχει πέσει στὴν αἵρεση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ οὐσιαστικὰ ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἐμεῖς γιὰ ἕνα πρᾶγμα εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι μαρτυροῦμε τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως μάθαμε ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας, ὅπως ἐπιτάσσει τὸ Συνοδικὸ σύστημα τῆς Ἐκκλησίας μας.» (Παρέμβαση Ἰγνάτιου Βόλου στὸν ἀπόηχο τῆς Συνόδου – 29 Ἰουνίου 2016) [5].
Ἀγαπητοί, ἂν καὶ κανεὶς δὲν ἀγνοεῖ τὸ τῆς «ἀγαπολογίας» κήρυγμα σὺν τὶς «καλὲς πρακτικὲς» τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῶν νῦν δηλ. ἀντίχριστων δυνάμεων ποὺ βασιλεύουν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, λίγοι ὅμως κατανοοῦμε πλήρως ὅτι τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν κορυφὴ καὶ μόνο τοῦ (Ἐλπιδοφόριου) βουνοῦ καὶ ὅτι ὁ «Ἀδογμάτιστος Χριστιανισμὸς» εἶναι τὸ θεμέλιο ἢ καλύτερα ὁ ὁδοστρωτήρας διάνοιξης τοῦ (Ἐλπιδοφόριου) μονοπατιοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ πλῆθος λαοῦ στὴν κορυφὴ κι ἀπὸ κεῖ στὸν γκρεμὸ τῆς ἄρνησης καὶ τῆς προδοσίας τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὅπως γνωρίζετε, τὴν Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2025 «πραγματοποιήθηκε στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Περιστερίου ἡ ἐπίσημη Ἔναρξη τοῦ νεοσύστατου (01/07/2024) «Εὐρωπαϊκοῦ Ἰνστιτούτου Κανονικοῦ καὶ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου (ΕΙΚΕΔ)». Τὸ Ἰνστιτοῦτο αὐτὸ -σύμφωνα μὲ τοὺς ἀγωνιστὲς ἀδελφοὺς ἀπὸ τὸ Περιστέρι- «ἀποτελεῖ τὸ νέο ἐφεύρημα τοῦ Μητροπολίτη Περιστερίου, ὁ ὁποῖος μεριμνᾶ περισσότερο γιὰ συνέδρια καὶ διαλόγους «ἀγάπης καὶ ἑνότητας» μὲ αἱρετικοὺς ἀπ’ ὅλο σχεδὸν τὸ θρησκευτικὸ φάσμα τῆς ξεπεσμένης Δύσεως, παρὰ γιὰ τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ποὺ τοῦ ἀνετέθη νὰ ποιμάνει» [2+].
Ἀλλ’ ὅμως ἂς ἀφήσουμε τὸν «σχολιασμὸ» τῶν παραπάνω εἰδήσεων στὸν π. Αὐγουστῖνο:
«Ἕνα, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἕνα ἄρθρον (τοῦ Α.Χ. ΚΑΖΕΠΙΔΗ), τὸ ὁποῖον πρὸ μηνῶν ἐδημοσιεύθη εἰς ἐκπαιδευτικὸν περιοδικόν, ἐπίσημον ὄργανον τῶν καθηγητῶν τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, λόγῳ τῶν ἀθεϊστικῶν ἰδεῶν, τὰς ὁποίας μὲ μεγάλην ἰταμότητα ὑπεστήριζε, προυκαλοῦσε θύελλαν διαμαρτυριῶν τῶν ὑγιῶς σκεπτομένων ἐκπαιδευτικῶν ὡς καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ. Καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ προηγούμενον φύλλον τῆς «ΣΠΙΘΑΣ» ἠλέγξαμεν καὶ τὴν θεωρίαν περὶ ἀδογμάτιστου Χριστιανισμοῦ, τῆς ὁποίας οἱ ὀπαδοὶ ζητοῦν ἐπιμόνως νὰ ἐκβληθοῦν ἐκ τοῦ χριστιανικοῦ συστήματος ὅλα τὰ δόγματα, ὅλαι αἱ ὑπερφυσικαὶ ἀλήθειαι τῆς Πίστεως, καὶ νὰ μείνη ὁ Χριστιανισμὸς μόνον ἄχρους καὶ ἄοσμος ἠθική, ἠθικὴ ἡ ὁποία τελικῶς, κατ’ αὐτοὺς τοὺς κυρίους, θὰ περιορισθῆ εἰς ἕνα καὶ μόνον δίδαγμα, τὴν ἀγάπην. