263. Ἡ αὐταπάρνησις εἶναι μία συντριβή. Εἶναι μία ἀπαλλαγή ἀπό τά δεσμά μιᾶς πολύ μεγάλης ψυχικῆς δυνάμεως. Μαρτυρίες πρόχειρες μᾶς εἶναι οἱ ἴδιες οἱ ἀφορμές. Ἐάν τίς κερδίζουμε, δηλαδή συμπεριφερόμεθα, μέσῳ αὐτῶν, σύμφωνα μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αἰσθανόμεθα στήν ψυχή μία εἰρήνη καί μία πνευματική πρόοδο. Ὅταν ὅμως τίς χάσουμε, δηλαδή συμπεριφερόμεθα σάν ἄνθρωποι ἐμπαθεῖς, αἰσθανόμεθα μία ταραχή, ἕνα ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως καί μία πνευματική ὑποχώρησι. Ἡ αὐταπάρνησις ἀποδεικνύει τήν πίστι καί τήν ἀγάπη τήν ὁποία ἔχουμε γιά τόν Ἰησοῦ. Ἀπ᾿ αὐτήν πηγάζει ἕνα μεγάλο πνευματικό βίωμα. Ἡ ἀπάρνησις πρέπει νά μᾶς γίνη δευτέρα φύσις μας καί νά μᾶς συνοδεύη σ᾿ ὁλόκληρη τήν καλογερική μας ζωή καί νά χαρακτηρίζη τήν μοναχική μας ἀφιέρωσι.
Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο ξηραίνεται ἡ πηγή καί ἡ ρίζα τῶν παθῶν.
264. Ἡ αὐταπάρνησις δέν πραγματοποιεῖται μία φορά ἤ μόνο μία φορά γιά πάντα, ἀλλά χρειάζεται χρόνος καί ὑπομονή. Χρόνος γιά τήν ἐξοικείωσίς της καί ὑπομονή γιά τίς δυσκολίες πού παρουσιάζονται. Ὑπομονή πρέπει νά ἔχουμε πρῶτα μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, γιά νά μή περιπέσουμε στήν λύπη, κατόπιν πρέπει νά προσθέσουμε κι ἄλλες ὑπομονές, μέχρις ὅτου συνειθίσουμε τήν τελεία ἀπάρνησι τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐάν μαθαίνουμε στήν πρᾶξι τήν αὐταπάρνησι καί ἡ ἀγάπη αὐξάνεται στήν καρδιά μας, ἡ ὑπομονή παύει νά ἔχη μία ἀρνητική παρουσία ἀπό στενοχώριες καί μεταβάλλεται σέ χαρά καί παρ᾿ ὅλη τήν λύπη μας, εἴμεθα γεμᾶτοι ἀπό χαρά.
265. Ὅταν ἔχουμε αὐταπάρνησι καί ἀγάπη, ὁ ὀνειδισμός μᾶς γίνεται δόξα καί ἡ δόξα ὄνειδος καί ἀτιμία. Ἡ ὑπομονή εἶναι ἀκόμη καί ἄσκησις, δηλαδή ἑκούσια παίδευσις τῆς φύσεώς μας μέ κάθε εἴδους σωματικούς κόπους.
266. Ὅποιος δέν ἐλευθερωθῆ ἀπό τόν ἑαυτό του δέν θά εἶναι ἐλεύθερος.
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989) «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ», ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
