Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί εβδομάδα από την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη να παρέμβει, με δυναμικό τρόπο, στα της Εκκλησίας Κρήτης και οι αρχιερείς του νησιού προσπαθούν να συνέλθουν από την…καταιγίδα που τους χτύπησε. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν…Byron αλλά κάτι πιο ισχυρό, η καταιγίδα…Bartolomeo ! Κι όπως λέει και ένας έμπειρος δεσπότης « μην τον βλέπετε τόσο ευγενικό τον Πατριάρχη, μπορεί να γίνει και σκληρότερος»!
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Την Τετάρτη συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με πρόταση του κ.Βαρθολομαίου εκλέχθηκε-χωρίς να το θέλει και χωρίς φυσικά να το ζητήσει- μητροπολίτης Μοσχονησίων ο Λάμπης και Σφακίων κ.Ειρηναίος. Και τούτο έγινε για να χηρεύσει αναγκαστικά η Μητρόπολη, να γίνουν δύο οι κενές στην Κρήτη , ώστε να σταλεί Εξαρχία και να εκλέξει ουσιαστικά το Πατριαρχείο τους μητροπολίτες στο Σπήλι και τα Χανιά. Καταργεί δηλαδή de facto ο Πατριάρχης το ημιαυτόνομο της Εκκλησίας Κρήτης και…απειλεί να το καταργήσει και de jure επαναφέροντας το παλαιό καθεστώς με μητροπολίτη Κρήτης και επισκόπους τους οποίους θα εκλέγει πλέον το Φανάρι!
Μοιάζει εφιαλτικό το σενάριο, αλλά είναι πλέον πιθανό .Για κάποιους και το πιθανότερο. Με το δεδομένο μάλιστα ότι ο Πατριάρχης είναι αυτή την περίοδο πολύ ισχυρός, παγκόσμιος «παίκτης» και έχει τις καλύτερες σχέσεις με την ελληνική κυβέρνηση, που τον έχει ανάγκη σε πολλά θέματα και κυρίως στις σχέσεις της με την Αμερική (είδατε πως άλλαξε και το τροπάριο με τον Ελπιδοφόρο…) κανείς δεν θα του πει όχι σε μια τέτοια αλλαγή. Εδώ ζήτησε μια οριακά νόμιμη τροπολογία και την πήρε, από την υπουργό Παιδείας, νύχτα. Θα του πουν όχι στην αλλαγή του καθεστώτος που σε κάποιο βαθμό μπορεί να εξυπηρετεί και την Πολιτεία;
Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι θα στεναχωρηθούν με την εξέλιξη αυτή, πλην των ίδιων των ιεραρχών που επί διακονίας τους χάνεται ένα τόσο σημαντικό προνόμιο (της ημιαυτονομίας) άντε και ορισμένων που βλέπουν με καχυποψία το Φανάρι κατηγορώντας το , ενίοτε, για σύμπραξη με την Τουρκία. Η τάξη και η κανονικότητα στο βάθος των αιώνων είναι -σύμφωνα με κάποιους εκκλησιαστικούς παράγοντες- είναι αυτή , είτε να έχουμε ένα καθεστώς όπως την Αυστραλία και τα Δωδεκάνησα , είτε την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδας- τούτο είναι και το πλέον δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα. Πρόκειται για …ψιλά γράμματα που νομίζω ότι ελάχιστα απασχολούν τον μέσο αναγνώστη. Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή, είναι αδυσώπητη. Η κυβέρνηση και Προεδρικό Διάταγμα για την μετάθεση του Λάμπης θα υπογράψει και ό,τι άλλη αλλαγή θέλει το Πατριαρχείο θα κάνει. Κυνικός ρεαλισμός κι ας στενοχωριούνται κάποιοι που το μότο τους είναι γνωστό: «Δεν συμφωνεί μαζί μου η πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!»
Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να κινδυνεύει να χάσει η Εκκλησία Κρήτης προνόμια δεκαετιών που έχει κατακτήσει με αγώνες και αξιοπιστία; Υπάρχει τα τελευταία χρόνια, μια σωρεία λαθών και παρεξηγήσεων που έχουν να κάνουν με διοικητικές αστοχίες, με παρεμβάσεις και αποτυχημένες αποφάσεις , με διενέξεις όπως τα Σταυροπηγιακά και άλλες…αγενείς κινήσεις μητροπολιτών, που καταρχήν προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια και αργότερα τη μήνι του Πατριάρχη. Το ποτήρι ξεχείλισε μετά την εκδημία του Δαμασκηνού, μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου. Η επιθυμία του Αμφιλόχιου να μετατεθεί σε μια καλύτερη μητρόπολη προσέκρουσε τόσο στο Πατριαρχείο όσο και στην κυβέρνηση. Δεν τον ήθελαν εκεί. Οι λόγοι δεν είναι της παρούσης. Αλλά ήταν σαφείς και οι δυο: Δεν θέλουμε μετάθεση μητροπολίτη και δη του συγκεκριμένου- μην το προχωρήσετε! Από εκεί και πέρα οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Υποτίμησαν οι ιεράρχες μας και τη δύναμη του Πατριαρχείου και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Εδώ και μήνες έχει εξελιχθεί σε μείζονα διαμάχη μια υπόθεση η οποία έχει διοικητικά, προσωπικά και εμμονικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα δεν είναι θεολογικά και εκκλησιαστικά! Εάν κάποιος δει την ουσία αυτής της αντιπαράθεσης μάλλον θα την περιέγραφε με τη φράση του ποιητή μας:.. «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»! Κι όμως για μιαν Ελένη έγινε ο…Τρωικός Πόλεμος. Αξίζει όμως τον κόπο να φτάσει η Εκκλησία της Κρήτης σε ένα τέτοιο πισωγύρισμα, σε μια τέτοια ανατροπή για ένα άδειο πουκάμισο; Η απόφαση και η ευθύνη με την ευκαιρία και της συνοδικής Σύσκεψης είναι πλέον στην πλευρά των αρχιερέων του νησιού!