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ τῆς ἀθεΐας δὲν εἶνε ἡ ἀγάπη τὴν ὁποίαν ἐδίδαξε καὶ ἐφήρμοσεν ὁ Χριστός, ἀλλὰ μία ψευδὴς καὶ κίβδηλος, ἡ ὁποία, ὅταν στερῆται τῆς ἀληθείας, καταντᾶ, ὡς εἶπεν ἐκλεκτός τις θεολόγος τῶν ἡμερῶν μας, ἐλεεινὴ ἀπάτη. Ἡ τοιαύτη ἀγάπη θὰ φέρη μόνον τὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης, θὰ φορῆ λαμπρὸν προσωπεῖον, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὸ προσωπεῖον θὰ κρύπτεται ὁ ὑπεράνθρωπος τοῦ Νίτσε, τὸ ἀπαίσιον τέρας τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγωϊσμοῦ».
3. Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ «ΑΔΟΓΜΑΤΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ» ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ…!
Ἀδελφοί, ἂν τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὡς ἐπίσκοπος μάχονταν ἐναντίον ἐπώνυμων ἀνδρῶν ποὺ ἐπεδίωκαν νὰ βγάλουν τὰ δόγματα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία! Τί πρέπει, σήμερα, νὰ πράξουμε ΕΜΕΙΣ, κλῆρος καὶ λαός, ὅταν ἡ ἰδέα αὐτὴ τοῦ «ἀδογμάτιστου Χριστιανισμοῦ» υἱοθετήθηκε ἐν εἴδει δόγματος ἐν τῇ Συνόδῳ τῆς Κρήτης, ὑλοποιεῖται δὲ ποικιλοτρόπως ἀπὸ ἀντορθόδοξες Ἀκαδημίες καὶ Ἱδρύματα;
Ὅταν τὸν καιρὸ ἐκεῖνο (σύμφωνα μὲ τὸν π. Αὐγουστῖνο): «Ἐναντίον τοῦ συντάκτου τοῦ περιβόητου ἐκείνου ἄρθρου, ὡς ἀνέγραψαν αἱ ἐφημερίδες, ἠσκήθη ποινικὴ δίωξις ὑπὸ τοῦ εἰσαγγελέως ἐπὶ δημοσίᾳ ὕβρει τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς ἐπικρατούσης θρησκείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους» («ΣΠΙΘΑ» -ΑΡΙΘ. 401), σήμερα ποιός; Ποιὸς θὰ ἀντισταθεῖ καὶ μὲ ποιὸν τρόπο;
• Ὅταν ἀπαίτηση καὶ σύνθημα τῶν νέων Καζεπίδων καὶ Σία δὲν εἶναι τὸ «Ἔξω τὰ δόγματα ἀπὸ τὴν Παιδεία» (αὐτὸ ἤδη τὸ πέτυχαν μὲ τὰ νέα τῶν θρησκευτικῶν βιβλία), ἀλλὰ «Ἔξω τὰ δόγματα ἀπὸ τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία»;
• Ὅταν στὴν πράξη ἐμπαίζουν, ὑβρίζουν, ξεσκίζουν καὶ ξανασταυρώνουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία Του… καθὼς στέλουν στὸν τάφο, ἐνταφιάζουν τὸ 9ο Ἄρθρο τοῦ Πιστεύω («Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.»), τουτέστιν ὁλόκληρο τὸ ΠΙΣΤΕΥΩ/ὁλόκληρη τὴν διδασκαλία Του;
Ἀλήθεια, ὁ (θεολόγος) Βόλου Ἰγνάτιος καὶ Σία ἀλλὰ καὶ ὁ (νομοδιδάσκαλος) Περιστερίου Γρηγόριος θεολογοῦν ἀληθῶς καὶ νομοθετοῦν ἐπωφελῶς; Ποιὸς λοιπὸν θὰ ἀντισταθεῖ ἔναντι αὐτῶν, ὅταν ἀσφαλῶς: «Ὅλοι οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν αὐτὰ τὰ τέσσερα περιέχουσι· τὰς Ἐντολάς, τὰ Δόγματα, τὰς ἀπειλὰς τῆς αἰωνίου κολάσεως, καὶ τὰς ἐπαγγελίας τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, ἅτινα λέγονται καὶ μὲ διαφόρους λέξεις καὶ σημασίας· …Δόγμα δὲ καὶ πρόσταγμα Θεοῦ σχεδὸν τὸ αὐτὸ εἶναι καὶ μία γνῶσις ἀληθοῦς πράγματος, ὄχι ψευδοῦς· ὡς ὅταν λέγωμεν δογματίζει, δηλαδὴ ἢ Θεολογεῖ ἀληθῶς, ἢ νομοθετεῖ ἐπωφελῶς.» (ΦΩΝΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ) [6].
3α) Πνευματομάχοι! ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ Ή ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ Ή ΚΑΤΑ ΤΩΝ Ι. ΚΑΝΟΝΩΝ, ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ
Ἐπίσης ἂς μὴν ξεχνοῦμε κι αὐτὸν τὸν λόγο, ὅτι τὰ δόγματα εἶναι «ὅροι τῆς Πίστεως», ποὺ ξεπήδησαν μέσα ἀπὸ Ἱερὲς Συνόδους. Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ Ἁγιορείτης περὶ τῆς στενῆς ἕως ἄρρηκτης σχέσης Αὐτῶν (ἐνν. Δογμάτων καὶ Κανόνων) σημειώνει σχετικά:
(ΦΩΝΗ ΠΗΔΑΛΙΟΥ) «…οἱ μὲν κανόνες τῶν συνόδων κυρίως περιέχουσιν, ὄχι τὰ δόγματα τῆς πίστεως, (εἰμὴ σπανιάκις), ἀλλὰ τὴν τῆς ἐκκλησίας εὐταξίαν, καὶ κατάστασιν. Οἱ δὲ ὅροι τῶν συνόδων κυρίως περιέχουσι μόνα τὰ τῆς πίστεως δόγματα. Ἀγκαλὰ καὶ κάποτε καταχρηστικῶς καὶ οἱ κανόνες ὀνομάζονται ὅροι. Ὡς τοῦτο δηλοῦται καὶ ἀπὸ διαφόρους κανόνας τῶν ἄλλων συνόδων, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν ε΄. τῆς ἐν Καθαργ. καὶ ἀπὸ τὰ πρακτικὰ αὐτῆς, ὅπου λέγεται ὅτι ἀναγνώσθησαν οἱ εἴκοσι ὅροι τῆς ἐν Νικαίᾳ, ἤτοι οἱ κ’. κανόνες αὐτῆς».
Ἐπιπλέον, «σχολιάζοντας» μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὶς «ἱδρυματικὲς» ἐπιλογὲς τοῦ ἐπισκόπου Γρηγορίου, ὁ ἅγιος Νικόδημος φωνάζει καὶ λέγει:
• «Ἔκβαλε τοὺς κανόνας τῶν στοιχείων ἀπὸ τὴν ὑλικὴν κτίσιν, καὶ παρευθὺς λύεται ἡ τάξις, καὶ λυομένης τῆς τάξεως, ὅλον τὸ πᾶν ἀφανίζεται. Ἔκβαλε καὶ τοὺς ἱεροὺς τούτους κανόνας ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν, καὶ παρευθὺς ἐπεισέρχεται ἡ ἀταξία, καὶ ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερὰ αὐτῆς διακόσμησις ἀφανίζεται».
• «Ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι, τοὺς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς Κανόνας ἁμαρτήσαντας, ὅρα φοβερὸν λόγον, ἀγαπητέ».
• «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱερούς, καὶ θείους Κανόνας τῶν ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἱ, καὶ τὴν ἁγίαν ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν πολιτείαν κοσμοῦντες, πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα.» [7].
3β. «ΠΟΙΟΣ Θ’ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗ;»
Ἀλλ’ ἂς ἁλατιστοῦμε-παρηγορηθοῦμε καὶ πάλι ἀπὸ τὸν θεῖο λόγο τοῦ π. Αὐγουστίνου. Ἰδοὺ ἡ ἐπίκαιρη ἀπάντησή του στὸ ἐρώτημα «Ποιὸς θ’ ἀντισταθῆ;»! 46 χρόνια πρὶν ἔγραφε:
«Δυστυχῶς μέσα εἰς ἕνα τοιοῦτον κλῖμα, τὸ ὁποῖον καλλιεργεῖ ἡ λεγομένη intellgentia, ἡ πνευματικὴ διανόησις, ἀπὸ τῶν διδασκάλων μέχρι τῶν καθηγητῶν Πανεπιστημίου καὶ ἀκαδημαϊκῶν, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὡριμάζει πλέον ἡ ἰδέα, ὅτι ἡ θρησκεία τοῦ Ναζωραίου δὲν ἔχει καμμίαν θέσιν εἰς τὴν ἑλληνικὴν παιδείαν. Βαίνομεν ὁλοταχῶς πρὸς ἄθρησκον παιδείαν. Τα θεσπέσια δόγματά της θ’ ἀντικατασταθοῦν μὲ τὰ ἄγρια δόγματα τοῦ (σ.σ. πράσινου) ὑλισμοῦ, τὰ ἐπιστημονικῶς ἀναπόδεικτα. Τὸ «πιστεύω» τῆς Ὀρθοδοξίας θ’ ἀντικατασταθῆ μὲ ἄλλα «πιστεύω», ἐν ὄψει τῆς ἐντάξεώς μας εἰς τὴν Ε.Ο.Κ.!
Ποιὸς θ’ ἀντισταθῆ; Ὁ λαός; Ἀλλ’ ὁ λαὸς σήμερον δὲν λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν. Ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ λαοῦ ψηφίζονται ἀντιχριστιανικοὶ καὶ ἀντεθνικοὶ νόμοι, τοὺς ὁποίους, ἐὰν ἐκαλεῖτο ὁ λαὸς εἰς δημοψήφισμα, θὰ κατεψήφιζε. Ἰδέαι παγανιστικῆς καὶ ὑλιστικῆς προελεύσεως, ἐνσφηνωμέναι εἰς τὰ κρανία τῆς ἡγέτιδος πολιτικῆς καὶ πνευματικῆς τάξεως, προβάλλονται ὡς προοδευτικαὶ ὑπὸ περιοδικῶν καὶ ἐφημερίδων, τηλεοράσεως καὶ ραδιοφώνου, καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ γίνονται νόμοι τοῦ κράτους. Ὡραία δημοκρατία! Νὰ μὴ βασκαθῆ!» («ΣΠΙΘΑ» -ΑΡΙΘ. 400)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ (ΤΟ ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ!)
Ἀγαπητοί, ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸν σχετικὸ μὲ τὰ ἄθεα γράμματα λόγο τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη: “Νὰ προτιμήσεις, ἐσὺ ὁ δάσκαλος νὰ γίνεις λοῦστρος στὴν πλατεῖα παρὰ νὰ διδάξεις τὰ ἄθεα γράμματα”, ἂς λάβουμε ὑπόψη καὶ τούτη τὴν ἄποψη,
Τὴν σχετικὴ μὲ τὰ σχολεῖα τοῦ σήμερα: Ὅτι πλέον διδάσκονται τὰ ἀντίχριστα (φιλομοφυλοφιλικὰ-πανθρησκειοφιλικὰ) γράμματα μαζὶ μὲ δαιμονικὲς πρακτικὲς(χαλάρωσης/γιόγκα)
Τὴν σχετικὴ μὲ τὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα: Ὅτι πρὸ πολλῶν ἐτῶν προσπεράσαμε τὸν «ΠΡΟΣ ΑΘΡΗΣΚΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ» σταθμό, καὶ ἤδη κινούμαστε εἰς τὸ «ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ»-ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν (κορυφὴ τοῦ βουνοῦ) ὑποδοχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Καὶ ἐπειδὴ πρὸς ἀντιμετώπιση κάθε ὁρατοῦ ἢ ἀοράτου ἐχθροῦ, καὶ ἐν προκειμένῳ τοῦ «Ἀδογμάτιστου Χριστιανισμοῦ», χρείαν ἔχουμε ἑνότητος! ἰδοὺ ἕνα ἀκόμη «Σημεῖο τῶν ἐσχάτων καιρῶν» (πέραν ἀπὸ τὴν τῶν λυκοποιμένων καθολικὴ ἔφοδο), πρὸς νουθεσία καὶ συμμόρφωση πάντων ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἀμὴν γένοιτο!
ΦΩΝΗ ΚΑΝΤΙΩΤΗ:
«Ἡ διαίρεσις αὕτη εἶνε τὸ κατ’ ἐξοχὴν σημεῖον τῶν καιρῶν. Προφητεύθη ὑπὸ τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, ὅστις εἶπεν ὅτι ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις τῆς ἀποστασίας, τοῦ ἀτομικοῦ καὶ ὁμαδικοῦ ἐγωϊσμοῦ, διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψηγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Ἰδού! Ἐμφύλιος πόλεμος ἐνέσκηψε μέσα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ὁμιλῶν ἐπὶ τῶν σημείων τῶν καιρῶν καὶ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος λέγει: «καὶ τοῦτο τὸ σημεῖον – ἡ διαίρεσις – πεπλήρωται, καθὼς ὁρῶμεν. Οὐχὶ πάντες κατ’ ἀλλήλων γεγόνασιν, ἔθνος ἐπὶ ἔθνους, βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, ἄρχοντες κατὰ τῶν ὁμοίων, ἐπίσκοποι κατ’ ἐπισκόπων, πρεσβύτεροι κατὰ πρεσβυτέρων, καὶ διάκονοι κατὰ διακόνων, ἀναγνῶσται κατ’ ἀλλήλων, λαϊκοὶ κατὰ λαϊκῶν»;
Κύριε! Σὺ αἰτεῖς τὴν ἑνότητά μας, καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἑλλάδος διηρέθημεν.
«Ἵνα πάντες ΕΝ ὦσιν». Ἐξ ἀπόψεως θρησκευτικῆς ἑνότητος θλιβερὰ εἶνε ἡ εἰκὼν τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς Ἑλλάδος. Καθ’ ἥν στιγμὴν οἱ ἄπιστοι καὶ αἱρετικοὶ «κύκλῳ ἡμῶν περιπατοῦσιν» καὶ ἁρπάζουν καθημερινῶς ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια τῶν ποιμένων! τὰ πρόβατα ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου μάνδρας, οἱ πρόεδροι καὶ τὰ διοικητικὰ Συμβούλια καὶ τὰ μέλη τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων ὀργανώσεων εὑρίσκονται εἰς ψυχρότητας, εἰς ἔριδας, εἰς μάχας, εἰς πόλεμον ἀκήρυχτον. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Ἑνωθῆτε!… Διότι ἐὰν οἱ τὰ Ὀρθόδοξα Σωματεῖα καὶ Ἀδελφότητας διοικοῦντες εἶχον τὴν στοιχειώδη νόησιν καὶ συναίσθησιν τῶν τεραστίων κινδύνων ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία ἐξ ἐπιδρομῆς λύκων, καὶ δὴ λύκων προβατοσχήμων, θὰ εἶχον πρὸ πολλοῦ ἑνωθῆ καὶ χωρὶς κανένα ἐξ αὐτῶν νὰ χάση τὴν αὐτοτέλειά του, τὴν ἰδιάζουσαν προσωπικότητά του, ὅλα μαζὶ θὰ παρουσιάζοντο ἡνωμένα ὡς τεταμένον τόξον εἰς τὸ ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς ἀγώνα καὶ ἡ ἐπίδρασίς των ἐπὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ θὰ ἦτο τεραστία. Ἐνῶ τώρα;
«Ἵνα πάντες ΕΝ ὦσιν». Ἐσχάτη ὥρα ἐστὶ ἀδελφοί! Καὶ ἐὰν κατὰ τὴν ἐσχάτην αὐτὴν ὥραν, ὥραν κρίσιμον δι’ ὅλους μας, δὲν θελήσωμεν ν’ ἀκούσωμεν τὴν ΦΩΝΗΝ τῆς ἐν Χριστῷ ΕΝΟΤΗΤΟΣ, ἀλλὰ ἐξακολουθήσωμεν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ διαπληκτιζώμεθα ἐν ὄψει ἀπίστων καὶ αἱρετικῶν, ἐν ὄψει Ἀρμαγεδῶνος τότε ἕνας τρόπος ὑπάρχει νὰ ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἑλλάδος. Καὶ αὐτὸς εἶνε: Ο ΔΙΩΓΜΟΣ. Ὁ διωγμός, ὅστις διὰ τὰς ἁμαρτίας ὅλων μας… ἔρχεται καὶ ὅταν κηρυχθῆ ὁ διωγμός, καὶ συλληφθοῦν καὶ ριφθοῦν εἰς τὰς σκοτεινὰς καὶ ὑγρὰς φυλακὰς οἱ Ὀρθόδοξοι (σ.σ. οἱ κεφαλὲς καὶ τὰ μέλη τῆς τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ αἱρέσεως;), οἱ προϊστάμενοι καὶ οἱ σύμβουλοι καὶ τὰ στελέχη τῶν διαφόρων ὀργανώσεων, ἐκεῖ πάντες θ’ ἀνταλλάξωμεν τὸν ἐν Χριστῷ ἀσπασμὸν καὶ συντετριμμένοι θὰ εἴπωμεν. Κύριε! Ἡμάρτομεν καὶ δικαίως τιμωρούμεθα! Διὰ μυρίων ΦΩΝΩΝ μᾶς ἐκάλεις εἰς ἑνότητα σκέψεως καὶ ἐνεργείας, ἀλλὰ ἡμεῖς οἱ ἄθλιοι! Διηρέσαμεν τὸν Ὀρθόδοξον λαὸν τῆς Ἑλλάδος εἰς φατρίας καὶ κόμματα καὶ ἐξησθενίσαμεν τρομερὰ τὸ μέτωπον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἠνοίξαμεν ρωγμὰς καὶ προητοιμάσαμεν τὴν ἐμφάνισιν, τὴν κάθοδον καὶ τὴν κυριαρχίαν τῶν λύκων… (σ.σ. προετοιμάσαμε τὴν κυριαρχίαν τῶν λύκων, τὴν ἄνοδον στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀντίχριστου. Μήπως;)».
Ἀλλά, ἀδελφοί, Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἔλθη ὁ αἱματηρὸς διωγμὸς διὰ νὰ ἑνωθῶμεν;» [8/ σελ. 207-217].
«Αἱ ἡμέραι ἡμῶν ὥσπερ αἱ ἡμέραι Νῶε καὶ Λώτ. Καὶ ὁ κόσμος παρὰ τὰς σαφεῖς προειδοποιήσεις τῶν Γραφῶν, παρὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ὁ κόσμος κοιμᾶται ἀμέριμνος, ἐνῶ ἡ θύελλα ἔρχεται.
Τὶς θὰ ξυπνήση; Τὶς θ’ ἀγωνισθῆ διὰ τὴν σωτηρίαν ἑαυτοῦ καὶ τῶν ἄλλων;» [8/ σελ. 14]
Σημειώσεις:
[1] «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»,, ΕΤΟΣ ΛΕ’ -ΑΘΗΝΑΙ- ΑΠΡΙΛ.-ΜΑΪΟΣ 1979 – ΑΡΙΘ. 400. [2] orthodoxostypos.gr [3] e-thessalia.gr [4] acadimia.org [5] e-thessalia.gr [6] «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΕΚΔΟΣΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ (7η), σελ. 100. [7] «ΠΗΔΑΛΙΟΝ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (2003), σελ. ις΄- ιη΄. [8] «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄, ΑΘΗΝΑΙ 1993.
